Δεν θα μου κάνει εντύπωση αν οι 22χρονοι Λονδρέζοι Sorry (Asha Lorenz και Louis O’Bryen) αντιμετωπιστούν σαν Μεσσίες. Την ώρα που η καραντίνα έχει βάλει στον πάγο τα εγκεφαλικά κύτταρα χάριν του μαζικού εθισμού σε μια ατέρμονη ενημέρωση, οι Sorry κυκλοφορούν ένα άλμπουμ που σε ξεμπλοκάρει, σε ξεβολεύει από την απραξία, με πραγματικές συνθετικές ιδέες της indie rock συνομοταξίας. Και, αν έχεις όρεξη, καίει και μερικά από αυτά.
Τι είδους ενδιαφέρον indie rock μπορεί να παίξει ο σημερινός 22άρης και μάλιστα με τόσες αναφορές σε '90s ήρωες; Η απάντηση δεν βρίσκεται, ως συνήθως, στη φόρμα, αλλά στο αποτέλεσμα. Ναι, μπορεί να μην αφήνουν στην τύχη τους τις βρώμικες κιθάρες. Μπορεί να υπερπροσπαθούν με μια σειρά από ιδέες και κόλπα που γεννιούνται και πεθαίνουν, συνήθως, στα στούντιο. Μπορεί να κλείνουν αριστοτεχνικά το μάτι στη mixtape αισθητική και στη γενιά που βρίσκει περιπετειώδη τη Billie Eilish. Το βασικό, όμως, είναι ότι στο ντεμπούτο τους μας φέρνουν 13 τραγούδια και όχι μισοτελειωμένες ασκήσεις ύφους για τις οποίες καυχιούνται. Κι ας φλυαρούν κάποιες φορές.
Πίσω από την παραμόρφωση, τις τζαζ αναφορές, τα sexual-asexual φωνητικά της Asha Lorenz και τις μουσικές γλώσσες της electronica και του art rock (που κολλάνε αριστοτεχνικά σε αυτό το συνεκτικό άλμπουμ), όλοι θα βρουν κάτι: ο σαραντάρης, ένα άλμπουμ που θα τον πάρει από τον χέρι, φέρνοντας αγαπημένους ήρωες μιας εποχής που αναπολεί στο κωλοβάρεμα των (Elastica, Sonic Youth, Yeah Yeah Yeahs, Kills, PJ Harvey, ακόμα και Franz Ferdinand, όταν ξεκινάει το πάρτυ). Ο τριαντάρης θα θαυμάσει, επιπλέον, την εξαιρετική παραγωγή του James Dring (Blur, Gorillaz, Lana Del Rey). Και ο εικοσάρης μπορεί και να βρει ένα rock άλμπουμ-σημείο αναφοράς από συνομήλικούς του. Μέχρι και ο νευρωτικός ακροατής του 2020, που σκιπάρει κομμάτια με την κεκτημένη ταχύτητα των swipe up, θα βρει αυτό το ταξίδι τουλάχιστον ενδιαφέρον. Αυτό, από μόνο του, είναι επιτυχία.
Το 925 (nine-to-five) είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που υπαινίσσεται ο τίτλος του. Είναι αγχωτικό και δυστοπικό, όταν χρειάζεται να σε πάρει μαζί του, επιθετικό, όσο έχει ανάγκη η συσσωρευμένη και μπλοκαρισμένη ενέργειά μας και λυτρωτικό, όταν το πείραμα διαδέχεται ο χορός και το indie-disco/groovy ξέσπασμα. Αλλά κι ονειρικό, όταν οι Sorry αποκαλύπτουν μερικώς τις ορχηστρικές 60s ανησυχίες τους. Σίγουρα δεν είναι επικίνδυνο ή πρωτότυπο. Έχει, πάντως, μερικά πραγματικά τραγούδια και μια γλυκιά ισορροπία όλων αυτών που το καθιστούν γοητευτικό, περίτεχνο και αρκούντως προσιτό, ταυτόχρονα, σε μια ευρεία γκάμα ακροατών. Κι όταν συζητάμε για timing, σε μια απόλυτα μπερδεμένη περίοδο, γιατρός είναι αυτός που ξεκινάει μέσα από αυτή την κατάσταση σε οδηγεί κάπου εκτός - που, αυτό το εκτός, δεν είναι ούτε το έξω, ούτε, σίγουρα, το ναρκωτικό του scrolling.
{youtube}emLHWsmYue0{/youtube}
.jpg)
