Για άλλη μια φορά είναι ο Kanye West aka Ye απέναντι σε όλους. Και, περιέργως, στο album με την μεγαλύτερη κοινωνικόπολιτική αντιπαράθεση, αυτή την φορά ο μουσικός Ye και το συνάφι του κερδίζουν.
Την τελευταία φορά που το ονόμα του βρέθηκε στο επίκεντρο της θεματολογίας μου, ήταν το 2020 όταν κατέβαινε για πρόεδρος των Η.Π.Α.. Έκτοτε, ο άνθρωπος -και στην περίπτωση του Donda (2021), o μουσικός Kanye West, όχι μόνο μου ήταν αδιάφορος αλλά επιπλέον μου ήταν αντιπαθής. Σε βαθμό που χρειάστηκε να συσκεφτούν τουλάχιστον τέσσερα άτομα του Avopolis σε ξεχωριστές συνομιλίες για το αν αξίζει ή όχι να δώσουμε χώρο στην κριτική του νέου του δίσκου Vultures. Ένα album που κυκλοφόρησε το πρωινό του Σαββάτου 10 Φεβρουαρίου αποκλειστικά στo iTunes (όχι και τόσο ευρείας κατανάλωσης πλατφόρμα στην Ελλάδα), είχε μέχρι το απόγευμα leakάρει στο Youtube και 24 ώρες μετά, αφού ανέβηκε στο Spotify, θρονιάστηκε μέχρι το πρωινό της Δευτέρας στο No1 σε 101 χώρες και στις δύο πλατφόρμες. Και αυτό συνέβη σε μια εβδομάδα που ο πλανήτης άκουγε μαζικά την Taylor Swift καθότι η μεγάλη νικήτρια των Grammys, σχολίαζε την Beyoncé που επίσης επέστρεψε εν μέσω Superbowl Κυριακής με δύο νέα κομμάτια και μέχρι το πρωινό της Δευτέρας, η ποπ κουλτούρα είχε θυμηθεί τον τίμιο R&B superstar Usher. Κοινώς, απανωτά συμβάντα της μουσικής επικαιρότητας κόντρα στην αργοπορημένη κυκλοφορία του Vultures που δεν έχει την παραμικρή υποστήριξη από δισκογραφικά labels (γιατί καμία δισκογραφική δεν επιθυμεί τον αντισημίτη Ye στο ρόστερ της) και που σε καμία από τις προαναφερθείσες πλατφόρμες το Vultures δεν εμφανίζεται σαν (έστω αλγοριθμικό) προτεινόμενο.
Παρόλ'αυτά, εκατομμύρια ακροατών από το πρωινό του Σαββάτου, πληκτρολόγισαν Vultures, μπήκαν στον δίσκο και ξεκίνησαν να ακούνε το ντεμπούτο του superduo ¥$ ή αλλιώς το 11ο album του Kanye West ή το 3ο collaborative album με προηγούμενα τα πρότζεκτ Watch The Throne με τον Jay Z και το Kids See Ghosts με τον Kid Kudi. Αν ξώφαλτσα ή και όχι, έχεις αποδεχτεί από τον οχετό που συνοδεύει τις πράξεις του ότι ο Ye είναι ένας τρελός, διπολικός αντισημίτης, τότε πάτησες play για να ακούσεις σε ζωντανό χρόνο τον καλλιτεχνικό του αφανισμό, αγνοώντας πιθανόν ότι ο ίδιος έχει προλάβει τις σκέψεις σου στο αποχαιρετιστήριο κομμάτι με τίτλο King. “After everything you said, crazy, bipolar, antisemite and i’m still the king…” με το backbeat να είναι ότι πιο κοντά έχει ηχογραφήσει από τον καιρό του Dark Twisted Fantasy. Για την ακρίβεια, το στακάτο beatmaking ήταν πάντα το φόρτε του και ασφαλώς έχει νόημα να επιστρέφει σε αυτό 20 χρόνια μετά το College Drop Out και παραπάνω από μια πενταετία από τότε που οι oldschool ρίμες και τα στιβαρά beats με τα ενδιαφέροντα samples έχουν αφήσει για τα καλά πίσω την trap αισθητική.
