Το ασπρόμαυρο εξώφυλλο και η κραυγή του τίτλου δείχνουν σαφώς κατά τη μεριά του παρελθόντος. Κι άμα μάθεις και τα περί του concept «τραγούδια που αναφέρονται σε μορφές-εικονίσματα της μαύρης ιστορίας», πείθεσαι ότι το δεύτερο τούτο άλμπουμ της Jamila Woods πρέπει με συνοπτικές διαδικασίες να καταχωρηθεί στην κατηγορία των αναβιώσεων.
Όμως η ακρόαση αποκαλύπτει μιαν άλλη, αρκετά διαφορετική ιστορία. Ναι, υπάρχει όντως έντονη εδώ η παρουσία γιγάντων της τέχνης και της δημιουργίας από το παρελθόν (μουσικοί, συγγραφείς, ζωγράφοι), εντούτοις η σκιά τους δεν πέφτει βαριά κι ασήκωτη, ούτε είναι η διάθεση αγιογραφική. Αντίθετα, οι ιστορίες τους χρησιμοποιούνται έτσι ώστε η μουσικός από το Σικάγο να δει τον εαυτό της μέσα σε αυτές, και, παραδειγματιζόμενη, να αντιμετωπίσει τις δικές της προκλήσεις. Βρίσκοντας έτσι –και μαζί της όλοι εμείς– έναν δρόμο για το μέλλον. Είναι μια επιχείρηση με θαυματουργά αίσιο τέλος.
Αντικατοπτρίζοντας το γεγονός ότι η Woods δεν είναι ένα μονοδιάστατο πρόσωπο (πέραν του ότι γράφει και ερμηνεύει τα τραγούδια της, είναι και ποιήτρια, εκπαιδευτικός, ακτιβίστρια), το Legacy! Legacy! είναι πόνημα που λειτουργεί πολυεπίπεδα. Διαθέτει σόουλ/R'n'B υπόβαθρο μεν, διανθίζεται δε από λογιών-λογιών αρώματα: ποπ, μπλουζ, τζαζ, ψυχεδέλεια κ.ά., αποτελώντας έτσι και μια άτυπη περιήγηση στη μουσική ιστορία του Σικάγο. Μπορεί να σε συνεπάρει με τις μελωδικές του εκτροπές και τα μοντέρνα κόλπα της παραγωγής (δια χειρός Slot-A κυρίως), αλλά το ζουμί βρίσκεται στον λόγο. Σε καλεί να επιλέξεις με άνεση κάποιο από τα κομμάτια του για την playlist σου στο Spotify, μα ακούγεται μονορούφι και ολόκληρο. Σε βάζει να ανατρέξεις στα έργα και στις ημέρες των μορφών που ιχνηλατεί, αλλά σου μιλάει και απευθείας, ασχέτως αν είσαι γνώστης τους ή όχι.
Ενδεχομένως να δίνεται η εντύπωση, έπειτα από τα παραπάνω, ότι τούτο είναι ένα ακραία εγκεφαλικό έργο. Όμως κι εδώ τα φαινόμενα απατούν: τα τραγούδια ξεχειλίζουν από ενέργεια, φως, χιούμορ –κι από έναν ακατανίκητο τσαμπουκά. Κι άλλωστε αυτό είναι το κύριο μήνυμα του δίσκου· τα λόγια και τα έργα των σπουδαίων αποτελούν την έμπνευση που θα φέρει κινητοποίηση και δράση στο τώρα. Το δικό μου, το δικό σου, το δικό μας. Είναι γεμάτα από κινητικότητα και μαχητικότητα. Κι όπου η Woods νιώθει ότι η εκφορά της δεν αρκεί ώστε να κάνει λιανά τα όσα έχει να καταθέσει, καταφεύγει στη συμβολή φίλων: Nitty Scott, Saba, Nico Segal πραγματοποιούν απόλυτα ταιριαστές εμφανίσεις, σε καίρια σημεία.
Πολλά μπορεί κανείς να ξεχωρίσει στο Legacy! Legacy!, ακόμα περισσότερα είναι βέβαιο ότι θα ξεφύγουν. Διότι οι αναφορές που κάνει η Woods, η οποία έριξε σοβαρή μελέτη για να στήσει το πλέγμα τους, απλώνονται και φωλιάζουν όχι μόνο στο ύφος και στο περιεχόμενο των στίχων, αλλά και στις διάφορες διαστάσεις του ήχου. Ομολογουμένως, πιο εύκολα αναδεικνύονται ως highlights τα κομμάτια εκείνα που καταπιάνονται με μουσικές περσόνες.
Όπως το “EARTHA”, λ.χ., όπου η εύθραυστη ισορροπία ανάμεσα στην επιθετικότητα και στην ευαισθησία του χαρακτήρα της Eartha Kitt αποτυπώνεται στην αντίθεση ανάμεσα στη χαλαρή μελωδικότητα και στον τεταμένο στίχο. Ή το “MUDDY” (για τον γνωστό μπλουζίστα Muddy Waters), ή το “MILES” (για τον φουτουρίστα τζαζίστα Miles Davis). Όμως σπουδαία λειτουργούν και άλλα, όπως το επικό “BASQUIAT” (για τον ζωγράφο Jean-Michel Basquiat) και τα εξαιρετικά singles “ZORA” (για τη συγγραφέα Zora Neale Hurston) και “GIOVANNI” (για την ποιήτρια και ακτιβίστρια Nikki Giovanni).
Είναι, εν κατακλείδι, ένα άλμπουμ το οποίο προσφέρει πολλαπλά επίπεδα ακρόασης και βιώματος το φετινό της Jamila Woods. Το οποίο χτίζει μεθοδικά πάνω στις βάσεις του ντεμπούτο της (Heavn, 2016), αγγίζοντας δυσθεώρητα ύψη έκφρασης και πολυπρισματικότητας.
Μπορεί η πρώτη εντύπωση να ξεγελά, όμως η κάθε επόμενη επίσκεψη ανταμείβει αδρά.
{youtube}NO0_3XwBb5s{/youtube}
