Υπήρξε άραγε κάποιος που αμφέβαλλε ότι τα 21 νέα κομμάτια του Drake -3 χρόνια μετά το Scorpio-, δεν θα τον έφερναν στην κορυφή του Billboard, δεν θα του χάριζαν ένα νέο streaming ρεκόρ (καταρρίπτοντας αυτό του Donda του Ye) και δεν θα τον κάθιζαν στον πολυπόθητο θρόνο της ραπ τέχνης που κατέχει και της ποπ αισθητικής που εδώ και δέκα χρόνια ανανεώνει; Κανείς. Και αυτό ακριβώς συνέβη.
Μία εβδομάδα μετά την κυκλοφορία του Certified Lover Boy (C.L.B. χάριν συντομίας) όμως, ξέρετε κάποιον (ειδικά στην από εδώ πλευρά του Ατλαντικού), που να έγραψε για το νέο του album με τους ίδιους χαρακτηρισμούς που χρησιμοποιούσε στο παρελθόν; Κανέναν. Γιατί απλά, τρία χρόνια μετά τον Σκορπιό, η σούπα ξαναζεστάθηκε. Όταν ο Drake έφτασε στην κορυφή της αποστολής του -για κάποιους ως μεσίας της ποπ και της μουσικής βιομηχανίας και για άλλους σαν ανερχόμενος “νονός” της ραπ- ήξερε πώς να ωθεί κοινό και ανταγωνιστές στα άκρα. Ο κόσμος δεν περίμενε ποτέ τον πρώην ερωτικό R&B rapper να επιτεθεί με το bounce του “Kiki, Do you Love Me…” , δηλάδη το “In My Feelings” με τα εκτός μίξης claps ή τα τζαμαϊκανά φωνητικά samples, και σίγουρα, δεν είχε "δει να έρχεται" το flip στο sample του “Ex - Factor” της Lauryn Hill, που μετέτρεψε με τις αλήτικες μπάρες του στο θρυλικό πλέον “Nice For What”.
Το C.L.B., λοιπόν, δεν έχει τέτοιες εκπλήξεις. Άντε, με το ζόρι να θεωρήσει κανείς hit το “Way 2 Sexy” με τους Future και Young Thug, αλλά έχουμε καταναλώσει, ήδη, τόνους από 90s revival, ώστε να μας κάνει αίσθηση ένα sample από Right Said Fred. Προσοχή, αυτό δε σημαίνει ότι ο παραγωγός και επί χρόνια συνεργάτης του Drake, Νoah “40” Shebib έχει χάσει τη φόρμα του. Απλώς, από το εναρκτήριο “Champagne Poetry” ο Drake δείχνει ότι αυτός είναι ο δίσκος του, τo album που ήλπιζε να ξεκαθαρίσει το τοπίο σχετικά με τη διαδοχή στον “ραπ” θρόνο μετά το Donda και παράλληλα αυτό που θα ωθήσει τα εκατομμύρια των θηλυκών fans (σε αυτές, άλλωστε, αφιερώνει ξεκάθαρα τα “Girls Want Girls” με τον Lil Baby, “Get Along Better” με Ty Dolla Sign και “Fuck*ng Fans”) σε ατελείωτο streaming και sharing μέσω socials. Οι στιγμές, ωστόσο, που ο "40" και ο Drake πραγματικά πουσάρουν -έστω και λίγο- την ραπ φόρμα σε νέα άκρα είναι μετρημένες. Πρέπει να ξέρεις σε βάθος τη σκηνή του Houston, για να εκτιμήσεις το εναρκτήριο sample με την πιτσαρισμένη φωνή του OG Ron C στο “TSU” ή να αναγνωρίζεις το sample του Project Pat στο verse του “Knife Talk” που τον ενώνει με την σκηνή του Memphis. Ή να είσαι, απλώς, fan του Drake από την πρώτη μέρα για να νιώσεις ότι το αποχαιρετιστήριο “The Remorse” παραπέμπει στα vibes του “Marvin’s Room” -χωρίς, ωστόσο, να αναμένεται να διατηρήσει ανάλογη διαχρονικότητα. Για την ακρίβεια αν υπάρχουν δύο στιγμές που θα μπορούσαν να στριμάρονται και του χρόνου τέτοια εποχή από το C.L.B., αυτές είναι μάλλον οι λιγότερο αναμενόμενες στιγμές του. Οι Drake και "40", συνήθιζαν επίσης να “πουσάρουν τον ποπ φάκελο” σε νέα μέτωπα, κάτι που εδώ συμβαίνει μόνο στο αφρορυθμικό “Fountains” με τη Νιγηριανή Tems και στο μπαλαντοειδές “Yebba’s Heartbreak” με την ανερχόμενη ποπ σταρ (και ανακάλυψη του Mark Ronson) Yebba που τον βοηθούν να επιστρέψει στα r&b υψηλά standards που καθιέρωσαν τον Drake.
Με το marketing του δίσκου να “κοντράρει” το hype του Donda (δεν είναι καθόλου τυχαίο άλλωστε ότι μία μέρα μετά την κυκλοφορία του C.L.B. ο Drake διέρρευσε το ακυκλοφόρητο “Life of the Party” του West με τον Andre 3000 να συγκινεί και με τον Ye να γκρινιάζει στον Drake) προκειμένου να δανειστεί λίγη από την ευφυέστατη, προωθητική καμπάνια του Ye, η ουσία του δίσκου περνάει, μοιραία, σε δεύτερη μοίρα. Ο Drake, κάπου ανάμεσα στο να υπενθυμίσει ότι παραμένει ο δημοφιλέστερος ράπερ στην πιάτσα και στο να τραγουδήσει για τα κορίτσια που τον λατρεύουν (ακόμα και τώρα που έγινε μπαμπάς), έφτιαξε μία από τα ίδια, χωρίς να έχει τις πιασάρικες μελωδίες και τα κοφτερά samples του παρελθόντος. Και είναι αλήθεια, ότι όσο η μουσική εξελίσσεται, ειδικά στη φόρμα του rap και r&b ιδιώματος, καλό είναι να συγκεντρώνεσαι αν θες να ξεχωρίσεις. Ποτέ η “μάτσο” εκδοχή του ράπερ βασιλιά που πρέπει να επισκιάσει τους αντιπάλους του δεν ταίριαζε με το προφίλ του τρυφέρου slow jam ερμηνευτή. Και αν στο παρελθόν ο Drake είχε καταφέρει, έστω για λίγο, να δημιουργήσει αυτό το momentum που τον μετέτρεψε σε θρύλο και το βλέπει τώρα να σηματοδοτεί μια χρυσή εποχή, προς την οποία -ίσως- δεν υπάρχει επιστροφή.
