Χλωμό να ξεχάσω την πρώτη φορά που άκουσα Tzusing. Τα Ασιάτικα -ιερογλυφικά για μένα- στον τίτλο του κομματιού που άνοιγε το ντεμπούτο του για την πιο hot εποχή της L.I.E.S. ever, έστηναν το πρώτο επίπεδο μυστικισμού και όταν έβαζα τον δίσκο να παίζει, ένιωθα σαν ένα αόρατο χέρι -γκέισας ιδανικά- να με γράπωνε από το λαιμό και προσπαθούσε να μου κόψει την ανάσα. Αν επισκεπτόμενος αυτα τα πρώτα πέντε λεπτά του album 東方不敗 (Ανίκητη Ανατολή σε ελεύθερη μετάφραση) δεν έχεις γονατίσει με την απορία «τι διάολο ακούω τώρα» μάλλον, αυτός ο δεύτερος ολοκληρωμένος δίσκος, που συνεχίζει το concept μελωδίες και αινίγματα από την Ασία ενώ υπογράφει τα κλειστοφοβικά beats του, αυτή την φορά για την εξίσου επιδραστική ετικέτα PAN, δεν θα σου ταιριάξει.
Από την άλλη αν θες να μάθεις πως το πράσινο καπέλο που στον 9ο αιώνα βοηθούσε την γυναίκα του ταξιδιώτη-διανοούμενου Λι Γιουανμίν στο να τον απατά με τον γείτονα -κυρίως όταν ο Λι έλειπε-, συνδέεται πλέον με τον πιο κοφτερό και βιομηχανικό ηλεκτρονικό δίσκο που έχει κυκλοφορήσει τη φετινή άνοιξη, προφανώς με ουκ ολίγες κοινωνικοπολιτισμικές παραβολές, καλωσήρθες στο club.
Έκει από όπου εμπνέεται και θεωρεί φυσικό του τόπο ο μεγαλωμένος σε Σιγκαπούρη, Ταϊβάν, Κίνα και ΗΠΑ (Σικάγο) Tzusing. Αρκετά τυχερός μέχρι σήμερα ώστε να μετατρέψει τις industrial from experimental to house to techno μουσικές εμμονές του, σε επαγγελματική απασχόληση με σχετικά πρόσφατο γκολ την μουσική του στην Ivy καμπάνια της Beyonce για την Adidas.
https://www.instagram.com/p/CZw6BzeJxK7/
Tα έγχορδα στην πιο διεστραμένη εκδοχή τους, κάνοντας κυρίως χρήση παλλόμενων απομονωμένων χορδών ενίοτε stretchάροντας ασιατικά παραδοσιακά όργανα, ή ψάχνοντας της πιο Nine Inch Nails εκδοχές τους, είναι η μελωδική ή ατμοσφαιρική του βάση και από εκεί ξεκινάει ένα αστάματητο στροβίλισμα καταιγιστικών beats, εμπλουτισμένων με παντός είδους κρουστά και αυστηρά μπάσα που σε επίπεδο παραγωγής τα νιώθεις να συμβαίνουν μέσα στο ίδιο το δωμάτιο που ακούς το album.
Όταν όμως είσαι στο club, αυτό μπορεί να γίνει χαοτικό ή επικύνδινο και πιστέψτε με, ο Tzusing θα ήταν πολύ χαρούμενος για αυτό. Οι κοινωνικοπολιτιστικές διαφορές μεταξύ Ανατολής και Δύσης, οι παραδόσεις αλλά και τα παράδοξα αυτών, η περίπλοκη ιστορία της πατριαρχικής ετεροκανονικότητας της Κίνας και πώς αυτά τα αρχαϊκά διπλά πρότυπα συνεχίζουν να κυριαρχούν ακόμα και στον Δυτικό πολιτισμό με διάχυτους, συχνά αόρατους τρόπους, είναι διαχρονικά το θεωρητικό ζητούμενο στον τρόπο που προσεγγίζει την επιθετική μουσική του, ανιδρώντας σε αυτά τα στεγανά με τον δικό του καλλιτεχνικό τρόπο. Και περιέργως αυτό βγαίνει προς τα έξω.
