Για μια μπάντα που έφτιαξε το όνομά της ως «οι Pavement, αν είχαν γαλουχηθεί στη σκηνή του CBGB», η 4η δουλειά της (5η αν συνυπολογίσουμε και το προπέρσινο Content Nausea που έβγαλαν ως Parkay Quarts) μοιάζει με business as usual μετά από μία πρώτη, πρόχειρη ακρόαση. Νέρντι, νωχελικές και αυτοσαρκαστικές ερμηνείες από τον μεγαλύτερο Savage; Τσεκ. Τσιτωμένα κιθαριστικά ριφάκια σκονισμένα με συνοικιακό, διανοουμενίστικο coolness; Τσεκ. Ελεγχόμενος ροκ πειραματισμός α-λα-Velvet Underground; Μεγαλύτερο τσεκ. Κομμάτια βγαλμένα κατευθείαν από χαμένα b-sides των Pavement και των Modern Lovers; Φωσφορίζον και υπογραμμισμένο το τσεκ. Δεν έχει αλλάξει τίποτα δηλαδή;
Οι ιδέες των Τεξανών (μα εδώ και χρόνια πια κατοίκων της χαοτικής Νέας Υόρκης) αναβλύζουν πράγματι από την ίδια πρωτόλεια punk rock πηγή. Η διαφορά όμως είναι πως στον νέο δίσκο έχουν ξεκάθαρη εικόνα για το πού θέλουν να τοποθετηθούν στον μουσικό χωροχρόνο. Δεν είναι πια indie rock κολεγιόπαιδα που χτυπιούνται παθιασμένα και νοσταλγούν τις κασέτες (Light Up Gold, 2012), δεν είναι ούτε ρετρό αναβιωτές και άνευροι εραστές της χαμένης τέχνης του μίνιμαλ songwriting (Sunbathing Animal, 2014). Συστήνονται εκ νέου ως φυσικοί συνεχιστές του ροκ γενεαλογικού δέντρου, αντιλαμβανόμενοι πλήρως την ειδική τους θέση σε μία εποχή όπου τα πάντα έχουν ειπωθεί και σημασία δεν έχει μόνο το τι και πώς θα πεις κάτι, αλλά αν αυτό μπορεί να συνοψίσει τη συλλογική και συγκρουσιακή εμπειρία της ύπαρξης ως σκεπτόμενο ανθρώπινο ον στις μέρες του συνεχούς αντιπερισπασμού και του τεχνητού ελεύθερου χρόνου.
Έτσι, ενώ όλα τα κομμάτια του Human Performance μοιάζουν με τυχαία διασκορπισμένες ηχογραφήσεις μέσα στο σύντομο διάστημα ζωής της μπάντας, τελικά βγάζουν νόημα ως σύνολο. Εκπέμπουν δηλαδή μια κοινή αίσθηση εσωτερικής μοναξιάς και κοινωνικής αποξένωσης, στοιχεία που οδηγούν το άλμπουμ σε αφηγηματική συνοχή με όσο επίκαιρο πάει στίγμα και πλάγια, (αυτο)κριτική διάθεση.
Το όλο κομφούζιο αποτυπώνεται ιδανικά σε στιγμές όπως το εναρκτήριο, ποστ-πανκίζον “Dust”, όπου η σκόνη μοιάζει με κάθε ιδεολογικό μικρόβιο που έχει περάσει υποδερμικά μέσα μας ο Δυτικός τρόπος ζωής και πρέπει να εξαλειφθεί άμεσα («Dust Is Everywhere/Sweep»). Η μοναχική περιπλάνηση στο κλεινόν άστυ –η οποία ενέχει όμως και μία αίσθηση παροδικής και εικονικής ελευθερίας– κυριαρχεί και στο εξαιρετικά πιασάρικο “Berlin Got Blurry”, όπως και στο καθιερωμένο πια σε κάθε δίσκο των Parquet Courts εξάλεπτο πειραματισμού: εδώ το βρίσκουμε στο ηλιοκαμένο “One Man, No City”, με τη βοήθεια του Jeff Τweedy στην κιθάρα και των κρουστών congas με την ανατολίτικη αύρα τους.
Η παράνοια διαχέεται όμως και με τον πανκ δυναμίτη “Two Dead Cops”, που ηχεί ως κοινωνικοπολιτικό τσιτάτο, όπως και με το νευρικό σφυγμογράφημα του “Ι Was Just Here”, αλλά και με την κιθαριστική, μελωδική διάρροια του “Captive Of The Sun”. Βέβαια ερημικές, ρυθμικές μπαλάντες όπως το “Steady On My Mind” και το “It’s Gonna Happen” αντιγράφουν τους ίδιους τους Parquet Courts σε προηγούμενους δίσκους, όπου προσπαθούσαν να αντιγράψουν κλασικές στιγμές των Pavement. Αποδεικνύουν έτσι πως μερικές εμμονές, δεν αποβάλλονται με τίποτα.
Την ουσία όμως της «ανθρώπινης απόδοσης» για την οποία μιλάνε οι Τεξανοί θα τη βρείτε στο ομώνυμο του δίσκου ερωτικό ναυάγιο και (ακόμη περισσότερο) στο “Pathos Prairie”. Εδώ, μέσα σε λιγότερα από 3 λεπτά, ο Andrew Savage καταφέρνει να εκφράσει ό,τι προσπαθεί να ψιθυρίσει δειλά στο υπόλοιπο άλμπουμ: ότι σ' αυτήν τη fucked up εποχή, ο τρόπος με τον οποίον γελάμε, ο τρόπος που αγκαλιάζουμε, ο τρόπος που ποθούμε, ο τρόπος που λέμε ψέματα –μέχρι και ο τρόπος με τον οποίον κάνουμε έρωτα– είναι τόσο προσωπική υπόθεση, όσο και πολιτική δήλωση.
Τα πάντα λειτουργούν ως μέσο σύγκρισης με μία δεδομένη γνώση, με έναν πήχη που η κοινωνία θέτει και τελικά μας πείθει ότι είναι ο σωστός. Η κάθε κίνηση έχει επομένως επιπτώσεις: αν δεν φτάσεις την επιθυμητή ανθρώπινη απόδοση του 21ου αιώνα, ο διογκωμένος από πληροφορία εγκέφαλος θα σε τιμωρήσει με συναισθηματικές ενοχές. Η ζωή μοιάζει πια με έναν ατελείωτο υπερσύνδεσμο από άχρηστες και χρήσιμες σκέψεις και οι Parquet Courts χρησιμοποιούν το αειθαλές ροκ γλωσσικό για να μας το υπενθυμίσουν, όσο πιο επίπονα μπορούν.
Διαχρονικό, πρισματικό ροκ, άνευ ανάγκης ετικετοποίησης, με punk ήθος και DIY αισθητική, ποτισμένο με γερές δόσεις αστικής υπερέντασης και παρορμητικής ποίησης γραμμένης σε ταράτσες πελώριων ουρανοξυστών. Αυτή είναι η σκιαγράφηση του Human Performance. Και είναι όσο απολαυστική όσο και ταραχώδης ακούγεται.
{youtube}hv0bBjMc6FY{/youtube}