Και αν ξεκινώ από τέλος προς την αρχή είναι γιατί ακριβώς στη λήξη της πρώτης μου ακρόασης και ακριβώς πάνω στην φράση που ο ίδιος εκθέτει όλα όσα έχει κάνει τελευταία, γίνεται ξεκάθαρο ότι ο Ye ποντάρει στον πρώτο και βασικό ίσως τομέα που θεωρείται genius. H μουσική ήταν -και προφανώς ακόμα είναι- το βασικό όχημα του και μέσω αυτής κάνει την έσχατη απόπειρα να εξιλεωθεί για τον υπεργραφικό και επικύνδυνο τύπο στον οποίο έχει μετατραπεί. Χαοτικός στο να σου δώσει να καταλάβεις πότε τρολάρει το σύμπαν και πότε είναι ικανός ως μαύρος να οδηγήσει ένα white supremacy cult, όσο και αν εξ’ ορισμού είναι αδύνατο να συμβεί κάτι τέτοιο. Σε κάθε περίπτωση, το να τα βάζει με τους Εβραίους ή να εκνευρίζει ολόκληρο τον πλανήτη με τις εμμονές του σημαίνει ή ότι επιδιώκει κάποιου είδους παράσημο φουτουριστικού μάρκετινγκ ή ότι απλά είναι ένας ακόμη δημιουργός που «το χάνει» και δεν του έχουν απομείνει παρά ελάχιστες καλλιτεχνικές εκλάμψεις, ικανές βέβαια να διατηρήσουν ακέραιη την μουσική του κληρονομία.
Γιατί αυτό είναι το ζουμί του Vultures: Αν ουσιαστικά ξεχωρίσετε τον άνθρωπο από τον μουσικό και θυμηθείτε πως το χαρακτηριστικό του Κanye σαν επιδραστικός δημιουργός για την ποπ κουλτούρα αυτού του αιώνα δεν είναι παρά αυτό το μοναδικό μουσικό σύμπαν με τις δυνατές μελωδίες, τα στεγνά simple yet effective 808s beats και τα κοφτερά synths που σε συνδυασμό με τα έξυπνα samples αφήνουν χιλιόμετρα πίσω σε επίπεδο δημιουργίας, καινοτομίας και μουσικής ευφυίας κάθε εφήμερο ραπ / ποπ αστέρα, που πρώτα τον χαρακτήρισε GOAT και ύστερα ακολούθησε τα βήματα του, εκμεταλλευόμενος την ντέκα της προσωπικής του ζωής. Άρα, ακριβώς την εποχή που ο άνθρωπος Kanye μοιάζει με πηγάδι απύθμενο, τι πιθανότητες υπάρχουν ώστε ο μουσικός Ye στο να αποπρασανατολίσει το κοινό και τα media από την πολιτική τους agenda εναντίον του και να τους πείσει ακούσυν χωρίς παρωπίδες το νέο του δημιούργημα;
Η απάντηση δεν βρίσκεται στο Νο1 των streaming services που είναι ξεκάθαρα ένα δείγμα του ότι ο κόσμος άκουσε και μάλιστα άκουσε στο repeat, αλλά στα 115 δευτερόλεπτα του εναρκτήριου "Stars". Δηλαδή στο πρώτο ever play του δίσκου, με άπαντες σε σπίτια, ακουστικά και listening parties να παγώνουν. Στο Stars είναι που η δύναμη της μουσικής σταματάει τον χρόνο, σε κάνει να ξεχνάς τον άνθρωπο και σε μεταφέρει σε όλα όσα έχεις ζήσει και όλα όσα θα ζήσεις υπό την μουσική υπόκρουση ενός ακόμα Kanye classic. Μάλιστα, σε έναν κόσμο που το marketing θα παιζόταν με τους όρους που ο ίδιος έγραψε όταν παρούσιασε το συμφωνικό Dark Twisted ή το απίστευτα εσωτερικό 808s & heartbreaks, το "Stars" θα μπορούσε από την περασμένη Κυριακή να ντύνει κάθε ρομαντικό - μελαγχολικό Insta / Tik Tok story. H μαζική μελωδία της χορωδίας, τα tricks στην παραγωγή και ο ξεχωριστός τρόπος του Kanye να μπερδεύει επικά έγχορδα με moody synths ήταν το απαραίτητο πρώτο χαστούκι για να καταλάβει ο ακροατής ότι στα επόμενα 55 λεπτά θα έπρεπε να ντιλάρει με τον μουσικό Ye και όχι τον άνθρωπο.
