Οι απαιτήσεις για το τι θα πρέπει να αναζητούμε σε έναν καλό indie δίσκο, έχουν πέσει δραματικά τα τελευταία χρόνια. Οι γραφικά επαναλαμβανόμενες μουσικές ιδέες και οι φτωχοί, κλισέ στίχοι, είναι πια συνηθισμένο φαινόμενο στην κορεσμένη σφαίρα του indie. Ως αποτέλεσμα, καθ' όλα μη τυπικές δουλειές όπως το Puberty 2, ξεχωρίζουν από χιλιόμετρα. Tο άλμπουμ θίγει πανανθρώπινα θέματα μέσα από τα βιώματα της μισής Αμερικανίδας, μισής Γιαπωνέζας καλλιτέχνιδας, επιδεικνύοντας αφοπλιστικά ειλικρινή και συναισθηματικά κοφτερή στιχουργία. Την ίδια στιγμή, διαχειρίζεται την καταβεβλημένη indie αισθητική με ευφυή και αναζωογονητικό τρόπο.
Στα μόλις 31 λεπτά του 4ου δίσκου της Mitski, περικλείεται δυσανάλογα πυκνή ουσία: το Puberty 2 είναι μία κυριολεκτική όσο και συμβολική, γλυκόπικρη όσο και αυτοσαρκαστική σπουδή πάνω στην καθημερινή πάλη για την εύρεση της ευτυχίας· αλλά και στη θλίψη ως δημιουργικό ένζυμο της προσπάθειας, στον ρόλο της αγάπης και της ερωτικής ζωής μέσα στο ζωοποιό αυτό κυνήγι. Η πένα της 25χρονης αναδεικνύεται εντυπωσιακά ρεαλιστική. Αποτυπώνει τόσο ευκρινώς και λεπτομερώς την πολυπλοκότητα των εσωτερικών, ανθρώπινων κυκλωμάτων, ώστε δείχνει ικανή να λύσει διπλά μπερδεμένους ψυχικούς κόμπους για τον ακροατή.
Στο εναρκτήριο “Happy” η Mitski Miyawaki παίζει με τη σημασία της ίδιας της λέξης, αφού βρίσκει την παροδική ευτυχία σε έναν εραστή που τον ονομάζει αλληγορικά “Happy”. Θα έκανε τα πάντα για να μείνουν μαζί («Well, I told him I’d do anything to have him stay with me»), αλλά αυτός τελικά την εγκαταλείπει χωρίς προειδοποίηση. Στο “Once More To See You” δηλώνει έτοιμη να ουρλιάξει σε κάθε ταράτσα της φανταστικής της πόλης για να ξαναβρεθεί μόνη με τον σύντροφό της, στο “I Bet On Losing Dogs” –ένα από τα ξεκάθαρα highlights του άλμπουμ– παραδέχεται πως θέλει τόσο πολύ να αγαπηθεί ακόμη κι αν ξέρει πως δεν θα ευτυχήσει έτσι τυφλά («Will you let me baby lose on losing dogs»), ενώ στο μουσικά ατυχές “Loving Feeling” αναρωτιέται τι να την κάνει την αγάπη, αν την οδηγεί σε τέτοια μοναξιά.
Φανταστείτε τώρα αυτήν την κρυστάλλινη στιχουργία να πλαισιώνεται από μελωδικό οίστρο σπάνιο για τους καιρούς μας. Με μία πρώτη ματιά, βέβαια, οι συνθέσεις στο σύνολό τους μοιάζουν απλοϊκές· αλλά κοιτώντας προσεκτικότερα, θα παρατηρήσετε πως αποτελούν μία χειρουργικής ακρίβειας συρραφή μινιμαλιστικών μερών. Η γενικότερη αισθητική και ηχητική κατεύθυνση συνομιλεί με τα πιο θεμελιώδη κεφάλαια της indie κουλτούρας, αφομοιώνει όμως και είδη τα οποία έχουν τροφοδοτήσει κατά καιρούς τον κιθαριστικό ήχο.
Έτσι, οι εναλλασσόμενες δυναμικές του “Dan The Dancer” –του πιο ροκ κομματιού του δίσκου– θυμίζουν Pixies, το πιασάρικο σινγκλάκι “Your Best American Girl” καταλήγει σε έναν emo χείμαρρο με ήχο αρένας (ο οποίος φέρνει στο μυαλό από Weezer μέχρι Promise Ring) και η ταραχώδης folk punk του “My Body’s Made Of Crushed Little Stars” βρίσκει τη Mitski σε πλήρη αυτοσαρκαστική διάθεση, αφού ονειρεύεται μεν να γυρίσει όλον τον κόσμο, αλλά δεν έχει λύσει ακόμα τα τετριμμένα (όπως το πώς να πληρώνει το ενοίκιό της). Πρόκειται για ένα κομμάτι που δανείζεται κάτι από την οργή του riot grrrl κινήματος και την emo ευαισθησία των Bright Eyes. Τέλος, το ψαχούλεμα των αναμνήσεων στο “Crack Baby” εξιστορείται με μία αρτίστικη ποπ γοητεία, με φωνητικά σχολής St. Vincent και με κιθάρες α-λα-Angelo Bandalamenti.
Όμως οι μεγαλύτερες συνειδητοποιήσεις έρχονται σε τρεις άλλες στιγμές του Puberty 2. Στο “Fireworks”, η απόλυτη λυρική διαύγεια γίνεται ένα με μία φαινομενικά απλή μελωδία, η οποία όμως –ακριβώς μέσω της λακωνικότητάς της και με σύμμαχο τα θεατρικά φωνητικά– τρυπάει όλες τις άμυνες, με τον ίδιο λ.χ. τρόπο που και η εικόνα των πυροτεχνημάτων στον ουρανό συνθλίβει όσα τείχη έχει υψώσει η Mitski για να μουδιάζει τη θλίψη της: «One morning this sadness will fossilize and I will forget how to cry…and then one summer night/I’ll hear fireworks outside/and I’ll listen to the memories as they cry cry cry». Στην ατμοσφαιρική πάλι dream pop του “Thursday Girl” έρχεται η πραγματική έκλαμψη («I’m not happy or sad/just up or down»), ενώ στο καθαρτικό φινάλε του "A Burning Hill" υπόσχεται στον εαυτό της πως θα σταματήσει να ζητάει όλο και περισσότερα και θα μάθει να αγαπάει έστω αυτά τα λίγα που έχει.
Το Puberty 2 είναι λοιπόν ένα σημαντικό άλμπουμ για την indie μυθολογία, το οποίο την ανανεώνει μέσω μίας απογυμνωμένης ψυχικής κατάθεσης. Θα μιλήσει σε όλους εκείνους που αγωνιούν να νιώσουν κάτι, έστω κι αν αυτό δεν είναι τόσο ιδεατό όσο το είχαν φανταστεί.
{youtube}EJ0O2vDT0VE{/youtube}
