“I hold my ear to a shell/I hear something that no one can sell” τραγουδάει ο James Blake στον νέο του δίσκο Friends That Break Your Heart, μέσα από τις απαλά φορτισμένες πιανιστικές συγχορδίες του “Funeral”, χτυπώντας διάνα σε αυτό που επιχείρησε και κατόρθωσε με αυτήν την πρόσφατη κυκλοφορία του στο νεοϋορκέζικο label της Republic Records. Είναι γεγονός ότι μετά από μια τέτοια μακρόχρονη πορεία στην ποπ πλευρά της electronica και δύο περσινά EPs (Before και Covers) που τον επανατοποθέτησαν στον dance χάρτη του Boiler Room, o James Blake θα μπορούσε να τραβήξει το κορδόνι του μετά-lockdown momentum και να εξαργυρώσει την εμπειρία του με έναν -έστω και ήπια- χορευτικό δίσκο που θα τραβούσε αυτιά, βλέμματα και hype. Αντ’ αυτού επιλέγει να κολλήσει το αυτί του σε κάτι που αυτή τη στιγμή -ίσως να μην ενδιαφέρεται να ακούσει κανείς- γιατί έχει ίσως πολύ μεγαλύτερα προβλήματα από τα οποία προσπαθεί να αναρρώσει και η ανθρώπινη επαφή του έχει λείψει πολύ για να κάτσει να μεμψιμοιρήσει πάνω από χαμένες φιλίες, διψάει για την επόμενη, όποια κι αν είναι αυτή. Για τον James Blake, ωστόσο, το να χάνεις έναν δικό σου άνθρωπο, έναν φίλο ισοδυναμεί πολλές φορές με την απώλεια μιας μεγάλης αγάπης -είναι σαν να έρχεται το τέλος του κόσμου- και με αυτό το outsider concept ηχογραφεί και κυκλοφορεί το Friends That Break Your Heart, καταλαμβάνοντάς μας εξαπίνης.
Εξαιρετική και μαεστρικά ισορροπημένη παραγωγή, κλασσική, ευχάριστη συνθετική καθαρότητα, εμπροσθοβαρείς, διαυγείς στίχοι στρατευμένοι με μεγάλη επιτυχία στο θέμα του δίσκου, γάργαρο crooning, τόλμη, γοητεία και κόμπλεξ ούτε για δείγμα σε έναν δίσκο που ξεχωρίζει ακριβώς γιατί καταλαμβάνει έναν χώρο που λίγοι θα ενδιαφέρονταν -ή θα είχαν το θάρρος- να εξερευνήσουν. Αυτόν της ευαίσθητης ανθρώπινης φύσης που πλήττεται όχι από κάποιον μεγάλο έρωτα, έναν θάνατο, μια πολύ σοβαρή ψυχική ασθένεια, ή τα κοινωνικά πάθη του ρατσισμού, του bullying και της μισαλλοδοξίας, αλλά από τις καθημερινές μικροπροδοσίες από ανθρώπους της διπλανής πόρτας, γνωστούς, φίλους και βραχύβιους εραστές με την ευρεία του όρου έννοια, από τις day-to-day μικρές μάχες με τις παρυφές της θλίψης, του θυμού και της κυκλοθυμίας και τη διαχρονική, μεγάλη μάχη της ανασφάλειας. Και αυτό το καταφέρνει ο James Blake αποφεύγοντας με φυσική ευφυία τις γλυκανάλατες παγίδες του ήπιου συναισθήματος και τoν αντίλογο περί “first-world problems”, χρησιμοποιώντας τις εκφραστικές ευκολίες του στη σύλληψη και απόδοση συναισθηματικής ατμόσφαιρας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Το απόλυτο lead single “Say What You Will” ενσωματώνει άρτια το όραμα του δίσκου, θυμίζοντας συγκινητικά σε στιγμές την ποίηση των The National, ενώ tracks όπως το εναρκτήριο αιθέριο καρδιοχτύπι του “Famous Last Words”, η έξυπνη, διακριτική trap pop του “Frozen” μαρτυρούν έναν παραγωγό που δεν παύει ποτέ να κρατά, κατά το δοκούν, τους δεσμούς με την εποχή, χαρίζοντας παράλληλα ένα απαραίτητο pop twist στην μπαλαντοειδή ραχοκοκαλιά του δίσκου.
Ναι, ο James Blake του 2021 δεν είναι αυτός του 2010 που καινοτομούσε σμιλεύοντας ηχοτοπία που δεν είχες -μέχρι τότε- ιδέα ότι υπήρχαν, αλλά δεν υπάρχει πια και καμία ανάγκη για κάτι τέτοιο. Αυτό για το οποίο υπάρχει ακόμα -και θα υπάρχει πάντοτε- ανάγκη στη μουσική είναι αλήθεια, απενοχοποιημένη δημιουργικότητα, εκφραστικό θάρρος και δύναμη -και ας είναι και ήρεμη ή φαινομενικά αβαθής. Κάποιες φορές άλλωστε μια ζωή χωρίς μεγάλες λυρικές οξύτητες και εξάρσεις έχει το δικό της απύθμενο βάθος, το οποίο τρέμουμε να κοιτάξουμε. Γι’ αυτό οξύμωρο βάθος τραγουδάει ο James Blake με το Friends That Break Your Heart να κυλάει από την αρχή μέχρι το τέλος γλυκόπικρα αβίαστα και λυτρωτικά. Μια ακρόαση θα σας πείσει.
