Ξεφυλίζοντας την ηλεκτρονική έκδοση του New Yorker, στάθηκα σε μια φωτογραφία που μου άρεσε πολύ: τρία νέα παιδιά κι ένας γάτος κάθονται σε έναν καναπέ ντυμένα στα κόκκινα, τα μαύρα και τα λευκά, τόσο νέα και τόσο κομψά.
Το παρεάκι αυτό που κρατάει από τα λυκειακά χρόνια είναι η μπάντα που έχει το όνομα Horsegirl και το καλοκαίρι που πέρασε κυκλοφόρησαν από την Matador Records τον πρώτο δίσκο τους με τίτλο: Versions of Modern Performance (τί τίτλος αλήθεια!) την παραγωγή του οποίου την έκανε ο John Agnello (Kurt Vile, The Breeders, Dinosaur Jr. κ.α.)
Από την πρώτη νότα, την πρώτη μακρόσυρτη φράση του πρώτου τραγουδιού "Anti-glory" καταλαβαίνεις ότι θα ακούσεις κάτι καλό κι όντως έτσι πάει ως και το 12ο και τελευταίο track. Δεν θα ακούσεις κάτι που θα αφήσει ιστορία, αλλά θα ακούσεις κάτι τίμιο, ωραίο και αληθινό.
Στα τραγούδια των Horsegirl βρίσκονται ίχνη από διάφορα ανεξάρτητα ιστορικά και μη συγκροτήματα και καλλιτέχνες, η πρώτη ακρόαση μου έφερε στην μνήμη την μυρωδιά από το πρώτο μου δερμάτινο μπουφάν και ανάμνηση της πρώτη φοράς που άκουσα Sonic Youth, Pixies, Smashing Pumpkins.
Τους φαντάζομαι να ανοίγουν τις συναυλίες τέτοιων συγκροτημάτων -τα τραγούδια τους, όπως το "Live and Ski", το "Option 8", το "Homage to Birdnoculars" μπορούν να σταθουν μια χαρά.
Αυτά μέχρι το επόμενο στάδιο, αν και αφού αποφασίσουν να πετάξουν μακρύτερα πάνω από τον ώμο των γιγάντων που βρίσκονται τώρα και ατενίζουν το μέλλον ατάραχα, όπως και στην προαναφερθείσα φωτογραφία.
Περιμένω να τους δω κάποτε live και να ακούσω την επόμενη δουλειά τους.
