Κατευθείαν από τις πιο σάπιες γειτονιές του νότιου Λονδίνου και από τη street κουλτούρα που θρέφεται από beats σε καπνισμένα καταγώγια, το 9ο άλμπουμ του Rodney Smith (Roots Manuva) σε προϋπαντεί για μια μετωπική κατακραυγή απέναντι στο σύμπαν ολόκληρο: σαν μια βόμβα μολότοφ μεσοαστικού ρεαλισμού, προς κάθε πιθανή κατεύθυνση. Όμως αυτός ο συνεπής μουσικός διαθέτει αρκετά καλλιεργημένο αισθητήριο ώστε να σερβίρει ένα υβρίδιο εσωστρεφούς hip hop, το οποίο εκπέμπει εθιστικές δονήσεις.
Αντί λοιπόν ενός εμπρηστικού μηχανισμού που θα πόνταρε στην οργή κατά της μηχανής, έχουμε εδώ τραγούδια μεθοδευμένης αντίστασης. Από την αιφνίδια επαναληπτική εκφορά της λέξης «bastards» στο εναρκτήριο κιόλας κομμάτι, την παραγωγή του Four Tet στο "Facety 2:11", το ψυχεδελικό trip-hop στο "Steppin’ Hard", το άβολο sample με κλάμα μωρού στο "Crying" και ως το α-λα-Bon Iver φαλσέτο στο "Don’t Breathe Out", ο Roots Manuva ευαγγελίζεται τη βαθιά soulful έκφραση των Αμερικάνων προκατόχων του από τη δοξασμένη δεκαετία του 1960.
Η ξεχωριστή ιδιοσυγκρασία του ταλαντούχου Άγγλου ράπερ τον έχει κρατήσει 20 χρόνια στον αυτόφωτο δρόμο του. Και ειδικότερα σε κομμάτια όπως το "Stepping Hard" και το "I Know Your Face" φαίνεται η ικανότητά του να μετατρέπεται σε επιβλητικό ιεροκήρυκα, ο οποίος ξορκίζει με αστικές λιτανείες όσα τον ενοχλούν και τον κολάζουν. Διαθέτοντας πάντα οικονομία και φτιάχνοντας ρυθμούς που «ζουν και αναπνέουν», ο Λονδρέζος –ως άξιος φορέας του κοινωνικού ραπ– καλουπώνει την καλλιτεχνική του έκφραση σε πλήρη σχήματα και κατανοητούς ρυθμούς και εκφέρει στιχομυθίες που (επιτέλους) δεν είναι ακατόρθωτο να παρακολουθήσεις εξ ακοής.
Το μουσικό σύμπαν του Roots Manuva, όπως τουλάχιστον σκιαγραφείται στο Bleeds, θα μπορούσε να παραλληλιστεί με τον εγκέφαλο κάποιου που είναι τέρμα αγχωμένος και έτοιμος να εκραγεί, αλλά πρόσκαιρα καταπραΰνεται από τη μαστούρα και το ζεστό καταφύγιο των αγαπημένων δίσκων του Curtis Mayfield. Δεν υποφέρει από εξόφθαλμα προβλήματα το Bleeds –τίποτα τέλος πάντων άξιο να αναφερθεί– ούτε μπορείς να του προσάψεις κακοτεχνία σε οποιαδήποτε στιγμή· αλλά ούτε και θα γίνει το κοινωνικό μανιφέστο της γενιάς του.
Περιμένει όμως να βρει συνομιλητές ανάμεσα στους σκαπανείς της μη ψυχαγωγικής πλευράς του hip hop, όσους πιθανότατα απηύδησαν από το σελεμπριταριό το Kanye West, δεν κάνουν κέφι το booty call του hip hop που κυριαρχεί στο Billboard, εκείνων που μπούχτησαν την τζάμπα μαγκιά της «γειτονιάς» και πιθανότατα στερούνται ήρωες MCs, οι οποίοι να μπορούν να υπογράψουν στίχους που –ως εκ θαύματος– αξίζουν να διαβαστούν και εκτός τραγουδιών.
{youtube}8s3vq8izNFM{/youtube}
