Το ομώνυμο, προ τετραετίας, ντεμπούτο των Καλιφορνέζων αποτέλεσε μια φερειπείν κερκόπορτα αβίαστης εισχώρησης του σύγχρονου indie κοινού στην 1960s νοσταλγία και σημείωσε αρκετά μεγάλη επιτυχία, ηχώντας ιδανικά, με δυνατό του σημείο ένα υπέροχα οικείο reverb.
Δεν άφηνε λοιπόν πολλά περιθώρια αντίστασης ακόμα και για τους πιο δύσπιστους –όσους δηλαδή διέκριναν μια ελαφρά υπεροχή της στυλιστικής αρτιότητας έναντι του ουσιαστικού περιεχομένου. Ήταν έτσι στο Worship The Sun του 2014 που αποσαφηνίστηκαν τα δημιουργικά όρια της μπάντας σε σχέση με το πάντα προσεγμένο ηχητικό περιτύλιγμα των τραγουδιών (όπως θα διαβάσετε και στη γλαφυρή κριτική του Ανδρέα Κύρκου, εδώ), για να καταλήξουμε στο φετινό Calico Review, όπου η δημιουργική μαγιά έχει πλέον κατασταλάξει πλήρως, δίχως περαιτέρω εκπλήξεις.
Βρίσκουμε λοιπόν και αυτό το φθινόπωρο τους Allah-Las στο καθιερωμένο, διετές ραντεβού με τη δισκογραφία, να παραδίδουν το αναμενόμενο από αυτούς ημίωρο πακέτο από παραδοσιακή, ηλιόλουστη κιθαριστική ποπ. Χωρίς φανφάρες και αλαλαγμούς, ο 3ος τους δίσκος παρουσιάζεται με στικτό τίτλο και artwork, εμπεριέχοντας όμορφες-αλλά-μετέωρες κιθαριστικές μελωδίες, οι οποίες παραπέμπουν σε τόσα πολλά συγκροτήματα του τιμώμενου παρελθόντος· η παράθεσή τους εδώ καθίσταται απαγορευτικά κουραστική, τόσο στην καταγραφή, όσο και στην ανάγνωσή τους. Κουραστική όσο και η μουσική της μπάντας, αν επιχειρηθεί ενδελεχής ανάλυση και λεπτομερής καταγραφή προθέσεων, στόχων, ικανοτήτων και επιρροών.
Όπως και όλη η δισκογραφία των Allah-Las, έτσι και η φετινή ντουζίνα τραγουδιών του Calico Review είναι πολύ λιγότερο επώδυνη στην ακρόαση από τη στιγμή που η αναγωγή τους σε background άκουσμα θεωρηθεί ως τοποθέτησή τους σε «φυσικό» περιβάλλον. Προοριζόμενο για δεύτερους ρόλους, το όλο άκουσμα ηχεί με μια μακρινή οικειότητα, λειτουργώντας όπως και μια θολή ανάμνηση: με μια γνώριμη, αλλά αδιευκρίνιστα θετική αύρα. Στην προκειμένη περίπτωση, εκμεταλλευόμενο την υφολογική συγγένεια με τις εξαιρετικές μουσικές που έβγαλε το Λος Άντζελες της δεκαετίας του 1960.
Αυτό είναι και το δίχτυ ασφαλείας που διασώζει τους Allah-Las απέναντι στην έντονα κριτική ματιά. Κατά προέκταση, είναι και το χαρακτηριστικό που τους καθιστά δημοφιλείς στις ευνοϊκά προσκείμενες μάζες των casual εναλλακτικών ακροατηρίων. Έχοντας όμως ήδη φτάσει σε σημείο καμπής για την περαιτέρω πορεία τους ως συγκρότημα, χωρίς να παραδίδουν κανένα αληθινά αξιομνημόνευτο κομμάτι εντός του αδύναμου συνόλου της φετινής τους σοδειάς και χωρίς σημάδια εξέλιξης της τραγουδοποιίας τους, ίσως ούτε και αυτό να καταστεί αρκετό για να τους διατηρήσει στην επικαιρότητα.
{youtube}snI7GGNXqnw{/youtube}
