Bokomolech - Slowburner

Δεν έχουν πολλά ελληνικά συγκροτήματα την τύχη και την ατυχία ταυτόχρονα να ηχογραφήσουν υπό τις οδηγίες ενός τόσο σημαντικού παραγωγού όπως ο Steve Albini. Η τύχη νομίζω δεν χρειάζεται επεξήγηση. Η (μερική) ατυχία έγκειται στο γνωστό τρόπο δουλειάς του Steve, ο οποίος αφήνει τα σχήματα να δράσουν ελεύθερα στο studio φωτογραφίζοντας ηχητικά τη ζωντάνια της συγκεκριμένης στιγμής. Και αν οι Sonic Youth πειραματισμοί τους δεν απαιτούν εκ πρώτης όψεως κανονικοποίηση, εντούτοις το έξυπνα τιτλοφορημένο "Slowburner", με τις προσπάθειες του (παραγωγού) Coti K. για μια πιο συμπαγή και μαζεμένη απόδοση, καταρρίπτει τον πρώτο βιαστικό ισχυρισμό. Σίγουρα, και οι Bokomolech έχουν εμπλουτίσει το ηχητικό τους οπλοστάσιο, χωρίς να χάνουν την αναγνωρισιμότητά τους. Σίγουρα εξακολουθούν να μην μοιάζουν προβλέψιμοι ανακατεύοντας στο ίδιο καζάνι δαιμονικά κρεσέντα θορύβου και κελαρύσματα μελαγχολικής ραθυμίας και μάλιστα με ξαφνικές εναλλαγές. Η παραγωγή όμως του αγαπητού Coti K. πιστεύω ότι είναι αυτή που "έδεσε" τον ήχο του group και ταίριαξε γάντι με τους όξινους κιθαριστικούς ήχους (με μπροστάρη το "Openaire") που εφορμούν σε όλο το album. Η επεξεργασία αυτή είχε αποτέλεσμα ένα πιο σφικτοδεμένο σύνολο, λιγότερες μισοτελειωμένες ιδέες, αλλά και μια σαφώς πιο ηλεκτρονική εκδοχή από τη -νοητή- αρχική ιδέα. Ο μελωδικός πυρήνας από την άλλη παραμένει ισχυρός. Εκτός από τις ψυχεδελικές αποδράσεις και τις ανακυκλωτικές τάσεις των κιθάρων, διακρίνει κανείς αργόσυρτες στιγμές που δεν είναι στιλιζαρισμένα σκοτεινές αλλά γνήσια μελαγχολικές. Ο υπολανθάνων μελωδικός λυρισμός του "One Last Word" άλλωστε, φέρνει τη μουσική του group ένα σκαλοπάτι πιο πάνω, αλλά σ'αυτό βοηθούν και οι έξι ισάξιες συνθέσεις, οι οποίες στέκονται υπερήφανα δίπλα σε πολλά αμερικάνικα projects.