Ειλικρινά, αρκετές στιγμές προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που ωθεί κάμποσες από τις μπάντες των καιρών μας (προφανώς και πολλές παλιότερες, αλλά μ’ αυτές το βιώνουμε παρέα αντί να το διαβάζουμε ως ιστορία) που γνωρίζουν μια διάρκεια και αναγνώριση, κάποια στιγμή να φλερτάρουν με πιο εύπεπτο, συχνά disco-driven και λιγότερο δουλεμένο ήχο. Το διαπιστώσαμε στους Arcade Fire, στους Black Keys, αλλά και στους πιο χύμα Growlers. Κάποιος κυνικός συνωμοσιολόγος θα έλεγε «μα τι ρωτάς ρε; τα φράγκα και η πίεση από τις εταιρείες», κάποιος αθεράπευτα ρομαντικός θα αντιπαρέτασσε «μα, μετά τη δημιουργική κορυφή, δεν ακολουθεί σχεδόν πάντα η χαλαρή ανάπαυλα;».
Και ρωτώ με τη σειρά μου: δεν έχουν και οι δύο δίκιο; Προσθέτοντας μάλιστα ότι, ουσιαστικά, η συντριπτική πλειονότητα από εμάς δεν θα μάθουμε ποτέ τα πώς και τα γιατί (αν αυτά υπάρχουν σε χειροπιαστή μορφή). Το μόνο που μπορεί να γίνει, είναι να αφεθούμε στην ευχαρίστηση που πιθανότατα γεννούν τέτοιες αναλύσεις και κατά προέκταση συζητήσεις· και φυσικά στην ακρόαση καθεαυτή, που είναι και το ζητούμενο.
Δεν είναι σε καμία περίπτωση κακό άλμπουμ το Congrats. Είναι όμως εμφανώς λουστραρισμένο και σιωπηλά συγκρατημένο. Απουσιάζει τόσο η αιχμηρότητα των δύο πρώτων δίσκων των Holy Fuck, όσο και η εγκεφαλικότητα του τρίτου και πληρέστερου ως τώρα Latin (2010). Αν δεν έχεις δηλαδή ακούσει το γκρουπ νωρίτερα, μια χαρά θα σου φανεί. Το ίδιο και αν δεν τους έχεις δει ποτέ ζωντανά –εκεί όπου το απογειώνουν ακόμη περισσότερο, μιας και το παιχνίδι της δόμησης και αποδόμησης είναι αυτό ακριβώς που τους καταξίωσε, κάνοντας τους αρεστούς σε ακροατήρια με διαφορετικό προσανατολισμό και αφετηρίες (rock, punk, electronica, kraut/motorik). Όσο βέβαια μπορεί να ισχύει κάτι τέτοιο στις mix 'n' match μέρες μας.
Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, μια χαρά είναι το “Xed Eyes”, αλλά πόσο πιο μάστορες είναι οι !!! (Chk Chk Chk) σε αυτόν τον ήχο; Άλλο το Τορόντο, άλλο η Νέα Υόρκη, απ' ό,τι φαίνεται. Αν πάλι κάποιος αρέσκεται στην ηχητική τρομοκρατία των Death Grips, ακούγοντας το “House Of Glass” δεν θα το παρομοιάσει κάπως με αντίστοιχο καρικατουρέ instrumental; Και το “Tom Tom” τι θα μπορούσε άραγε να πει στον Mark E. Smith ή ακόμα και στους Sleaford Mods, πέρα από το reverb στα φωνητικά;
Στην αντίπερα όχθη, η τίμια chillwave pop του “Neon Dad” είναι ολοφάνερα ΟΚ, μιας και δεν θέλει μεγάλη προσπάθεια να την πετύχεις, όπως και το ενός λεπτού δείγμα από εξαίσια psych folk στο “Shimmering”. Το δραματουργικά επικό “Shivering” και το αφήστε-με-να-τα-σπάσω-όπως-παλιά “Crapture” νομίζω πως είναι εκείνα που τους ταιριάζουν περισσότερο, εν τέλει.
Δεν υπάρχει κανένα τρομερό λάθος στο να πειραματίζεσαι, να εκτίθεσαι, να δοκιμάζεις· και, γιατί όχι, να πηγαίνεις καμιά φορά και προς δρόμους που δεν σου ταιριάζουν. Δικαίωμα του κάθε μουσικού να κάνει ό,τι θέλει, να εκφράσει την κάθε φάση του όπως εκείνος επιθυμεί. Είμαι σίγουρος άλλωστε πως σε όλες τις περιπτώσεις θα βρει υποστηρικτές και αντιρρησίες. Προσωπικά, πάντως, δεν δίνω πολλές πιθανότητες οι Holy Fuck να μνημονεύονται κάποτε με το Congrats στην εμπροσθοφυλακή. Όπως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο με το The Top των Cure, το Infidels του Bob Dylan ή το Levitation των Hawkwind.
{youtube}Q085gw3r0l8{/youtube}
