Ο κόσμος των Locrian άλλαξε πολύ γρήγορα, όμως κι εκείνοι έβαλαν το λιθαράκι τους για να αλλάξει –λιγάκι– ο κόσμος γύρω τους. Κι από το ντουέτο του Setting Yr. Jetta On Fire (2005), που απλά «την έψαχνε», μετασχηματίστηκαν στο τρίο που έβγαλε πρόπερσι το Return To Annihilation, το οποίο χαιρετίστηκε (ακόμα και) από το Pitchfork ως δίσκος ιδιαιτέρως προκλητικός, για τον εγκέφαλο και τις αισθήσεις παρομοίως.
Το φρέσκο άλμπουμ των Αμερικανών τους βρίσκει εν κινήσει. Το όποιο «ταξίδι» κάνουν οι André Foisy, Terence Hannum & Steven Hess στον μουσικό ωκεανό δεν πατά κάποια νέα κορυφογραμμή, μα φανερώνει ορισμένες καινούριες πτυχές. Με κύρια ανάμεσά τους αυτή που μάλλον ήταν και η πιο αναπάντεχη: οι Locrian ηχούν προσβάσιμοι στο Infinite Dissolution –μια λέξη που δύσκολα φανταζόσουν πως θα έβρισκε χώρο σε κριτική δικής τους δουλειάς. Όλα εκείνα τα κατατρεγμένα, κατατροπωμένα συναισθήματα που ανάβλυζαν στις γωνίες των αποκαλυπτικών τους «τοπίων», έχουν έρθει τώρα στην επιφάνεια· έγιναν βοή, μια συχνά αβάσταχτη θρηνητική ηχώ, η οποία κάνει τα λόγια της μπάντας για παραγωγή «ύμνων για τον Κατακλυσμό» να ακούγονται τρομακτικά ακριβή. Δύσκολα θα περιέγραφε κανείς με καλύτερο τρόπο ένα κομμάτι σαν το "Arc Of Extinction".
Τι παίζουν όμως οι Locrian στον νέο τους δίσκο; Από μία άποψη, όλα εδώ είναι τόσο ανακατεμένα, ώστε το πανόραμα να αποτελεί τη χαρά των συντακτών που αγαπούν να κολλάνε ένα post- σε ό,τι δυσκολεύονται να περιγράψουν (προκειμένου να ξεμπερδεύουν). Χρειάζεται ωστόσο κάτι πιο χειροπιαστό. Γιατί ακόμα κι αν ορισμένες εντυπώσεις από το Infinite Dissolution μοιάζουν πράγματι πιο φευγαλέες κι από εκείνες τις φτερούγες στο σκοτάδι που αποτρέλαναν τον νεαρό Danforth στο φινάλε των Βουνών Της Τρέλας, δικαιούμαστε να μιλήσουμε για ένα αλλόκοτο τερέν πλασμένο από τις μνήμες των Genesis του Peter Gabriel, από τις οξυγώνιες εκρήξεις του black metal, από ηλεκτρονικά που κουβάλησαν την kraut παρακαταθήκη στις εσχατιές του σύγχρονου πειραματισμού, από το death metal στις αρχές των (μακρινών, πια) 1990s.
Κάπου βέβαια μέσα σε όλα αυτά, οι Locrian σκοντάφτουν. Η υπερβολική λ.χ. ομογενοποίηση του υλικού το κάνει να ξεθωριάζει: οι λεπτομέρειες χάνονται μέσα σε μια drone metal «ρουτίνα» που φοριέται αρκετά στα χρόνια μας, με αποτέλεσμα ο δίσκος να χάνει γρήγορα σε «repeat value». Δεν παύουν εντούτοις να συγκαταλέγονται ανάμεσα στις μπάντες που ψηλαφούν το αύριο. Είναι πνεύματα συγγενή της συμπατριώτισσάς τους Holly Herndon, δοσμένα σε ανάλογης φιλοσοφίας εξερευνήσεις, αλλά με εκκίνηση ακούσματα πολύ πιο heavy (τσεκάρετε λ.χ. το επιβλητικό "The Great Dying" ή το "The Future Of Death"). Μην έχετε πάντως καμία αμφιβολία, μπορούν να ακουστούν το ίδιο ξένοι στ' αυτιά των μεταλλάδων που δεν έχουν ακολουθήσει τις πολυδαίδαλες εξερευνήσεις του μαυρομεταλλικού underground, όσο και στο indie ακροατήριο που ίσως τους έχει προσέξει, ελέω Pitchfork επαίνων.
Το Infinite Dissolution δεν φτάνει λοιπόν σε κάποια Ιθάκη, αλλά λίγη σημασία έχει –όπως πάντα άλλωστε, από τον καιρό τουλάχιστον της Οδύσσειας. Οι Locrian παραμένουν βαθυπελαγικοί και δεν είναι πια η ίδια μπάντα με εκείνη που ακούσαμε το '13 ή ίσως το '10, όταν ήρθε ο Hess και πλάστηκε το Crystal World. Είναι φέτος ένα τρίο που βρήκε τον τρόπο να βγάλει μπροστά το συναίσθημα χωρίς να κάνει εκπτώσεις στους περίτεχνους πειραματισμούς και μάλιστα ενώ περιόρισε τον ρόλο των φωνητικών του Hannum, κάνοντάς τα όμως πιο αποτελεσματικά από ποτέ. Το τι θα είναι αύριο, θα το δούμε αύριο.
{youtube}wMaULpKXM0w{/youtube}
