Τα πρώτα 10 δευτερόλεπτα του 2oυ άλμπουμ των Vhöl, θα κάνουν τον ακροατή να αναρωτηθεί κατά πόσο έχει βάλει το Deeper Than Sky να παίζει ή το ...And Justice For All των Metallica (έστω, με μια πιο κλινική ηχητική προσέγγιση). Ευτυχώς δεν ακολουθεί το αναγνωρίσιμο μπάσιμο του “Blackened”, αλλά το κυρίως ειπείν πρώτο κομμάτι του δίσκου, “The Desolate Damned”. Το οποίο μπορεί να απομακρύνεται από την ακτινογράφηση του 4ου μεγαθηρίου των Metallica, αλλά παραμένει εντός του Bay Area thrash γηπέδου, προοικονομώντας έτσι μια βαθιά αφοσίωση και αδυναμία του super group στο γενικότερο thrash.
Και είναι πράγματι υπέρ-γκρουπ οι Vhöl, αποτελούμενοι από μέλη των Agalloch, Hammers Οf Misfortune και YOB. Ένας εμπειρικός κανόνας που ισχύει σε κάποιον βαθμό για τέτοιες συνεργασίες, λέει πως το αποτέλεσμα της σύμπραξης θα είναι ενδεικτικό αρκετών εκ των κρυφών πόθων των συμμετεχόντων –αυτών δηλαδή που δεν βρίσκουν διέξοδο στις «μεγάλης κατηγορίας» μπάντες τους· κάτι το οποίο γίνεται εύκολα αντιληπτό στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Το Deeper Than Sky, όπως και το ομώνυμο ντεμπούτο των Αμερικανών, κυκλοφορεί από την Profound Lore, και θα μπορούσε να περιγραφεί ως ένα μουσειακό tour d' horizon του thrash metal, με κάποιες παρακάμψεις προς συγγενή είδη. Ο δίσκος είναι αρκετά ετερόκλητος, μεταπηδώντας με ακροβατικό ρίσκο από το Bay Area thrash στο hardcore/punk, στο τεχνικό, πολυσχιδές και βιτριολικό thrash των Coroner, αλλά και στο black metal. Δεν θα διστάσει μάλιστα να περάσει και σε πειραματικές φόρμες (όπως στο μικρό αλλά πανέμορφο “Paino”, όπου μπάσο, τύμπανα και πλήκτρα ξεσαλώνουν με έναν σχεδόν τζαζίστικο τρόπο), πριν επιστρέψει στους Slayer και στο μοντέρνο thrash της προηγούμενης δεκαετίας.
Όλες αυτές οι υφολογικές αλλαγές δεν έχουν να κάνουν μόνο με τον οργανικό κορμό της μουσικής, μα υλοποιούνται και στα φωνητικά του Mike Scheidt (YOB), τα οποία αλλάζουν αποχρώσεις από κομμάτι σε κομμάτι: ακούμε από σχεδόν black metal γρυλίσματα, μέχρι στρωτές heavy κορώνες και φτύσιμο λέξεων με hardcore νοοτροπία. Η δουλειά που έχει γίνει στις κιθάρες από τον John Cobbett (Hammers Οf Misfortune) είναι πολύ μελετημένη, πράγμα λογικό άλλωστε για ένα σύνολο που πατάει πάνω σε μουσική καθαρά στηριζόμενη σε riffs, όπως είναι το thrash metal. Το κονίαμα δε που προσπαθεί να ενώσει αυτό το πανόραμα επιρροών είναι οι Voivod, οι οποίοι ανιχνεύονται σε όλον τον δίσκο, πλην του καθαρά hardcore/punk (και προσωπικά αδιάφορου) “3AM”.
Ακόμη όμως και η «συνδρομή» των Καναδών πιονιέρων του διαστημικού thrash δεν καταφέρνει να σχηματίσει ένα ομοιογενές προσωπείο για το Deeper Than Sky. Ουσιαστικά μιλάμε εδώ για 7 κομμάτια, τα οποία φαίνεται να έχουν έρθει από μια πεντάδα διαφορετικούς δίσκους. Ο μουσειακός παραλληλισμός που έκανα παραπάνω δεν είναι τυχαίος. Όπως δηλαδή σε ένα μουσείο η παρουσία μεγάλου αριθμού ετερόκλητων εκθεμάτων μπορεί να αφαιρέσει από το καθένα ένα μέρος του στίγματος που θα άφηνε στον επισκέπτη, έτσι κι εδώ: οι Vhöl σχηματίζουν έναν δίσκο που στιγματίζεται από την ποικιλία, μα και την έλλειψη συνοχής.
Σίγουρα υπάρχουν εντός του καλογραμμένες συνθέσεις με θεαματικά riffs, τα οποία εναλλάσσονται με δομική μαεστρία. Για παράδειγμα, στο “Lightless Sun” ακούμε μια πολύ ομαλή μετάβαση από ένα θέμα που θυμίζει το “Twisted Into Form” των Forbidden, σε ένα σκοτεινά μελωδικό black metal riff, που νοσταλγεί τις καλές στιγμές της ατμοσφαιρικής σκηνής. Πρόκειται για ένα άλμπουμ με το οποίο ο λάτρης όλων των προαναφερθέντων ειδών θα περάσει απολαυστικά, σίγουρα και λόγω του ιστοριογραφικού του χαρακτήρα.
Επίσης, όμως, πρόκειται και για έναν δίσκο που θυμίζει περισσότερο ενδεικτική συλλογή, παρά συμπαγές δημιούργημα. Είναι σαν οι Αμερικανοί να μας παραθέτουν ένα δείγμα από όλες τις πιθανές μορφές που θα μπορούσε να έχει μια πιο συγκεκριμένη έκφανση του Deeper Than Sky, αφήνοντάς μας να φαντασιωνόμαστε το τελικό αποτέλεσμα καθεμίας εξ αυτών. Γεγονός όχι απαραίτητα κακό για τους ονειροπόλους μεταξύ μας, σίγουρα πάντως άξιο αναφοράς και κριτικής.
{youtube}nFFXwoned6I{/youtube}
