Η Γλασκώβη είναι εδώ ενωμένη - δυνατή. Και η jazz σκηνή της είναι ό, τι πρέπει για το κλίμα των ημερών. O Amara είναι απο αυτές τις περιπτώσεις μουσικών που τα κάνουν όλα μόνοι τους. Που χάνονται για μεγάλο διάστημα στον εαυτό τους κάνοντας τεράστιους κύκλους σε improvisation mood προσπαθώντας να βγουν κάπου στο τέλος. Που και να μην τα καταφέρουν, πάντα θα έχουν την διαδρομή μιας ηχογράφησης που τελικά θα καταλήξει, με το σωστό editing και mixing, να βγεί παραέξω. Αυτή είναι η δεύτερη φορά που μας απασχολεί το αγγλικό label της Sola Terra Records και μπορεί να έχουμε να κάνουμε με το καλύτερο release τους μέχρι στιγμής.
Το Amara είναι απο τα πιο σημαντικά φρέσκα releases του φετινού χειμώνα για πολλούς λόγους και ένας απο αυτούς είναι αυτή η μυσταγωγική αίσθηση που βγάζει στο δια ταύτα και αντιστοιχεί στην μελαγχολία που διατηρούν επί σειρά ετών όλες οι ποπ και ροκ μπάντες του Ηνωμένου Βασιλείου. Ακούς jazz και όλη η επίγευση βασίζεται σε κάτι πιο αισθαντικό και ποπ. Σε αυτό βοηθά το σύνολο της σύνθεσης του δίσκου που βασίζεται στις κιθάρες, το πιάνο και τα πνευστά. Που κάποιες φορές χρησιμοποιούνται κινηματογραφικά με τραβηγμένες νότες, κάποιες με jazz standards και κάποιες άλλες πιο χορευτικά.
Γεγονός είναι ότι μετά την νέα αγγλική jazz που αγκάλιασε ο Gilles Peterson με μανία τα τελευταία χρόνια και που επέμενε στο να παίζει όξινα με τον Coltrane σε εικόνισμα μπροστά στις ηχογραφήσεις, όλοι οι επόμενοι είναι με διαφορα πιο χαλαροί, πιο soulful και to the point και αυτό είναι σίγουρα ένα μεγάλο υπέρ. Μια νέα jazz σκηνή που τιμά τον ευρωπαϊκό τζαζ ήχο -που άθελα του είναι πιο ταξιδιάρης απο αυτον της Αμερικής πολλές φορές. Το Amara είναι απο τους δίσκους που δεν θα σου φτάσει ούτε μια ούτε δύο αλλά θα χρειαστούν πολλές ακροάσεις για να τον βάλεις μέσα σου. Δυνατές στιγμές τα "Blue" και "Spirits".