Στη σκέψη δε ότι η εγωκεντρική περσόνα του ή το «ανθρώπινο τέρας» που παρουσιάζεται είναι αυτή που τρέφει στο απόλυτο την δημιουργικότητα του, καταλάβαινει κανείς ότι η λέξη διαστροφή έχει από χρόνια χάσει την ισχύ της στον καλλιτεχνικό σύμπαν του δημιουργού. Η ανοιχτή πληγή που ακούει στο όνομα Kim Kardashian (πλέον με 343 εκατομύρια παραπάνω ακόλουθους απ'ότι ο Kanye στο Instagram) στοιχειώνει τα raps του Keys To My Life "Another nigga chillin' on your couch with pajamas on / Thought I was the only one / How dare you have a nigga in your house eatin' Papa Johns?" και χαρίζει στιγμές ποπ ελαφρότητας με τις αναφορές στα Papa Johns, στον Jay Leno αλλά και στον απώτερο "another baby is my end goal", στόχο του.
Δώδεκα περίπου ώρες μετά την πρώτη ακρόαση, βρισκόμενος πίσω από το DJ booth του club στο οποίο συχνάζουν οι Insta και τηλεοπτικές ψευτοντίβες αυτής της πόλης, κάπου κοντά στην κορύφωση δηλαδή των 3AM jams, το "Paid" έγραψε την μίνι viral ιστορία του, μιξαρισμένο σε συνέχεια των dance αναφορών του. Η λούπα φτιάχτηκε στο φωνητικό σημείο με τα ooh, oh, ah, eh από το spiritual house anthem του Cajmere, ακολούθησε το ξερό beat των ¥$ με τα φωνητικά του Kanye να προκαλούν τις stories αντιδράσεις και 2 λεπτά αργότερα επιστρέψαμε σε club περιβάλλον με το edit της Blond:ish στο "Roxanne" των Police. Έχει αντιδράσει άραγε ο Sting στην χρήση του "Roxanne" sample; Μήπως εδώ η παραγωγή και η μουσική καινοτομία της ραπ house που, επανειλημμένα, έχει αποδείξει ότι κατέχει ο Ye προδίδει ένα μαζικό dance hit σε βαθμό που δεν επιτρέπει σε όσους εμπλέκονται να προβούν σε μηνύσεις ή σε χαρακτηρισμούς ανάλογους με αυτούς του Ozzy Osbourne και της γυναίκας του; Γιατί με την σειρά της, η οικογένεια της Donna Summer έχει και αυτή τα παράπονα της από το άτυπο sampling του "I Feel Love" στο "Good (Don’t Die)". Πράγμα που σημαίνει ότι σε κάποιο σημείο όλου αυτού του άσχημου fall out που περιλαμβάνει η ζωή του Ye (από τα σπασμένα συμβόλαια με την Adidas και την Def Jam, μέχρι την πρόσφατη φημολογία περι αποκλεισμού σε μαζικά venues για την πιθανότητα της Vultures περιοδείας) το δίδυμο βρέθηκε εγκλωβισμένο να σαμπλάρει το back catalogue του, όπως στο "Talking" που ξεκινά με ένα flip από το verse του "Sanctified", συνεχίζει με την συνεισφορά του James Blake στο album και τελικά δεν είναι παρά η ερμηνεία της δεκάχρονης North West που προσθέτει την επιπλέον αξία στο κομμάτι, πριν ο Ye το «σφραγίσει» με ένα ακόμη επιπέδου College Drop Out acapella.
