The Coral - Coral Island

 

Η αποθέωση του 7 ή πώς ένα ελάσσων συγκρότημα μπορεί να φτάσει στην καλύτερη στιγμή του. Εξηγούμαι... 

Υπάρχουν κάποιοι που μας κατηγορούν, εμάς που γράφουμε για δίσκους και τους βαθμολογούμε, πως το 7 είναι ένας βαθμός «υπεκφυγής», μία στιγμή αμηχανίας. Υποστηρίζουν πως ή σου αρέσει πραγματικά ένας δίσκος για να του βάλεις 8 & 9 ή δεν σου αρέσει και πρέπει να πάρει ένα 6 ή 5. Αυτό το 7 είναι σαν «μη βαθμολογία». 

Να όμως που θα βάλω 7 σε αυτό το άλμπουμ με όλη μου την ψυχή και συγχρόνως θα πω πως το (διπλό) Coral Island είναι από τους δίσκους που βοηθάνε να δικαιωθεί απολύτως αυτός ο «καταραμένος» βαθμός.

Για να βρούμε την αύρα του 10ου άλμπουμ των Coral θα πάμε πίσω στο μυθικό 1968, όταν κυκλοφόρησαν το White Album των Beatles (όπως είπε ο James Kelly, «Θέλαμε να κάνουμε το δικό μας White Album»), το Ogdens' Nut Gone Flake των Small Faces («Αυτός ο δίσκος είναι ένας από τους πιο αγαπημένους μου και με έχει επηρεάσει βαθύτατα») αλλά και το Village Green Preservation Society των Kinks το οποίο φαίνεται να έχει παίξει το ρόλο του (ως concept album) στη δημιουργία του Coral Island, ενός φανταστικού τόπου με περίεργους, ιδιαίτερους και ασυνήθιστους ανθρώπους.

Οι Coral όμως δεν είναι ούτε Beatles, ούτε Kinks, ούτε Small Faces, είναι απλώς μία εξαιρετική περίπτωση της ελάσσονος εκδοχής τους. Στο αίμα τους τρέχει κάτι από την ψυχεδελική pop αύρα της μουσικής παράδοσης του Merseyside, έχουν στοιχεία από την ικανότητα του Paul McCartney στις απλές, ευχάριστες και catchy μελωδίες, είναι ένα γκρουπ με βάση τα αδέρφια James & Ian Skelly (όπως οι Kinks) και φυσικά είναι ένα χαρακτηριστικό γκρουπ της αγγλικής κιθαριστικής britpop που ξεκίνησε από τους Small Faces.

Δεν είναι τυχαίο πως παρά τα 25 χρόνια ιστορίας και τα 10 άλμπουμ τους έλειπε η αυτοπεποίθηση γιa την κυκλοφορία ενός 2πλού άλμπουμ και αρχικά σχεδίαζαν να το χωρίσουν σε δύο μονούς δίσκους που θα κυκλοφορούσαν με διαφορά 4 μηνών. O πρώτος με τίτλο Welcome to Coral Island και ο δεύτερος The Ghost of Coral Island και ήταν ο Noel Gallagher που τους έπεισε να το τολμήσουν με το αποστομωτικό: "Fuck the streaming". 

Στα 25 τραγούδια του δίσκου, με μερικά σύντομα spoken word μέρη ως συνδετικό κρίκο με αφηγητή των παππού των αδελφών Skelly, ο ακροατής θα συναντηθεί με απλές, όμορφες και ευχάριστες μελωδίες, με ένα διαχρονικό στιλ κιθαριστικών pop τραγουδιών που φέρουν μέσα τους τη μεγάλη αγγλική παράδοση στο είδος, με τη διαρκή κομψότητα ενός γκρουπ που δεν αφήνει τίποτα στην τύχη, με μία διαρκή ροή που δεν σκοντάφτει πουθενά και -εν τέλει- με καλά τραγούδια. Ακούγεται απλό και εύκολο αλλά πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου. Ναι, οι Coral έκαναν το δικό τους White Album, που μπορεί να μην μείνει στην ιστορία, αλλά οι ίδιοι και οι φίλοι του γκρουπ θα ξέρουν πως αυτό είναι...