Είναι γνωστή η ιστορία: συνθετική τρικυμία εν κρανίω περνιέται για καλλιτεχνική άποψη. Όταν δεν έχεις ιδέες για να γράψεις ένα κομμάτι της προκοπής, δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να το καμουφλάρεις, από το να πασαλείψεις ήχους -με τέχνη, δε λέω- μέχρι πια κανείς να μη δίνει σημασία στην έλλειψη έμπνευσης, αλλά στην μαεστρία του πασαλείμματος. Το indie εγκεφαλικό που κυκλοφόρησε για δίσκο το τρίο από τη Φιλαδέλφεια είναι ο ορισμός αυτής της (α)τεχνικής. Το ENTERTAINMENT, DEATH (που ακούγεται πιο πολύ σαν "death to entertainment") βιώνεται σαν ένα 36λεπτο πολύ κακό τριπάρισμα. Μέσα από μισοτελειωμένα κομμάτια νευρωτικής, ψυχεδελίζουσας pop, που χάνονται το ένα μέσα στο άλλο, με την ίδια ευκολία που ξεχνιούνται, οι Spirit Of The Beehive μας προσκαλούν με το ζόρι σε μία άβολη, εξαντλητική ψυχεδελική εμπειρία που βγάζει μάλλον νόημα μόνο σε αυτούς που την έζησαν εκ των έσω για να τη θυμούνται. Η αλήθεια είναι πως η μπάντα έχει τον τρόπο να σε υποβάλει σε αυτή την εφιαλτική, παραισθησιογόνα κατάσταση, η οποία όμως δεν είναι απόρροια ενός καλοδουλεμένου δίσκου, αλλά ενός ελαττωματικού προϊόντος: σα να έχεις πιει περισσότερο καφέ ή να έχει φάει κάτι ληγμένο -είναι μία εμπειρία, αλλά ποτέ ευχάριστη. Αν δεν σας βαστάει να ακούσετε όλο το δίσκο, όλος αυτός ο αχταρμάς συνοψίζεται και στο “I SUCK THE DEVIL’S COCK”. Αλλά, αν θέλετε να απομονώσετε τις καλές στιγμές, η ονειρώδης dream-pop/shoegaze των “GIVE UP YOUR LIFE”, “΅WAKE UP (IN ROTATION)” και “THE SERVER IS IMMERSED”, προσφέρουν μία γεύση του πώς θα μπορούσε να ακουγόταν ο τέταρτος δίσκος των Αμερικανών αν δεν τους τα είχε σκάσει τόσο άσχημα. Δεν λέω, πλάκα έχει το στυλ και η πρόζα, αλλά αυτό που λείπει περισσότερο από την κιθαριστική μουσική σήμερα είναι η ουσία και οι καθαρές ιδέες.
Άκου κι αυτό: Women - Public Strain (2010), Hovvdy - Cranberry (2018), Pond - The Weather (2018)