σ.σ.1. Σε αυτό το σημείο «μπορώ να ακούσω» όλες τις γυναίκες του κόσμου να λένε πόσο πληγωμένες ή ταλαιπωρημένες ψυχικά θα πρέπει να είναι όλες (οι όποιες) γυναίκες που ζουν καθημερινά τον κατήφορο του Kanye West, και είμαι μαζί τους -βλέποντας και μόνο τα viral videos που αποδυκνείουν ότι είναι τουλάχιστον ασταθής αυτή η προσωπικότητα- όμως σαν πατέρας και εγώ δεν μπορώ παρά να αφήνομαι σε ένα είδους ένστικτο ή συναίσθημα ακούγοντας πως μια εκδοχή δημιουργίας μπολιάζεται ή μεταλαμπαδεύεται από τον γονέα στο παιδί.
Με το επίσης στακάτο μπιτ του "Back To Me" να ακολουθεί, ίσως έχουμε την πιο σφιχτή πεντάδα συνεχόμενων κομματιών που έχει δώσει ο Kanye σε album του από την εποχή του Yeezus. Βασισμένο στην φράση "And beautiful, big titty, butt-naked women just don't fall out the sky, you know?” η εναλλαγή των Ty Dolla Sign, Quavo και Kanye στα verse ακούγεται μεν εντυπωσιακή αλλά και πάλι δεν πιάνει μία μπροστά σε αυτά που φτύνει ο Freddie Gibbs. Εννοείται ότι τόσο macho rap / trap μαζεμένο δεν θα μπορούσε παρά να βασίζει την θεματολογία του σε σεξιστικές και εν μέρει κοινωνικά ρατσιστικές ρίμες, αλλά αν ξεκινήσουμε αναιρώντας αυτό σε μία ραπ album κριτική δεν θα μείνουν και πολλά που να μπορούμε να σχολιάσουμε στο εν λόγω είδος. Στον αντίποδα, ίσως θα είχε νόημα, αντί για κάτι τόσο επιθετικό ο Ye να έκανε κάτι απολύτως θρησκευτικό; Oh wait, Pablo been there, done that.
Κάτι που με την σειρά του μας οδηγεί στην hardcore πεντάδα "Hoodrat", "Do It", "Paperwork", "Burn" και "Fuk Sumn", τα οποία μπορεί αρχικά να ακούγονται λιγότερο ριζοσπαστικά, προσεχόντας τα απομονωμένα όμως, όλα θα μπορούσαν άνετα να έχουν μια θέση στην College τριλογία αν o West δεν είχε μπλέξει σε αυτόν το πολιτικό κυκεώνα που του επέβαλε να ξεστομίζει ρίμες τύπου "Man, the world gone mad / Heard R. Kelly in the next Balenciaga ad”. Είναι όμως πιθανό, αν κρίνουμε σε καθαρά δημιουργικό επίπεδο, το "Burn" με την φωνή για παράδειγμα κάποιου Weeknd να έπαιζε στα ραδιόφωνα για πάντα. Και γράφοντας για φωνητικά χαρίσματα, αυτή είναι η πεντάδα στην οποία ο Ty Dolla $ign σώζει την παρτίδα. Ακριβώς στον πυρήνα του δίσκου δικαιώνει τον τίτλο του co-creator και αμφότεροι καταθέτουν μια σειρά κομματιών που ράππερς όπως ο Travis Scott ή ο Lil Uzi Vert θα πλήρωναν αδρά για να έχουν στον κατάλογο τους. Αφήστε που χάρη στον Τy υπάρχει στο album το "Do It" στο οποίο κάνει την μετά θάνατο εμφανίση του ο Nipsey Hussle και το ντεμπούτο του σε παραγωγή του West, ο YG, που μαζί με τον Hussle οι δύο τους κουβάλησαν τον West Coast ήχο στην μετα-Kendrick εποχή.
