Ελάχιστες οι εκπλήξεις στο νέο album του Λαυρέντη Mαχαιρίτσα, με τον τελευταίο να μοιάζει προσηλωμένος στις νοσταλγικές αναφορές και τις εύστοχες φράσεις, στις ευαίσθητες μελωδίες γεμάτες ρομαντισμό, μελαγχολία, αθωότητα, αλλά και τους ίδιους δαίμονες που τριβέλιζαν τη σκέψη του από μικρό παιδί. Μουσικά τώρα, συνθέτει απλές μελωδίες που θα τραγουδούσε κανείς με μια κιθάρα σε μία παρέα, εμπλουτισμένες με πιο τις συνήθεις "σκληρές" πτυχές της μουσικής του, και στίχους που το ερμηνευτικό του ύφος οξύνει ωστε να φαίνονται ακόμα πιο τραγελαφικές, χιουμοριστικές ή εξοργιστικές οι καταστάσεις που περιγράφονται.Βασικό συστατικό στοιχείο της νέας του δουλειάς είναι αυτή η τάση ερασιτεχνισμού, αλά "Τούρκος στο Παρίσι". Ή καλύτερα λιτής αντιμετώπισης των συνθέσεων, αυθόρμητου παιξίματος, και ότι βγει. Μια τάση που τον δένει με τις πρώτες ηχογραφήσεις των Πυξ Λαξ από τους οποίους φανερά έχει επηρεαστεί, αλλά και έχει επηρεάσει (Τερμίτες). Αυτή η "φυσικότητα" του ήχου είναι κάτι που τελικά ...αρέσει. Οπως αρέσουν (αλλά δεν ενθουσιάζουν) και οι δύο διασκευές στα "Anna" του L. Battisti (hit στη δεκαετία του 70 για όσους το θυμούνται), και "Quanti Anni Hai" του Vasco Rossi ("Μια μέρα Δανεική"). Οσο για τη συμμετοχή του Διονύση Σαββόπουλου στο Πυξ-Λαξ-ίζον "Και τι ζητάω", απλά σεβασμός (ομολογώ ότι live από τη φωνή του Λαυρέντη - γιατί του πάει - είναι πολύ πιο ευάκουστο).Συμπερασματικά το album αυτό δεν υπόσχεται, ούτε και πραγματοποιεί πολλά. Κινείται στα ίδια μονοπάτια, και η deja-vu αίσθηση είναι έντονη. Ομως, μια η αγαπημένη χαρακτηριστική ερμηνεία "40ρη έφηβου", μια οι αξιοπρόσεχτες - πιασάρικες - συνθέσεις, μια ορισμένοι έξυπνοι στίχοι, μια η "ζωντάνια" του ήχου, δημιουργούν ένα ευχάριστο άκουσμα.
