«Ήθελα να δημιουργήσω μια μουσική ανένταχτη, χωρίς να προορίζεται για κάποιο συγκεκριμένο είδος ή κάποια συγκεκριμένη ετικέτα. Στο παρελθόν επικεντρωνόμουν στο να κάνω μουσική για να χορέψει ο κόσμος, μουσική για το dancefloor[…]. Υπάρχει όμως μια μεγάλη παλέτα ανθρώπινων συναισθημάτων που δεν ήθελα να εντάξω σε αυτό το χορευτικό περιβάλλον[…]». Με αυτά τα λόγια προσπαθεί να περιγράψει ο λονδρέζος παραγωγός John Monkman το όραμά πίσω από την τελευταία του κυκλοφορία με τον τίτλο Asriel, που κυκλοφόρησε πριν μερικούς μήνες από την προσωπική του ετικέτα Beesemyer Music, στο ενδιάμεσο της παγκόσμιας παύσης που βιώνει ο σύγχρονος κόσμος στη σκιά της πανδημίας. Μια κυκλοφορία που ξεχωρίζει μέσα στην ambient θάλασσα, φέροντας μια αδιαμφισβήτητη δυναμική οπτικοποίησης των κυματισμών και των ταλαντώσεών της. Επικοινωνεί, έτσι, άριστα στον ακροατή τον φιλοσοφικό της πυρήνα, μια ατομική και συλλογική περιπέτεια αισιόδοξης υπαρξιακής αναζήτησης, μια αποστολή αναγέννησης. Κομμάτια όπως το “Reasonate”, το “Unison” και το “Cartesian Strings” λειτουργούν σαν ηχητικές καταπραϋντικές ασκήσεις εισπνοής–εκπνοής, κινούμενα σε μια διαυγή γραμμή που ενώνει την υπερφυσική σφαίρα του Jon Hopkins με τoν ουμανιστικό πειραματισμό του όψιμου Nicolas Jaar. Το Asriel του John Monkman ηχεί πράγματι σαν τη μουσική αυτής της παύσης, μια μουσική που καταφέρνει να συλλάβει το μοτίβο της ακινησίας και να το μετατρέψει στις διεσταλμένες νότες μια αργής κίνησης, όπως πάνω-κάτω φανταζόμαστε αυτήν την κίνηση που θα ξυπνήσει σιγά-σιγά τον σύγχρονο κόσμο από τον επιβεβλημένο λήθαργό του.
Άκου και αυτό: Jon Hopkins – Singularity (2018), Julianna Barwick – Healing is a Miracle (2020), Nicolas Jaar – Telas (2020)
