Ενίοτε η πρώτη επαφή με την αισθητική ενός δίσκου δημιουργεί σύγχυση στον μελλοντικό ακροατή όσον αφορά το μουσικό είδος που εσωκλείεται. Αυτό συμβαίνει συνήθως επειδή ο καλλιτέχνης επιλέγει να αφήσει κατά μέρους τις όποιες νόρμες ή, σπανιότερα, όταν τέτοιες νόρμες είναι αχνές.
Όπως και να έχει, η περίπτωση του No Speed Limits των Φινλανδών Pyöveli, δεν είναι μία από αυτές τις φορές. Τόσο ο τίτλος του τέταρτου ολοκληρωμένου τους άλμπουμ, όσο και το προχειροφανές, φτιαγμένο στο χέρι εξώφυλλο (που πληροί «κασετικές» διαστάσεις), καθώς και το λογότυπο με την αναποδογυρισμένη Flying-V, δείχνουν πως εδώ μέσα υπάρχει μονάχα γρήγορη, αφιονισμένη μουσική. Πράγματι, το σχετικά άγνωστο (παρά τα σχεδόν 20 χρόνια δισκογραφικής ζωής) δίδυμο παραδίδει ένα μανιφέστο κολασμένου thrash, παλαιοευρωπαϊκής κοπής.
Βασικές επιρροές εδώ είναι η γερμανική σκηνή των 1980s (με έμφαση στους πολύ πρώιμους Kreator) και οι Celtic Frost των δύο πρώτων δίσκων· κάτι που μεταφράζεται σε έναν ορμητικό χείμαρρο από speed και thrash metal, με μονοκόμματη διάθεση. Σε αυτά προστίθενται punk αντοχές και νοοτροπία– ιδίως στην παραγωγή– αλλά και ψήγματα heavy σημείων, τα οποία προσπαθούν να εμπλουτίσουν τον μανιώδη ανεμοστρόβιλο.
Η φονική διάρκεια των 28 λεπτών, μοιρασμένων στις πλευρές thrash και metal, αποτελεί την τελική εμπέδωση του είδους στο οποίο κινείται η μπάντα. Οι κιθάρες είναι προφανώς ο μεγάλος πρωταγωνιστής· πιστοί στο πνεύμα του thrash, οι Pyöveli ξεπετάνε riffs με ασταμάτητους ρυθμούς, σε ένα τοπίο που κατά τ' άλλα μπορεί να θεωρηθεί μονολιθικό. Τα θέματα που εκσφενδονίζονται είναι ωμά, βρωμάνε γράσο και αλυσοπρίονο. Πέρα από τα riffs, τα σόλο ακολουθούν μια άξεστη παράδοση, που τα θέλει να προσομοιάζουν με τσιριχτά, άγαρμπα χλιμιντρίσματα, φέροντας όμως και κρυφές μελωδιάρες στον πυρήνα τους. Τα φωνητικά φτύνονται οργισμένα, αναμειγνύοντας την πλέον γουρλωμένη διάθεση του punk με κορυφώσεις αγνής πώρωσης. Οι δε τίτλοι ζέχνουν thrash, με κοφτό, μαχητικό, και γραφικά κινηματογραφικό χαρακτήρα.
Αυτό που ξεχωρίζει τους Pyöveli από τη μεγάλη μερίδα όσων συγχρόνων τους προσπαθούν να αναπαραστήσουν τη μουσική των ιδρωμένων και γεμάτων καρφιά 1980s, είναι το μετουσιωμένο πάθος και η punk συναυλιακή διάθεση που αποπνέει το υλικό, γκρεμίζοντας οποιαδήποτε υπόνοια μη ολόψυχης αφοσίωσης και αφομοίωσης. Μέσα σε 28 λεπτά, οι Φινλανδοί ξεπετάνε 11 κομμάτια ακραίας, μηχανόβιας μουσικής, η οποία κραδαίνει τσεκούρι και πετσοκόβει τα πάντα στο διάβα της. Ειλικρινά απολαυστικός δίσκος, που ενδείκνυται για συναυλιακό ξύλο.
{youtube}FUZa9dPF-EY {/youtube}
