Η ερώτηση που σου έρχεται κατευθείαν στο μυαλό βλέποντας τον τίτλο Book Of Bad Decisions στο 12ο άλμπουμ των Clutch, είναι αν πήρε ποτέ το αμερικάνικο γκρουπ λάθος ή κακές αποφάσεις στην καριέρα του.
Η απάντηση είναι όχι, καθώς –με την εξαίρεση ίσως του ντεμπούτο Transnational Speedway League: Anthems, Anecdotes, And Undeniable Truths (1993)– δεν υπάρχει άλμπουμ τους που να το λες κακό, ενώ έχουν καταφέρει να χαίρουν της εκτίμησης τόσο των μεταλλάδων, όσο και του ροκ κοινού. Και φυσικά των γυναικών. Γιατί μπορεί να μην ξέρουν συνήθως περισσότερα τραγούδια τους από το “Electric Worry” και το “The Regulator”, αλλά είναι κυρίως αυτές που στην Ελλάδα οδήγησαν τους Clutch στη διαδρομή Gagarin - Ιερά Οδός (δείτε εδώ) - Πλατεία Νερού, όπου και θα εμφανισθούν στις 19 Ιουνίου, πλαισιωμένοι από τους Black Rebel Motorcycle Club και Planet Οf Zeus.
Βέβαια, ούτε τις κοπέλες, ούτε και τους μουσάτους που ακούνε stoner έχουν κατά νου οι Clutch όταν γράφουν: για πάρτη τους το κάνουν. Και δεν άλλαξαν «συνταγή» στο Book Of Bad Decisions, με τη μόνη διαφορά ότι πρόσθεσαν τώρα ορισμένες λεπτομέρειες για να γίνει το τελικό αποτέλεσμα ακόμα πιο εθιστικό. Μετά δηλαδή από άλμπουμ όπως τα Pure Rock Fury (2001), Blast Tyrant (2004) και Earth Rocker (2013), στα οποία παραγωγός ήταν ο Gene "Machine" Freeman, για το τωρινό δούλεψαν με τον 6 φορές βραβευμένο με Grammy Vance Powell (The Raconteurs, Buddy Guy, Jack White). Πριν μάλιστα αρχίσουν να γράφουν, ο Powell τους ακολούθησε σε μερικές εμφανίσεις, με σκοπό να «συλλάβει» τον ήχο τους. Έτσι, όταν μπήκαν στο στούντιο, τους έβαλε να παίξουν όλοι μαζί, με σκοπό να αποτυπώσει ό,τι είχε δει live· σε αντίθεση με την οπτική του Machine, ο οποίος ηχογραφούσε το κάθε μέλος ξεχωριστά. Ένα ακόμα «επιπλέον» που πρόσθεσαν στο heavy blues rock τους, είναι μια τζούρα 1970s ψυχεδέλειας, αλλά και μια απαραίτητη δόση Black Sabbath εποχής Ozzy, ιδιαίτερα διακριτή στο "Spirit Οf '76".
Καθώς ξεκινά το άλμπουμ με το "Gimme The Keys", χαμογελάς: παρόλο που ο Neil Fallon και οι υπόλοιποι Clutch πλησιάζουν πια τα 50, δεν έχουν χάσει καθόλου τον τσαμπουκά τους. Πιο κάτω, το "Book Of Bad Decisions" διαθέτει ένα εθιστικά funky ριφ –μπορώ να φανταστώ τις κοπέλες στις συναυλίες να λικνίζονται στον ρυθμό του. Και εάν έχουν όντως αρχίσει να λικνίζονται, τότε αναμένεται να ξεφαντώσουν με τα πνευστά του "In Walks Barbarella"· ενός φόρου τιμής στη θρυλική ταινία Barbarella του Roger Vadim (1968), με πρωταγωνίστρια την Jane Fonda.
Σε μια εποχή που εάν ένα άλμπουμ έχει 4-5 καλά τραγούδια είσαι ευχαριστημένος, όσο συνεχίζεις την ακρόαση του Book Of Bad Decisions, τόσο ανακαλύπτεις εθιστικά στιγμιότυπα. Ειδικά προς το τέλος, το "Hot Bottom Feeder" με το bluesy ριφ έχει τον ήχο των Clutch που μας αρέσει, το "Paper & Strife" διαθέτει «πουτανιάρικο» ρεφραίν, ενώ το αργόσυρτο "Lorelei" έρχεται με μια οργή στο ρεφραίν, η οποία ταιριάζει ιδανικά με το όλο σύνολο.
Εάν βέβαια ήθελαν, οι Αμερικανοί θα μπορούσαν το κάθε τραγούδι να το ηχογραφήσουν ξανά και ξανά, μέχρι να πιάσουν το «τέλειο». Ενδεχομένως, επίσης, να άφηναν έξω ένα-δυο κομμάτια. Προτίμησαν όμως τη χύμα προσέγγιση που ήθελε και ο Powell, δίνοντας στο άλμπουμ έναν χαρακτήρα τύπου «τα γράφουμε στα μούσια μας όλα, πάρτε τραγούδια για μπύρες, ουίσκι και χορό στις συναυλίες μας».
Έτσι, προκύπτει μια δουλειά που θα ικανοποιήσει νομίζω τους πάντες. Και τους περαστικούς ακροατές, όσους ξέρουν μόνο 2-3 τραγούδια των Clutch, και τους πιστούς οπαδούς, αλλά και τον κόσμο που ασχολείται με το σύγχρονο heavy rock. Πάντα βέβαια θέλουμε να ακούμε τα καινούρια συγκροτήματα και τη νέα τους προσέγγιση στη μουσική που αγαπάμε. Όμως έρχονται και στιγμές στις οποίες ο παλιός είναι πράγματι αλλιώς, όπως τώρα. Μακάρι και οι νεότεροι να βγάζουν δίσκους σαν το Book Of Bad Decisions μετά από 30 χρόνια καριέρας και μια ντουζίνα κυκλοφορίες.
{youtube}rZ9GSFZZY6c{/youtube}
