Παρ' όλο που στο Stiff βρίσκουμε τους White Denim με διαφοροποιημένη σύνθεση –με τους Jonathan Horne (κιθάρα) & Jeffrey Olson (ντραμς) στη θέση των Αustin Jekins & Joshua Block, αντίστοιχα– και σε καινούριες για τους ίδιους μουσικές πλεύσεις, μοιάζει αντιφατικό να μιλήσουμε για μία «νέα σελίδα» στη δεκαετή πορεία της μπάντας. Κι αυτό γιατί ο ήχος που υιοθετούν κοιτάει τόσο λάγνα και αναχρονιστικά στο παρελθόν, όσο σε καμία άλλη δουλειά τους μέχρι στιγμής.
Τα ευφάνταστα prog και garage στοιχεία του ντεμπούτου και του Fits (2009), η μπιτλική ψυχεδέλια του D (2011) και του Takes Place In Your Workspace EP (2011), καθώς και τα southern country/blues του Corsicana Lemonade (2013) αχνοφαίνονται μέσα στη ρετροεπίκαιρη πρόταση των Τεξανών: southern rawk πνεύμα με funk και soul άποψη. Οι White Denim φαίνεται πως από τη μία σκλήρυναν μονοδιάστατα τον ήχο τους, ενώ από την άλλη μοιάζουν φανερά επηρεασμένοι απ’ όλο αυτό το retro-soul ρεύμα που μαστίζει την τεξανή πολιτεία, με ηγήτορες τους Leon Bridges και Guy Clark Jr.
Οι ενδείξεις του εναρκτήριου “Had 2 Now (Personal)” γίνονται βεβαιότητες στους funky rock δυναμίτες “Ha Ha Ha Ha (Yeah)” και “Holda You (I’m Psycho)”, οι οποίοι θυμίζουν από James Brown μέχρι Allman Brothers. Το “Theres A Brain In My Head”, πάλι, μοιάζει με κομμάτι μπάντας που ζήλεψε την επιτυχία την οποία συνάντησε ο φρέσκος –για το 1965– πειραματισμός των Beatles στο Revolver, ενώ τα πιο απολαυστικά τραγούδια του Stiff συνδυάζουν τα χαρακτηριστικά της vintage soul σκηνής του Austin με την ευαισθησία των White Denim, εκείνη που έχουν επιδείξει και σε ανάλογης φύσεως μπαλάντες στο παρελθόν. Έτσι, τα “Take It Easy (Ever After Lasting Love)” και “(I’m The One) Big Big Fun” εξερευνούν διαφορετικές πτυχές της soul, με το πρώτο να αντιγράφει Leon Bridges (που με τη σειρά του αντιγράφει Al Green) και το δεύτερο να αφήνει μία πιο chill, ερημική αίσθηση.
Κάπου εδώ τελειώνουν όμως και τα συγχωροχάρτια, αφού η γραφική και ξεπερασμένη macho rock σκληράδα του “Real Deal Momma” και κυρίως του “Mirrored In Reverse”, κάνει τους White Denim να μοιάζουν με tribute band στους Big Star και στους Monks, το οποίο τριγυρίζει στα σαλούν της αμερικάνικης ερήμου για να βγάλει τα προς το ζην. Τουλάχιστον η ψυχεδελίζουσα soul στο φινάλε (“Thank You”) βρίσκει τον Cass McCombs στα συνθετικά credits, κρατώντας όσα προσχήματα είχαν χαθεί προ μερικών λεπτών.
“If things go south” λοιπόν, όπως θα έλεγαν και κάποιοι Τεξανοί φίλοι μας, το Stiff ενδέχεται να αποτελέσει αξιόπιστη συντροφιά. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, όμως, είναι η δουλειά μίας μπάντας που χρειάζεται να επαναπροσδιορίσει σε ποια μεριά του φράχτη ανήκει: σε αυτή που θα λειτουργεί μόνο ως αναφορά για παλαιότερες, πραγματικά σπουδαίες μπάντες του ήχου; Ή σε εκείνη που, αντί να αναμασάει το παρελθόν, αγωνιά να αφήσει κάτι που θα το θυμόμαστε στο όχι-και-τόσο-βραχύ μέλλον;
{youtube}O4cenKeu2FI{/youtube}
