Δεν πρόλαβαν να μας λείψουν οι King Gizzard & the Lizard Wizard, αφού μόλις πέρσι κυκλοφόρησαν δύο αξιόλογους δίσκους (Fishing for Fishies, Infest the Rats Nest) και φέτος με τον πρώτο σχεδόν ομώνυμο δίσκο τους, επανέρχονται στο προσκήνιο. Οι υπερπαραγωγικοί Αυστραλοί επιμένουν να δοκιμάζουν πράγματα, να αλλάζουν στυλ και αυτή την φορά, στο κέντρο της καλλιτεχνικής τους προσέγγισης μπήκε ο ανατολίτικος psych ήχος και τα desert blues. Εκ του αποτελέσματος, πολύ καλά έπραξαν εφόσον ήθελαν να δισκογραφήσουν. Τα πειράματα τους είναι καλοδεχούμενα, αν και πλέον είναι αναγκαία μια εμβάθυνση στις τεχνοτροπίες τους.
Οι King Gizzard έχουν ιδέες. Αυτό το έχουμε καταλάβει όλοι. Κι έχουν και καλλιτεχνική άποψη για το πώς παίζεται το psych, το prog, το thrash, το folk. Προσπαθούν, καθένα από αυτά τα είδη, να το φέρουν στα μέτρα τους και σχεδόν πάντα το καταφέρνουν, με έναν περίεργο τρόπο. Που, όμως, απ’ ότι φαίνεται, δεν τους προσφέρει την απόλυτη αναγνώριση ως προς την ποιότητα του υλικού, αλλά κυρίως ως προς τις προθέσεις. Εν προκειμένω, τα "Automation", "Minimum Brain Size", "Some of Us" που εκπροσωπούν την νέα πορεία προς την Μέση Ανατολή, σίγουρα περιλαμβάνουν όλα αυτά τα στοιχεία που αγαπήσαμε στους Goat, όμως δεν διαθέτουν το βάθος αυτών των τραγουδιών που κατάφερναν να μας ταξιδεύουν σε αυτές τις περιοχές.
Αυτό συμβαίνει γιατί η τυπική ενορχήστρωση μιας psych rock μπάντας, δεν μπορεί να το κάνει ποτέ αυτό απόλυτα σωστά. Απαιτούνται μικρές λεπτομέρειες, χρήση οργάνων και κυρίως, κρουστών που, σε καμιά περίπτωση, δεν μπορούν να αντικατασταθούν από τα πλήκτρα. Στα κομμάτια που βρίσκουν την απόλυτη ισορροπία ("Straws in the Wind", "Ontology", "Honey"), είναι εκεί που αφήνουν τον δικό τους χαρακτήρα να αναπτυχθεί και το κάνουν τόσο καλά, που όντως προκύπτει πραγματική καλλιτεχνική υπεραξία για το γκρουπ.
Το acid disco "Intrasport" σίγουρα θα μπορούσε να λείπει (ή να προστεθεί ως bonus track στο τέλος του δίσκου), αφού ακούγεται σχεδόν ενοχλητικό, σε έναν δίσκο που πασχίζει να σε χώσει σε ένα transcend και με το εν λόγω τραγούδι, σε πετά έξω βίαια. Η σύνθεση που κλείνει τον δίσκο, "The Hungry Wolf of Fate" από τα πρώτα δευτερόλεπτα, με την παραμόρφωση της κιθάρας, παραπέμπει στους Black Sabbath σε τέτοιο βαθμό, που σχεδόν περιμένεις να πεταχτεί κάπου η φωνή του Ozzy. Στο πλαίσιο μιας tribute fun σύνθεσης, σίγουρα θα μπορούσα να δεχτώ μια τόσο τρανταχτή ομοιότητα, γενικά, όμως, το κομμάτι δεν μπορεί να σταθεί. Λογικά, στον επόμενο δίσκο πρέπει να περιμένουμε κάτι σε doom metal. Γιατί όχι;
Το K.G. δεν είναι ένας απλά αξιοπρεπής δίσκος, είναι ένας καλός δίσκος, στον οποίο οι φίλοι του γκρουπ θα προσφέρουν το ενδιαφέρον τους. Και οι επιμέρους ιδέες, ανάμεσα στην trademark ανατολίτικη ρυθμολογία, είναι έξυπνες. Φαίνεται ότι όσο απομακρύνονται από την πηγή της δύναμής τους (λέγε με psych), αρχίζουν και ξεφορτώνονται με άνεση τις δυσκολίες των στεγανών του ήχου. Όμως η άνευ λόγου βιασύνη που δείχνουν οι KG&LW στο να δισκογραφήσουν, τους αφαιρεί την δυνατότητα να επιμείνουν στην λεπτοδουλειά που απαιτείται για να γίνει το καλό, υπέροχο.
