Roger Waters – The Wall (live 2010/2013)

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: ο Roger Waters είναι ένας από τους μεγαλύτερους τραγουδοποιούς που γέννησε η παγκόσμια μουσική. Μια ιδιοφυΐα που στιγμάτισε το rock (και όχι μόνο) με τρόπο εμφατικό, αλλά και διαφορετικό από ό,τι είχε συνηθίσει το κοινό μέχρι την εμφάνιση των Pink Floyd. Όλα αυτά γνωστά, παραδεκτά και χιλιοειπωμένα. Ο Waters –κατά πολλούς– έφτασε στην κορυφή της δημιουργικής του αίγλης με το Wall το 1979 και την κυκλοφορία της ομώνυμης ταινίας λίγο αργότερα. Τη συγκεκριμένη άποψη αμφισβητούν βέβαια αρκετοί, προτάσσοντας το Dark Side Of The Moon (1973) ή το Wish You Were Here (1975), ωστόσο δεν είναι αυτό το θέμα του παρόντος σημειώματος.

Από το 1979 έχουν περάσει 37 χρόνια και ο ίδιος ο Waters έχει παρουσιάσει ζωντανά το μνημειώδες Τείχος του αμέτρητες φορές. Πάντοτε με τρόπο φαντασμαγορικό, με σύμμαχό του την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, σε γεμάτες (μικρότερες ή μεγαλύτερες, ανοιχτές ή κλειστές) αρένες και στάδια, με καταπληκτικούς μουσικούς και με συγκλονιστικές προσθήκες επικαιρότητας στα εφέ. Το βιώσαμε άλλωστε κι εδώ στην Ελλάδα, τόσο στις συναυλίες του κλειστού ΟΑΚΑ, όσο και σε εκείνη την επεισοδιακή του ανοιχτού σταδίου, η οποία άλλαξε χώρο δύο φορές.

Η μοιραία ερώτηση είναι λοιπόν η εξής: για ποιον λόγο βγαίνει αυτή η παρουσίαση του Wall εν έτει 2015, με αποσπάσματα από τη σχετική περιοδεία μεταξύ των ετών 2010 και 2013; Ποιον σκοπό (πέραν του οικονομικού) εξυπηρετεί μια τέτοια έκδοση; Δεν αναφέρομαι ασφαλώς στη DVD εκδοχή της κυκλοφορίας, που ίσως έχει να προσφέρει την οπτική καταγραφή των τεχνολογικών «θαυμάτων» που συντελέστηκαν στα στάδια κατά τη διάρκεια της σύγχρονης αυτής επανεπίσκεψης του Waters στο έργο. Μιλώ για το CD. Το οποίο, προφανώς, περιέχει μόνο τον ήχο.

Οι διασκευές και οι επανεκτελέσεις αποτελούν βέβαια δοκιμασμένες τεχνικές «επικαιροποίησης» ενός έργου και επαναφοράς του στο προσκήνιο. Δεν νομίζω όμως ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με τέτοια περίπτωση. Κατά την άποψή μου, το Wall δεν χρειάζεται κανένα τέχνασμα προκειμένου να «φρεσκαριστεί» ή να γίνει γνωστό στις νεότερες γενιές. Κι αυτό είναι το θετικό μα και αρνητικό του στοιχείο, στις μέρες μας. Από το 1979 ως και σήμερα, παραμένει συγκλονιστικά επίκαιρο, ευθύβολο και εύστοχο. Οι στίχοι του, κυρίως, χτυπούν κέντρο, υπενθυμίζοντας ότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει: αντιθέτως, επαναλαμβάνει τα ίδια και τα ίδια λάθη. Είναι μια θλιβερή διαπίστωση η οποία επισημαίνεται καθ' όλη την πορεία του Τείχους. Κι έτσι, κατ’ εμέ τουλάχιστον, δεν χρειάζεται αυτή τη νέα κυκλοφορία για να «ξαναζωντανέψει», μιας και δεν «πέθανε» ποτέ. Ακούγεται και θα ακούγεται από τους απανταχού μουσικόφιλους, προκαλώντας ανατριχίλες, προβληματισμούς, διαφωνίες, συμφωνίες και σκέψεις.

Με άλλα λόγια, ευχαρίστως θα αγόραζα το DVD της κυκλοφορίας αυτής, αλλά όχι και το CD. Και συλλέκτης των Floyd άλμπουμ που (λέω ότι) είμαι, δηλαδή, το συγκεκριμένο δισκάκι θα το προσπεράσω. Η βαθμολογία εντούτοις που επιλέγω για τη συγκεκριμένη κυκλοφορία είναι διεκπεραιωτική, για να μην αδικήσει μεν το έργο, αλλά για να επισημάνει ταυτόχρονα και το μάταιον της επανακυκλοφορίας του.

...does anybody else in here feel the way I do?

{youtube}Jvl0MDXH96M{/youtube}