Η καλλιτεχνική έκφραση του Brian Eno παραμένει ξάστερη και αδιαπραγμάτευτα συνειδητοποιημένη ως προς τις πηγές έμπνευσης και τις πολιτισμικές αναφορές. Στο καινούριο του αυτό άλμπουμ, ο ρηξικέλευθος μουσικός για κάποιον λόγο κοιτάζει με δέος το ναυάγιο του Τιτανικού (εξού και ο τίτλος) και νιώθει πιλότος πάνω σε όχημα με πλευρική θέα στα στρατιωτικά τραγούδια του Πρώτου Παγκοσμίου πολέμου. Ταυτόχρονα κάνει ένα «διαβασμένο» σχόλιο με βάση τη συγκινητική ambient, ως προς τη δυστοπική γραφειοκρατία του κυβερνοχώρου.
Όλα τα παραπάνω εκφράζονται υπόγεια, σε ηχητικά τόπια που στοχεύουν στο ασυνείδητο σε τόσο πολλαπλά επίπεδα, ώστε δεν τα συνειδητοποιείς καν. Ακόμα και οχυρωμένος πίσω από την κονσόλα, ο Eno επιμένει να ατενίζει αλλόκοτους σχηματισμούς αστεριών, να εξημερώνει τους άυλους φόβους μας –αυτούς που μας κάνουν να κοιτάμε το ταβάνι τη νύχτα– και να μας βυθίζει στα μαλακά.
Η αυτοσχεδιαστική μελωδικότητα του The Ship έρχεται 4 χρόνια μετά το LUX και έχει ως βάση δύο μελωδικά σχήματα (ας μην τα αποκαλέσω τραγούδια), το "The Ship" και το "Fickle Sun". Αμφότερα, δεν πατάνε σε οικείες ρυθμικές δομές, αλλά λειτουργούν σαν ψηφιακοί ανυψωτές της φαντασίας, προσδίδοντας δημιουργική ανάταση στον ακροατή που θα αφεθεί στον μικρόκοσμό τους. Σαν προηγμένο λογισμικό που παράγει ambient μουσική, προορισμένη να ζει αποκλειστικά στον δικό της χώρο και χρόνο· σαν αστρικό αντικείμενο που ίπταται στο διάστημα και εκπέμπει σήμα ζωής, χωρίς απαραίτητα να ψάχνει αποδέκτη.
Η «μουσική για αεροδρόμια» που εξακολουθεί να παράγει ο εγκέφαλος του Eno, δεν έχει καθόλου πρωταγωνιστικές φιλοδοξίες και είναι ευφυής με νόμους κινηματογραφικού σασπένς. Στα ανοιχτά τοπία του The Ship θα βρούμε ένα ποίημα –ασύμμετρη συρραφή από σκόρπια λόγια, σε αφήγηση του ηθοποιού Peter Serafinowicz– με πυλώνες το δέος απέναντι στο ψηφιακό hacking και το ιστορικό ναυάγιο του Τιτανικού. Η έκπληξη έρχεται στο τέλος, με τη βελούδινη διασκευή του "I'm Set Free" των Velvet Underground, ενός τραγουδιού που είχε εμπνεύσει δημιουργικά τον Eno στα τέλη της δεκαετίας του 1960.
Το The Ship δεν είναι το σημείο για να αρχίσει κάποιος να έρχεται σε επαφή με τις ηλεκτρονικές εξερευνήσεις του Eno (έχει κάνει πολύ σημαντικότερες δουλειές), αλλά λειτουργεί σαν installation πολλαπλών ηχητικών διαστάσεων, που εισβάλει σαν bug στον οργανισμό και επηρεάζει τους νευρώνες του εγκέφαλου, διαμορφώνοντας αυτό που αδόκιμα αποκαλούμε «μουσική αντίληψη».
{youtube}Ym4hmN_5ns0{/youtube}
