Πολλές φορές, η επιτυχία βγάζει με αναίδεια τη γλώσσα στους μηχανισμούς του hype, χαρίζοντας τα δώρα της σε καλλιτέχνες τους οποίους τα μεγάλα ιντερνετικά μέσα των καιρών μας προσπερνούν με απάθεια. Οι αναγνώστες των τελευταίων αντιδρούν συνήθως ελιτίστικα, σηκώνοντας τη μύτη λίγο πιο ψηλά, οι εταιρείες κρύβονται συνήθως πίσω από «αυτά θέλει ο κόσμος» τσιτάτα και το χάσμα κοινού και κριτικών μένει αγεφύρωτο –πόσο μάλλον αν η επιτυχία δεν αποτελεί παγκόσμιο φαινόμενο (τύπου Hozier, ας πούμε), μα τοπική (εν προκειμένω ελληνική) ιδιαιτερότητα, τύπου Kovacs.
Τελευταίο «κρούσμα», η περίπτωση της 35χρονης Laura Pergolizzi, η οποία μπορεί να βρίσκεται πίσω από κομμάτια που κατά καιρούς είπαν stars σαν τους Backstreet Boys, τη Rihanna, τη Cher ή την Christina Aguilera, μα σαν σόλο παρουσία έχει σποραδική μόνο παρουσία (3 άλμπουμ μεταξύ 2001 και 2014), με μόλις το προ διετίας Forever For Now να κάνει μια μικρή αίσθηση στην πατρίδα Αμερική, φτάνοντας στο #132 των charts. Στην Ελλάδα, όμως, το "Lost On You" την έκανε γκράντε ραδιοφωνική περσόνα εν μία σχεδόν νυκτί και πολλοί είναι εκείνοι που αδημονούν για τις πρώτες της συναυλίες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Παραμένει αβέβαιο, πάντως, αν θα δούμε το "Lost On You" σε κάποιο 4ο άλμπουμ: αν και ψιθυρίζεται ότι θα υπάρξει «σύντομα» μια ολοκληρωμένη κυκλοφορία, για την ώρα ο μακρύς βραχίονας της δισκογραφίας επένδυσε στο ίντερνετ και σε ένα ψηφιακό ΕΡ 5 τραγουδιών.
Το Death Valley δεν είναι λοιπόν τόπος για να βγάλεις συμπεράσματα για το πού στέκεται και τι μπορεί ίσως να πετύχει η LP, πέρα από το βεγγαλικό σουξέ του "Lost On You" στα ελληνικά FM. Ίσως μάλιστα να επιτείνει και μια σύγχυση, αφού από τη μία το όλο προφίλ της μισο-φλερτάρει με το alternative και από την άλλη βρίσκεται συνεργαζόμενη με τον παραγωγό Mike Del Rio, ο οποίος έχει ξεκάθαρες mainstream στοχεύσεις. Τηρουμένων δηλαδή των αναλογιών, η Pergolizzi βρίσκεται σε μια θέση που θυμίζει αυτή της Marina And The Diamonds, ίσως κι εκείνη της καλής της φιλενάδας Florence Welch, από την άποψη δηλαδή ότι ποθεί την εναλλακτική καταξίωση, μα εν τέλει της πάει περισσότερο η ποπ.
Με αυτά, πάντως, δεν θέλω να την υποτιμήσω. Αν μη τι άλλο, η LP και φωνητικά προσόντα διαθέτει, αλλά και μια στιχουργική ευθύτητα που δεν βρίσκεις και κάθε μέρα εκεί έξω. Το "Lost On You", ας πούμε, εκμεταλλεύεται αυτές τις αρετές στο έπακρο, «πιάνει» στο αυτί και αβίαστα κερδίζει μια θέση στα πιο ολοκληρωμένα radio-friendly ερωτοτράγουδα που έχουμε ακούσει τελευταία. Οι υπόλοιπες όμως στιγμές του Death Valley δείχνουν απλά να το πλαισιώνουν, άλλοτε επιτυχώς, άλλοτε όχι και τόσο.
Το "Muddy Waters" για παράδειγμα –μάλλον το καλύτερο από όλα τους– δεν μπορεί να αποφασίσει αν θέλει να γίνει ένα ηλεκτρονικό gospel (όπως θα έπρεπε) ή κάτι που θα μπορούσε να πει και η Lana Del Rey (χωράφια ξένα). Και το "Strange", που το «σπρώχνουν» οι εγχώριοι μηχανισμοί του promo ενόψει των συναυλιών της Pergolizzi στα μέρη μας, είναι φοβάμαι τυπικό δείγμα μέτριας σύνθεσης που προσπαθεί να κλέψει εντυπώσεις μέσω της (καλής) παραγωγής. Περισσότερη σημασία έδωσα, να σας πω την αλήθεια, στον απόηχο που (μου) άφησε εκείνο το «She said we’re never going to die» από το "Death Valley", σπρώχνοντας τον νου μου προς τους Eagles της διετίας 1973/1975. Έστω κι αν συνολικά το κομμάτι δεν στέκει σε τέτοιες συγκρίσεις.
Χωρίς λοιπόν να προσβάλλει τη νοημοσύνη κανενός και χωρίς να λέει ψέματα για το ποια είναι η LP, το Death Valley είναι μια ενδιάμεση δουλειά, «χτισμένη» γύρω από το καταλυτικό "Lost On You". Σε περίπτωση επομένως που το τελευταίο μπει στον επόμενο δίσκο της Αμερικανίδας (όπως προσωπικά προβλέπω), το παρόν ΕΡ χάνει αυτόματα τον λόγο ύπαρξής του. Σε περίπτωση τώρα που δεν συμβεί κάτι τέτοιο, το Death Valley θα γίνει το κατ' εξοχήν σημείο αναφοράς της μέχρι τώρα δισκογραφίας της. Θα μου επιτρέψετε έτσι να απέχω της βαθμολόγησης και να τα αφήσω στις εξελίξεις όλα τούτα.
{youtube}hn3wJ1_1Zsg{/youtube}