Mε το ομώνυμο "Vultures" να ανοίγει πανηγυρικά και με σχεδόν Chicago trap ύφος την τελευταία παρτίδα του album, ο Kanye αποπειράται το πιο δυνατό του επιχείρημα σε συνέχεια της πρόσφατης γραπτής (και στα Εβραϊκά) συγχώρεσης από την Εβραική κοινότητα. Στα χρόνια που θα ακολουθήσουν, φράσεις τύπου «μόνο ο Ye θα μπορούσε να ραπάρει “How I’m antisemitic? I just fucked a Jewish bitch, I just fucked Scooter’s bitch, and we ran her like Olympics” στοχοποιώντας και τον πρώην μάνατζερ του Scooter Brown» ίσως συμπληρώνουν τον αστικό θρύλο που έχει υπάρξει τα τελευταία 20 και παραπάνω χρόνια, αλλά ακόμα και αν δεν συμβεί κάτι τέτοιο, τουλάχιστον θα θυμόμαστε ότι το ομότιτλο κομμάτι από αυτό τον δίσκο προσέφερε τουλάχιστον το πιο ζουμερό lead in στο πιο γηπεδικό - κανιβαλικά καρναβαλικό anthem ("Carnival") που άκουσε η ραπ κοινότητα από το "No Bystanders (Fuck the club up)” του Travis Scott. Περισσότερος σεξισμός στο μάξιμουμ, παραγωγή που συνεχίζει να μπασταρδεύει το industrial grungy ήχο των NIN με τα πρόσφατα trap standars και ένα ακόμη reality check από τον ίδιο τον Kanye "Now I'm Ye-Kelly, bitch (Ha), now, / I’m Bill Cosby, bitch (Ha) / Now, I'm Puff Daddy rich (Ha), that's "#MeToo me" rich (Ha)” με την ελπίδα ότι κάνοντας highlight τις κατηφόρες του πρόσφατου βίου του ο κόσμος θα του αναγνωρίσει ελαφρυντικά ή τουλάχιστον το ταλέντο του αυτοσαρκασμού ή έστω μιας uber alles μουσικής ιδιοφυίας που έχει ενορχηστρώσει όλο αυτό το κοινωνικοπολιτικό παραλήρημα.
https://www.youtube.com/watch?v=d1qyMwzbZ_g
σ.σ.2. Αυτή η σειρά σκέψεων και σημειώσεων γύρω από το Vultures ξεκίνησε το πρωινό της Κυριακής και ολοκληρώνεται λίγο πριν το βράδυ της Δευτέρας (12/2). Μέχρι στιγμής ελάχιστες αναλόγου ύφους κριτικές έχουν εμφανιστεί online. Και έτσι όπως οι μεγάλες πλατφόρμες επωφελήθηκαν από το ανεξάρτητο streaming του album αλλά δεν έτρεξαν καμία προωθητική καμπάνια, έτσι ακριβώς και τα μεγάλα media μετέδωσαν την είδηση της κυκλοφορίας, στολίζοντας τη με όλο το δράμα των τελευταίων εξελίξεων προκειμένου να κυνηγήσουν το clickbait, αλλά μέχρι στιγμής αποφεύγουν την αποτίμηση της καλλιτεχνικής του αξίας. Ορθά κάποιοι σκέφτονται πως αν θα έπρεπε να «μπανάρουν» σαν μουσική βιομηχανία τον West για όλα τις φιλό-Nazi προκλήσεις του (από το a la Burzum artwork μέχρι τις δηλώσεις και το υποθετικό 20$ merchandise) το σωστό θα ήταν να αποκλείσουν το album από τις πλατφόρμες, διαφορετικά, είναι εκεί διαθέσιμο προς κάθε ενδιαφερόμενο που ίσως κομπλάρει να παίξει τον δίσκο στο αμάξι της μαμάς του κυρίως γιατί στο εξώφυλλο φιγουράρει ο πισινός της γυναίκας του Ye, Bianca Censori, ναι, αυτής που επίσης για αρκετό κόσμο έχει υποστεί την μεγαλύτερη ζημιά σε επίπεδο ψυχικής υγείας. Mάλιστα στο πρώτο version του album η μάσκα που φοράει ο West παραπέμπει στην λευκή μάσκα του Friday the 13th και στο update που έκανε στο artwork ώρες πριν την αντικατέστησε με μαύρο full face.
