Μπορεί το 2020 να κατέστρεψε τα σχέδια όλων μας, αλλά η Adrianne Lenker δεν επέτρεψε στον εαυτό της να πετάξει μία χρονιά στα σκουπίδια, μετά το αναπάντεχο και αιφνίδιο στοπ στην ευρωπαϊκή περιοδεία της φορτσαρισμένης μπάντας της, τους Big Thief. Έτσι, στην αρχή της πανδημίας, αποσύρθηκε σε ένα μικρό, βουνίσιο σπιτάκι στα δυτικά της Μασαχουσέτης, σκοπεύοντας να ηχογραφήσει κάποιες ήδη υπάρχουσες συνθέσεις της. Τελικά, μέσα στην ανοιξιάτικη πανδαισία της ορεινής φύσης, αποφάσισε να γράψει 9 νέα τραγούδια και μαζί με 2 ακόμη παλιότερα και 2 ορχηστρικά μακράς διαρκείας, να αναγεννηθεί μέσα από αυτά. Διοχετεύοντας σε πιο προσωπικό τόνο από ποτέ τα συναισθήματα θρήνου και απώλειας που ένιωθε εκείνη τη περίοδο, λόγω του τέλους μιας σχέσης, μιας περιοδείας, μιας ζωής ενός αγαπημένου προσώπου, μιας ζωής όπως την ξέραμε. Tα «Τραγούδια» της Lenker βιώνονται σαν όνειρα: αν δεν τα σκεφτείς αρκετά την ώρα που τελειώνουν, εξατμίζονται μονομιάς και γίνονται αέρας, αν όμως η συγκέντρωση σου παραμείνει εκεί, τότε ξαφνικά αποκτούν υπόσταση, βάρος, βάθος και αφήνουν μία αίσθηση που μπορεί να σε στοιχειώνει όλη την ημέρα. Η αμερικανίδα τραγουδοποιός δεν ενδιαφερόταν ποτέ για τη μελωδική και λυρική σαφήνεια. Παρόλο που εδώ κάποιοι στίχοι της είναι πιο ευθύβολοι και αφοπλιστικοί από ποτέ, όπως το “I don’t want to talk about anything/ I wanna kiss, kiss your eyes again” στο “Anything", ή το γεγονός ότι μερικές μελωδίες γίνονται ασυναίσθητα μουρμουρητό σε τυχαίες στιγμές της ημέρας (“Ζombie Girl”), οι συνθέσεις της Lenker παραμένουν κρυπτικές, λεπτές σαν αέρας, απαλές σαν μετάξι, εύθραυστες σαν ένα κλωνάρι που σπάει στη γη με ένα πάτημα. Οι ήχοι από τον αέρα, το ξύλο, το νερό, τα πουλάκια και τα έντομα που τρύπωσαν μέσα στις ηχογραφήσεις σε κασέτα, έρχονται όχι μόνο να τονώσουν αυτό το φοβερά φυσικό, ζεστό και αφιλτράριστο αίσθημα που αποπνέουν τα τραγούδια, αλλά και να τα ταΐσουν με μία αίσθηση υπαρξιακού, υπερβατικού μυστηρίου, σαν όλα αυτά που μας περιβάλλουν να είναι μεγαλύτερα από εμάς τους ίδιους. Στο τέλος της ημέρας, αυτή είναι μία συλλογή ακουστικών, απελευθερωμένων, συνειρμικών folk τραγουδιών που ρέουν, ρέουν, ρέουν και δε σταματούν ποτέ να αναβλύζουν πόνο, ζεστασιά, θλίψη, φροντίδα, παράπονο, αγάπη. Είναι ο τρόπος της Lenker να κοιτάξει και να γεμίσει το κενό που αναδύθηκε ξαφνικά στη ζωή της. Και είναι μία συναισθηματική κατάσταση που αυτή την περίοδο μιλάει σε όλους μας.
Άκου κι αυτό: Julien Baker - Sprained Ankle (2016), Tomberlin - At Weddings (2018), Lomelda - Hannah (2020)
