Δεκαπέντε χρόνια έχουν κιόλας περάσει από την μικρή ηλεκτρονική έκρηξη της πρώτης συνεργασίας των Νορβηγών stars της electronica το 2005, που βρήκε τη θέση της στους θεμέλιους λίθους του οικοδομήματος της σύγχρονης ηλεκτρονικής μουσικής και έντεκα χρόνια από το εξαιρετικό της sequel. Οι διθυραμβικές κριτικές και οι περγαμηνές της σύμπραξης των Lindstrøm και Prins Thomas, καθώς και όλο αυτό το μακρύ και παραγωγικό χρονικό διάστημα σόλο δημιουργίας είχαν διαμορφώσει τις υψηλότερες των προσδοκιών για το επόμενο μέρος της ηλεκτρονικής αυτής saga, οπότε και αν αυτό ερχόταν. Το ΙΙΙ, όμως, που κυκλοφόρησε τελικά πριν λίγες ημέρες, αν και έχει να επιδείξει μερικές ενδιαφέρουσες εξελίξεις τεχνοτροπίας, ηχεί περισσότερο σαν ένα σκίτσο του πραγματικού δίσκου, εκλύοντας την αμήχανη αίσθηση μιας ημιτελούς ακρόασης.
Το εμπεδωμένο και αγαπημένο σήμα κατατεθέν του ντουέτου space disco ιδίωμα είναι και πάλι παρόν, θυμίζοντας, στις εκλάμψεις των έξι tracks του ΙΙΙ, τον συνηθισμένο καλό εαυτό των δύο παραγωγών. Το οξύμωρο εναρκτήριο “Gran Finale” -μια εξαιρετική αναφορά την κληρονομιά των ambient soundtracks των πρώιμων ‘80s και ίσως το καλύτερο κομμάτι του δίσκου- ανοίγει ευοίωνα το άλμπουμ, ενώ η συνέχεια δεν είναι καθόλου άσχημη με το ενδιαφέρον groove του lead single “Martin 5000”. Στην πορεία, όμως, το ΙΙΙ αρχίζει σταδιακά να χάνει τα πατήματά του με τα ράθυμα synths του “Oranges” και την πειραματική ηχώ του “Harmonia” να μην μπορούν να δικαιολογήσουν επαρκώς την εξάλεπτη διάρκειά, τους που εν τέλει κουράζει και αφήνει το αποτύπωμα του ΙΙΙ να σβήσει σε μία σχετικά αδιάφορη ετυμηγορία.
Το ντουέτο της αφρόκρεμας της σκανδιναβικής electronica έχει αποδείξει πολύ καλά τι είναι ικανό να κάνει στο dancefloor και στα ακουστικά μας, είτε από κοινού είτε κατά μόνας όλα αυτά τα χρόνια, έχοντας κάθε φορά να ανταγωνιστούν την δυναμική της απόδοσης του προηγούμενου καλύτερου εαυτού τους. Η downtempo ατμόσφαιρα του ΙΙΙ δεν είναι καθαυτή απορριπτέα. Τουναντίον, η αυτοσχεδιαστική διάθεση και διάσταση των δύο νορβηγών παραγωγών που αναδεικνύει, είναι αιφνιδιαστικά ευπρόσδεκτη.
Όμως, οι Lindstrøm και Prins Thomas περνάνε αυτήν την φορά κάτω από τον πήχη της ίδιας τους της φήμης, πετώντας τα βελάκια του ΙΙΙ κάπως αδύναμα και αβέβαια γύρω από το κέντρο ενός στόχου που φαίνεται να μην είχαν καταφέρει να δουν καθαρά πριν τη βολή.
