Το 2009, ένας από τους healdiners στο Download Festival ήταν οι Faith No More, που μόλις πριν λίγο καιρό είχαν ανακοινώσει reunion. Το άξιζαν σε κάθε περίπτωση, αλλά το αστείο της υπόθεσης είναι ότι, όσο ήταν ενεργοί στα 1990s, ποτέ δεν έλαβαν την 1η θέση σε ένα τόσο μεγάλο φεστιβάλ.
Τα reunion συνήθως αφορούν είτε την πλατιά μάζα των ακροατών –που συνεπάγεται πρώτες θέσεις στα μεγάλα φεστιβάλ– είτε τις δισκογραφικές εταιρείες και γενικά τη μουσική βιομηχανία, είτε ένα πολύ συγκεκριμένο κοινό (σε 3-4 χώρες), για κάποιο cult λ.χ. συγκρότημα, το οποίο έβγαλε κάποτε ένα EP και 1-2 άλμπουμ και για διάφορους λόγους έχει μείνει στην ιστορία.
Σπάνια λοιπόν ένα reunion περνάει απαρατήρητο. Αυτό συνέβη όμως στην περίπτωση των Ugly Kid Joe, που σεμνά και ταπεινά ανακοίνωσαν το 2010 ότι η μπάντα είναι ξανά μαζί. Tο 2012 κυκλοφόρησαν μάλιστα το EP Stairway To Hell –την πρώτη τους δουλειά μετά το Motel California του 1996– ενώ πριν 2 μήνες εμφανίστηκε και το άλμπουμ Uglier Than They Used Ta Be, χρηματοδοτημένο μέσω crowd funding. Μιλάμε ασφαλώς για τους ίδιους Ugly Kid Joe που έχουν πουλήσει πάνω από 5.000.000 αντίτυπα, αφού η επανασύνδεση έγινε με τα βασικά μέλη που έμαθε το ευρύ ροκ ακροατήριο στις καλές ημέρες του MTV, όταν τα βιντεοκλίπ του “Everything About You” και της διασκευής τους στο “Cat's In The Cradle” του Harry Chapin έπαιζαν ασταμάτητα: Whitfield Crane (φωνητικά), Klaus Eichstadt (κιθάρα), Dave Fortman (κιθάρα), Cordell Crockett (μπάσο) & Shannon Larkin (ντραμς).
Το εξώφυλλο και ο τίτλος του νέου άλμπουμ παραπέμπουν βέβαια στο ΕΡ As Ugly As They Wanna Be (1991), προφανώς ως μια δήλωση ότι ναι μεν έχουν μεγαλώσει αρκετά από τότε, παραμένουν όμως ζωντανοί και με την ίδια διάθεση, όπως τότε. Το “Hell Ain't Hard To Find” –το πρώτο τραγούδι στην tracklist– θυμίζει έντονα Foo Fighters, αλλά είναι τόσο εθιστικό ώστε τελικά μας αρέσει. Το ίδιο εθιστικά αποδεικνύονται το “Let The Record Play”, που θυμίζει λίγο Aerosmith, και το “Mirror Of The Men”, το οποίο φέρνει κατά νου τους Alice In Chains. Μέχρι τώρα έχω πει για 3 τραγούδια, που όλα θυμίζουν κάτι· όμως οι Ugly Kid Joe το κάνουν τόσο καλά, ώστε αμφιβάλλω ότι θα τους κατηγορήσει κανείς για στεγνή αντιγραφή. Πάντα το έκαναν άλλωστε, και προφανώς θα συνεχίσουν να το κάνουν –όπως και στο “Under The Bottom”, που παραπέμπει σε Black Sabbath εποχής Ozzy.
Σε αρκετές συναυλίες οι Ugly Kid Joe έπαιζαν ως encore το “Ace Of Spades”, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που ο Whitfield Crane έχει κάνει ντουέτο με τον Lemmy, επί σκηνής. Δεν αποτελεί λοιπόν έκπληξη που τους βρίσκουμε εδώ να διασκευάζουν το "Ace Of Spades" στο στούντιο, με τη συμμετοχή μάλιστα του Phil Campbell των Motörhead, ο οποίος παίζει κιθάρα και στα "My Old Man" και "Under Τhe Bottom".
Στα 45+ χρόνια, πλέον, οι Ugly Kid Joe έχουν φτάσει σε ένα σημείο όπου τα μέλη τους τα έχουν καταφέρει μια χαρά ως μουσικοί. Για παράδειγμα, ο Larkin είναι πια ο ντράμερ των Godsmack, ενώ ο Fortman έχει γίνει διάσημος παραγωγός: το όνομά του το βρίσκουμε σε κυκλοφορίες των Slipknot, Evanescence και Godsmack, ανάμεσα σε άλλες μπάντες. Αυτό που έκαναν στο Uglier Than They Used Ta Be είναι να ξαναθυμηθούν τα παλιά, δίχως ιδιαίτερες προσδοκίες από εκεί και πέρα. Ανασύστησαν έτσι ένα συγκρότημα που κατά βάση έπαιζε hard rock, έχοντας ως μεγάλη επιρροή τους Black Sabbath και διαθέτοντας μια δικιά του αίσθηση του χιούμορ, την οποία στα μέρη μας λέμε χαβαλέ. Το σήμερα τους βρίσκει ξανά σε εκείνα τα ίδια μονοπάτια, απλά λίγο πιο σοβαρούς από όσο τους έχουμε στη μνήμη μας.
Το Uglier Than They Used Ta Be είναι λοιπόν μια κυκλοφορία με πάρα πολλά δεν: δεν θα ξαναφέρει τους Ugly Kid Joe στο προσκήνιο, δεν θα τους εξασφαλίσει πρώτες θέσεις σε φεστιβάλ, δεν θα πουλήσει ιδιαίτερα (αν και βρέθηκε στο #21 των Η.Π.Α.), δεν περιέχει κάποια ραδιοφωνική επιτυχία. Μουσικά, ωστόσο, είναι το καλύτερό τους άλμπουμ.
{youtube}GRBk6AsN9zE{/youtube}