Ain’t easy, being Yeezy θα πω εγώ, πριν επαναλάβω πως οποιαδήποτε αξιολόγηση του Vultures έχει προκύψει αφού πρώτα έχω ξεχωρίσει τον άνθρωπο από τον καλλιτέχνη και την δημιουργική διαδικασία. Αυτή δηλαδή που στην τελική τριάδα των "Good (Don’t Die)", "Problematic" και "King" συμπληρώνει τρία εξίσου σπουδαία κομμάτια στο συνόλο αυτού του album που αν δεν είχε προβοκατόρικο χαρακτήρα θα μπορούσε να χαρακτήριζεται ως το πρώτο πραγματικό σπουδαίο album του West στα 20s. Ο τρόπος που διαχειρίζεται το "I Feel love" sampler στο "Good (Don’t Die)" είναι αρκούντως ριζοσπαστικός και το επικό φινάλε των "Problematic" και "King" με τον πιο δραματικό και signature τρόπο του, υπενθυμίζουν ότι δίκαια είναι από τους σπουδαιότερους αρχιτέκτονες της επέλασης και αποδοχής που τυγχάνει η rap μουσική στην ποπ κουλτούρα των ημερών μας. Γιατί απλά δεν θα ήταν ο Kanye αν δεν σάμπλαρε το «άρρωστο» Jubilation των Pierre Henry & Spooky Tooth και τέλος στην υπόκλιση του King, αν όχι αυτός, τότε ποιός θα μπορούσε αρχικά να αποδεχτεί την κοινωνικοπολιτική ενοχή του και έπειτα να αυτοανακηρυχθεί «βασιλιάς» υποστηρίζοντας το με τον πιο άρτιο μουσικά τρόπο; Τι πάρασταση έδωσε πάλι ο μαν; Και τι είδους show σκαρώνει, ώστε να απορείς για το αν παλεύει να επιβιώσει στο χάος που ο ίδιος ενορχήστρωσε και μέσα στο οποίο κατά καιρούς παγιδεύεται ή αν απλά απολαμβάνει να τρολάρει μια βιομηχανία που δείχνει από καιρό να έχει χάσει την τόλμη της και την ανοχή της στο ακραίο και το διαφορετικό.
Δημήτρης Λιλής
Στον αντίλογο...
"And beautiful, big titty, butt-naked women just don't fall out the sky, you know?” είναι μια κάποια αλήθεια και κανείς δε θα διαφωνήσει. Η στατιστική, εφόσον προκύπτει από στοιχεία ασφαλή -και όχι από μαγειρέματα τύπου υπουργείας Αλογοσκούφη- δεν παραποιεί την πραγματικότητα. Καταπώς δεν εμφανίζονται ουρανοκατέβατες οι παραπάνω κυρίες, αντίστοιχες απιθανότητες ή έστω μικρές πιθανότητες βρίσκουμε στο γνωστό γαλατικό φόβο με τον ουρανό που πέφτει στα κεφάλια μας, στο να κερδίσει το μπασκετικό τρόπαιο η Καρδίτσα Ιαπωνική, και στο να παραδώσει πια ο Kanye West ένα δίσκο άνω του μετρίου.
