Διονύσης Τσακνής - Με την Πλάτη στον Tοίχο

Νέο album για τον Διονύση Τσακνή και θα ήταν έκπληξη αν ακούγαμε κάτι πολύ διαφορετικό από αυτά που έχουμε ακούσει και στο παρελθόν. Ο ίδιος άλλωστε μόνος του χαρακτηρίζει τον εαυτό του "δειλό" - με την καλή έννοια - μπροστά στις μεγάλες αλλαγές, και άλλωστε δεν είναι και εύκολο για κάποιον που έχει με κόπο "χτίσει" ένα άλφα κοινό, να το αφήσει να φύγει έτσι. Με τις ίδιες όμως εμμονές που συναντά κανείς σε ένα δίσκο περασμένων δεκαετιών, μάλλον η ζυγαριά γέρνει προς την απώλεια και του κοινού αυτού. Δεν σας κρύβω ότι μεγάλωσα, μεταξύ άλλων, και με τις μελωδίες του Διονύση, αλλά πλέον μάλλον πρέπει να ακολουθήσω εκείνους που πλέον... δεν άντεξαν. Το νέο του album κινείται ακριβώς στα ίδια χιλιοχρησιμοποιημένα καλούπια, ακολουθώντας όλη την άλλη παρέα, με πρώτο φυσικά τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου που μαζί με τον Περίδη, τον Πάνο Κατσιμίχα, τον Μαχαιρίτσα, τη Μαρίνα Σκιαδαρέση, τον Σωκράτη Μάλανα και (κρατηθείτε) τον Πασχάλη Τερζή, συμμετέχουν φιλικά. Ολα θυμίζουν τα γνωστά συλλαλητήρια, με αποκορύφωμα το κομμάτι "Ο ήλιος και ο χρόνος" σε ποίηση Μίκη Θεοδωράκη. "Εξω απ' αυτό τον κύκλο δεν θα περάσεις", διατείνεται, συνεχίζοντας: "Η τροχιά σου ρυθμίζεται με κούρδισμα... όλα ρυθμισμένα απ' τον κατασκευαστή". No comments. Μόνη αλλαγή, το χλιαρό και αμήχανο μάλλον άνοιγμα προς την λαϊκή μας παράδοση. Για πρώτη φορά αν δεν κάνω λάθος χρησιμοποιεί λαϊκά όργανα (π.χ. μπαγλαμά), ενώ ακόμα και κλίμακες ηπειρώτικες διακρίνει κανείς στο "Σαλτάρω στο κενό". Οπως είπα και πριν όμως το μικρό άνοιγμα αυτό ούτε προσθέτει, ούτε αφαιρεί κάτι. Πάλι ο κόσμος ακούει ένα κλασικό, ψευτοοργισμένο album με τα κλασικά μπαλλαντοδιαλείμματα για να δέσει η συνταγή. Κάτι σαν τα stadium rock album της δεκαετίας του 80. Περάσανε οι εποχές...