Ποιός άλλος θα μετέτρεπε το γρύλισμα του Daniel Plainvie (δηλαδή του Daniel Day-Lewis) από το There Will Blood σε sample γεμίζοντας το με στρώματα από εκκωφαντικούς μικροήχους και καταιγιστικά μεσαίας όμως ταχύτητας bpm; Από εκεί, δηλαδή την σύνθεση "Take Advantage", ξεκινάει με ευθύνη του καθενός το ταξίδι του στο σκοτεινό ριζοσπαστικό και άκρως ηλεκτρονικό σύμπαν του Μαλαισιανού. Μάλιστα αν υποθέσουμε ότι στα μέχρι τώρα eps και στο ντεμπούτο album του 2017 διατηρούσε μια σχετική επαφή με την μελωδικότητα, εδώ δείχνει μεγαλύτερο ενδιαφέρον στο να αναπτύσει EBM λούπες που καταλήγουν σε χαοτικά και σχεδόν τρομακτικά μοτίβα, όπως για παράδειγμα οι σκηνές παράνοιας και τρόμου που εκτυλίσσονται στο "Idol Baggage" ή στο (κανιβαλικό σχεδόν) "Balkanize" από τη μέση και μετά.
Ηoly f*ck, ο Επίτροπος πιθανόν να λατρέψει αυτόν τον δίσκο.
Έπειτα είναι η αδίστακτα funky αντιστροφή του snare drum και τα ρυθμικά χτυπήματα στο στεφάνι που απογειώνουν το "孝忍狠 (Filial Endure Ruthless)" ένα κομμάτι που όσο και αν προκαλεί τον Trent Reznor να γράψει το επόμενο "March Of The Pigs", ευτυχώς δεν χάνει δευτερόλεπτο το χορευτικό του groove. Στο μανιακό "Exascale" το beat μπορεί να μπαίνει στον μισό χρόνο αλλά πριν πιάσει το πρώτο λεπτό έχει διπλασιαστεί και παίζει την gabba ή την drum & bass ρυθμολογία στα δάχτυλα. Τα παραμορφωμένα και πνιχτά φωνητικά layers του Λονδρέζου Suda στo "Cloud Tunnel" συντηρούν το κολασμένο χάος του άλμπουμ με τσιρίσματα και σειρήνες που ηχούν στη φωτιά που ξεσπάει στη διάρκεια του χειρότερου εφιάλτη σου.
Λίγο πριν το τέλος, ο χαρακτηριστικός ήχος του Tzusing με τύμπανα σαν να έχουν στραπατσαριστεί σε λαμαρίνα και πειραγμένα έγχορδα Ασιατικής προέλευσης που αλλάζουν σχήμα ανάλογα με τον ρυθμό γίνονται η βάση του Gait και εκεί που ελπίζεις ότι θα έχεις ένα τουλάχιστον βατό κομμάτι στο album για τα σετ των μέσων ακροατών - clubbers, ενα σμήνος από έντομα επιτίθεται. Ανάλογα το "Residual Stress" μπορεί να καλπάζει στα Detroit techno BPM αλλά το άγχος που δημιουργει στον ακροατή είναι πέρα για πέρα υπαρκτό. Δεν είπαμε έτσι; Να ακούσουμε έναν προχώ δίσκο είπαμε και εδώ φλερτάρουμε με το έμφραγμα ακόμα και αν πρόκειται για τις ήπιες, σχεδόν ambient, experimental, broken beat στιγμές του album όπως το "Wear Green Hat" που ξεσηκώνει παλιά Aphex Twin κόλπα.
Ειλικρινά όμως, τίποτα δεν είναι δεδομένο σαν πατάς το play σε αυτό τον δίσκο και πιθανόν, ακρόαση την ακρόαση να ανακαλύπτεις και next level άρρωστα sound designs ενώ κάθε φορά που το ακούς σε ακουστικά ή ακόμη πιο τολμηρά σε ένα dark room - club ίσως πιάνεις τον εαυτό σου στα όρια του να θέλεις να ουρλιάξεις, να ξεφύγεις, να αναπνεύσεις γιατί πνίγεσαι. Στα χρόνια που ακολούθησαν από την ιστορία του Λι Γιουανμίν και της γυναίκας του Cifu, το πράσινο καπέλο έγινε ένα διαρκές σύμβολο απιστίας για τις Ασιατικές κοινωνίες, αλλά υποθέτω ότι στο μυαλό του πολυσχιδούς Tzusing το πράσινο καπέλο συμβολίζει τον φόβο (σε κάθε εκδοχή της άνθρωπινης αλλά και της καλλιτεχνικής πραγματικότητας). Και όπως πολύ σωστά συνοψίζει και το -πάντα άρτιο- δελτίο τύπου που συνοδεύει κάθε κυκλοφορία της PAN... «o φόβος είναι ένα φθαρμένο μουσικό θέμα που ξεπερνά το είδος, αλλά ο Tzusing το προσεγγίζει από μια νέα προοπτική. Αυτό δεν είναι αίμα που στάζει από τα κρανία, είναι σκέψεις ταχείας φωτιάς που διαπερνούν το μυαλό. Τώρα αυτό είναι πραγματικά τρομακτικό.»
