Οι Yo La Tengo, αυτό το μεγάλο indie κεφάλαιο από το Χομπόκεν που επηρέασε μπάντες και μπάντες και γενιές και γενιές, πέρασαν την περίοδο καραντίνας γύρω από την εστία ενός μικροφώνου, στα όρια του μουσικού τους συνειδητού, διατρέχοντας μια ιδιόμορφη σπείρα δημιουργίας. Αποδομώντας τους ίδιους τους εαυτούς τους και επανεφευρίσκοντάς τους σε μια πρωτόγνωρη συγκυρία. Το αποτέλεσμα είναι πέντε ορχηστρικά μέρη -ένα για κάθε «εργάσιμη» μέρα της εβδομάδας- χωρίς καμία φόρμα, χωρίς κανένα ίχνος κλασσικών δομικών υλικών, σχεδόν χωρίς αρχή, μέση και τέλος, κάτω από μια σημαία που γράφει We Have Amnesia Sometimes. Όσοι δεν είναι εξοικειωμένοι με το πολυεπίπεδο στοιχείο των Yo La Tengo ή περιμένουν να ακούσουν τραγούδια όπως το “The Night Falls On Hoboken”, τότε τα σαράντα αυτά παράξενα λεπτά, σίγουρα δεν είναι για αυτούς. Οι πολλαπλές υφές και τα διαδοχικά βάθη, απροσδιόριστα δημιουργικά, με τίτλους όπως “James and Ira demonstrate mysticism and some confusion holds (Monday)” ενδείκνυνται μόνο για όσους γνωρίζουν καλά τα τριάντα χρόνια πορείας των Yo La Tengo και το πολυσήμαντο της δισκογραφίας τους –μόνο εκείνοι ίσως αντιληφθούν την προσωπική αναδρομή που επιχειρεί εδώ η μπάντα από το Νιου Τζέρσεϊ, με υπνωτιστικά κρουστά και παντελή απουσία οποιουδήποτε μουσικού κανονιστικού πλαισίου. H σπουδή των Yo La Tengo πάνω στον ακίνητο και αεικίνητο συνάμα χρόνο μπορεί να ηχεί ημιτελής, ασταθής και κάπως άνευρη– και ίσως και να είναι. Μέσα της, όμως, πάλλεται και μια σημαντική ηχητική φλέβα ζωής που σπρώχνει να ακουστεί μέσα από τις αφηρημένες γραμμές αυτού του ενδοσκοπικού τζαμαρίσματος. Μια φλέβα που έχει αναμφισβήτητα ένα καλλιτεχνικό υπαρξιακό μήνυμα να μεταδώσει –το θέμα είναι ποιοι και πόσοι ακροατές έχουν τον κατάλληλο αποκωδικοποιητή για να κοινωνήσουν αυτήν την αποδομημένη, απροσδόκητη εκδοχή των Yo La Tengo όπως της πρέπει.
Άκου και αυτό: Yo La Tengo - The Sounds of the Sounds of Science O.S.T. (2002)
