Black metal και παρελθόν πάνε χέρι-χέρι από τη γέννηση σχεδόν του συγκεκριμένου υποείδους. Η αναπόληση των περασμένων είναι καλά ριζωμένη στην ψυχή της μουσικής αυτής, είτε με σκοπό τη νοσταλγική λαχτάρα για ένα φαντασιακό παρελθόν, είτε (σπανιότερα) για μια πιο διηγηματική εξέταση ιστορικών γεγονότων. Στην τελευταία περίπτωση ανήκουν οι Ολλανδοί Grey Aura, οι οποίοι με το μακροσκελώς τιτλοφορημένο ντεμπούτο τους καταπιάνονται με την τελευταία αποστολή του συμπατριώτη τους εξερευνητή Willem Barentsz, ο οποίος προσπάθησε –ανεπιτυχώς– να βρει ένα πέρασμα μέσω του Βόρειου Αρκτικού Ωκεανού για την Άπω Ανατολή. Ο συγκεκριμένος διπλός δίσκος πρωτοεμφανίστηκε σε ψηφιακή μορφή το 2014, αλλά σύντομα αποσύρθηκε, για να αναδυθεί φέτος σαν «κανονική» κυκλοφορία μέσω της φινλαδικής Blood Music.
Ένα σημείο στο οποίο χωλαίνουν συνήθως οι black metal δημιουργίες που καταπιάνονται με ιστορικά γεγονότα, είναι η σύγκρουση του έμφυτου στο είδος μυστηρίου με την πραγματικότητα, η οποία οδηγεί στη γείωση του απόκοσμου –και άρα στη μη λειτουργικότητα ενός από τα βασικά χαρακτηριστικά του είδους. Αλλά στην περίπτωση των Ολλανδών, η χρήση της μητρικής γλώσσας στους στίχους έχει ένα παράδοξα θετικό αποτέλεσμα: όσοι δεν ξέρουμε τη γλώσσα αυτή, είμαστε απρόσβλητοι από το αμείλικτο βλέμμα της ιστορίας κι έτσι μπορούμε να μείνουμε στην ατμόσφαιρα και σε μια ασαφή αίσθηση, όσον αφορά τα γεγονότα. Η ημιμάθεια, δηλαδή, βοηθά εδώ το ίδιο το είδος.
Μουσικά, οι Grey Aura κινούνται στο μελωδικό/ατμοσφαιρικό φάσμα του black metal, με σαφές πάτημα στα 1990s. Emperor, Arcturus, Kampfar, ακόμη και οι ξεχασμένοι Tartaros, είναι ονόματα που έρχονται στον νου, με ιδιαίτερη έμφαση στη λιγότερο περίπλοκη πλευρά τους. Τα φωνητικά πάλι θα θυμίσουν ρωμαλέους Enslaved, χάρη στη στεντόρεια χροιά και άρθρωση, κερδίζοντας με την επιβλητικότητα που αποπνέουν. Οι κιθάρες –συνοδοιπόροι των πλήκτρων στην κυκλοφορία αυτή– έχουν κυρίως εικονοπλαστική λειτουργία, διόλου ευκαταφρόνητης δύναμης.
Εικόνες τρικυμίας και του παγωμένου Βορρά αναβλύζουν έτσι δίχως προσπάθεια μέσα από την υψίσυχνη έγχορδη νοοτροπία, η οποία δεν δίνει βάρος στον συνθετικό πλουραλισμό (που υπάρχει μεν, αλλά σίγουρα σε μικρότερη ποσότητα από ότι θα περίμενε κανείς από έναν διπλό δίσκο). Κάποιες κελαρυστές progressive πινελιές προσδίδουν επίσης μια ταξιδιωτική αίσθηση, συμπληρώνοντας την εικόνα του concept. Η ατμόσφαιρα είναι αυτό στο οποίο επικεντρώνεται το συγκρότημα, όχι μόνο μέσω των οργάνων, αλλά και δομικά, με την ενσωμάτωση ιντερλούδιων που συγκεράζουν folk μελωδίες με πεζή διήγηση, για την οποία χρησιμοποιήθηκαν επαγγελματίες ηθοποιοί.
Αυτό που παρουσιάζουν εν τέλει οι Grey Aura στο ντεμπούτο τους είναι μια πιο μελαγχολική και ανθρώπινη ματιά στο black metal, η οποία παραπέμπει στη μάχη μεταξύ πείσματος και πραγματικότητας –μια αναφορά στον άθλο που ανέλαβε ο Ολλανδός εξερευνητής, και τον οδήγησε τελικά στον θάνατο. Σαφώς μεγαλεπήβολο, το διπλό άλμπουμ με τον τεράστιο τίτλο είναι μια θαυμαστή κίνηση για πρωτοεμφανιζόμενο συγκρότημα. Παρά έτσι τα συνθετικά του ατοπήματα (κυρίως την έλλειψη διαφοροποίησης, η οποία θολώνει την αυτονομία των κομματιών), η συνολική εικόνα κρίνεται ως ιδιαίτερα θετική. Ιδιαίτερα για όσους από εμάς πιστεύουμε πως το black metal εμπεριέχει και κάτι από το πνεύμα του ανεξερεύνητου κόσμου, εκείνου του παρελθόντος του οποίου οι νέοι ορίζοντες ήταν μονάχα ένα ταξίδι μακριά.
{youtube}jSXOiFcf2II{/youtube}