Το εξωμουσικό κρυφτό με τα πεπραγμένα του αμφιλεγόμενου, μα τελικά τόσο πια κλισέ νοητικού αχταρμά -στα όρια του πανελίστα σε μεταμεσονύκτιο πάνελ του Καρατζαφύρερ καναλιού- δηλώσεων και θέσεων του Kanye, δεν έχει περαιτέρω ψωμί. Θέλω να πω πως αυτή η κουβέντα ούτε πρέπει να οξύνει τις κρίσεις ακυρώνοντας τα ψήγματα εμπνεύσεων, μα κι ούτε να οδηγείται στον αντίστροφο «πολεμικό» εξωραϊσμό περί κατατρεγμένης αυθεντίας. Διότι αν δεχθούμε ως πυλώνα το τελευταίο, θα αποφανθούμε ανερυθρίαστα πως κάθε ελληνόφωνο τραπ που εκπορεύεται από το δρομολόγιο του 703 ή από το νοητό όριο της ζωής άνωθεν ή κάτωθεν της Πατησίων, είναι άξιο λόγου μόνο και μόνο εξαιτίας αυτού. Κάπως έτσι θα πετύχει στις digital ακροάσεις το Vultures 1, νοούμενο ψευδώς ως εξωσυστημικό διαμάντι.
Μπορεί λοιπόν να έχει ενίοτε καλοστημένο fun, συστατικά beats για όλα τα γηπεδικά και μη πεδία εντυπωσιασμού, νηπιακά προφανή samples με την «πονηρή» επιλογή τους να επικυρώνει το τετριμμένο της παραγωγής, μα ας το συνοψίσω μια και καλή, έχοντας αποφύγει επιμελώς έως αυτού του σημείου να συνδιαλλαγώ με τη στιχουργία του Kanye, αλλά και με την παραπάνω θεώρηση του συντάκτη Λιλή. Δεν του αναλογεί μια συζήτηση περί δημιουργού/ατόμου όπως στον MJ ή στο Σελίν με το "Ταξίδι στην Άκρη Της Νύχτας". Σε ένα παράλληλο σύμπαν, οι όποιοι προβληματισμοί γεννά, θα αναλύονταν σε πάνελ μεταξύ Ελευθέριου Ανευλαβή και Κλεάνθη Γρίβα για τα όρια του σεξισμού στην rap vs cancel culture. Ας πάψουμε να πλατιάζουμε περαιτέρω λοιπόν, μακριά από μεγαλοστομίες ή εξυπνακίστικα φιλολογικά τερτίπια, καταλήγοντας πως στη δισκογραφία τού Kanye είναι σε επίπεδο κατασκευής λιγότερο δυσκοίλιο από το κακό Donda, σαφώς πιο διασκεδαστικά βαβουριάρικο. Μια χαρά θα κάνει πρόσκαιρα nightclub δουλειά και Τik Τok σούσουρο, ως decent με προορισμό τη λήθη.
Δεν γνωρίζω αν συμβαίνει σε όλους, ή αν εξατομικεύτηκε ως αλληλουχία του ιστορικού των προσωπικών μου ακροάσεων. Όταν τελειώνει το Vultures, το Spotify σε πετάει σε έναν άλλο Kanye, εκείνον του "Who Will Survive in America". Νομίζω πώς αρκεί το εν λόγω κοντράστ για να γίνω αντιληπτός, αν δεν έχουμε συνεννοηθεί ως τώρα.
Υγ. Για τον κανόνα των sequels (πέραν των γνωστών εξαιρέσεων τύπου Godfather, Terminator, American Ninja κ.ο.κ.) έχουν ειπωθεί τα περισσότερα, οπότε οι πιθανότητες ενασχόλησης τού να χαριτολογήσω εκ νέου στο επικείμενο Vultures 2 θα είναι μάλλον ουρανοκατέβατες...
Βαθμολογία: 5
Άγγελος Κυρούσης
