Ακούγοντας τον φετινό, δεύτερο δίσκο των Royal Headache κοντοστέκεσαι λίγο· σκαλώνεις στιγμιαία και κοιτάς καλού-κακού το ημερολόγιό σου, για να βεβαιωθείς πως βρίσκεσαι όντως στο 2015 και όχι στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και στην έκρηξη του βρετανικού punk. Δεν είναι δα και κανά ιδιαίτερα δύσκολο συμπέρασμα η αγάπη και η επιρροή που έχει ασκήσει εκείνη η χρονική περίοδος στο punk rock κουαρτέτο από την Αυστραλία: στον κατάλληλο χωροχρόνο, θα μπορούσαν να αποτελούν ιδανικό συμπλήρωμα σε μια double bill συναυλία κάπου στο Λονδίνο το 1978, παρέα στους Buzzcocks, τους οποίους και φέρνουν αβίαστα στο μυαλό.
Όχι πως δεν έχουν επηρεαστεί και από μεταγενέστερα συγκροτήματα, βεβαίως. Πάρτε για παράδειγμα τα πλήκτρα και την εκφορά του λόγου στο “Need You”, που τόσο θυμίζουν τους Jam και τον Paul Weller: τόσο, όσο χρειάζεται ώστε να δημιουργήσουν αυτή τη γλυκιά νοσταλγία στον ακροατή και συνάμα να μην τον κάνουν να τους κατατάξει στην κατηγορία «στείροι μιμητές». Όμως δεν υπάρχει αμφιβολία πως τα μυαλά των Royal Headache τρέχουν σε ρυθμούς άλλων εποχών, όταν γράφουν τα τραγούδια τους. Γίνεται επίσης σαφές πως διαθέτουν το απαραίτητο ταλέντο ώστε να δημιουργήσουν τραγούδια ικανά να σταθούν μόνα τους. Να μην απευθύνονται δηλαδή μονάχα στους φίλους εκείνης της περιόδου, αλλά στον ευρύτερο κιθαριστικό χώρο, κολλώντας στο μυαλό σου και εθίζοντάς σε στους πηγαία νεανικούς, ανέμελους ρυθμούς τους.
Η τραγουδοποιία στο High δεν είναι επομένως πολύπλοκη, δεν θα απαιτήσει χρόνο και απανωτές ακροάσεις για να την εκτιμήσεις πλήρως: σε γενικές γραμμές, τα πράγματα προσπαθούν να μείνουν απλά. Κάτι που στα χέρια ενός συγκροτήματος χωρίς ικανότητες θα ήταν εισιτήριο χωρίς επιστροφή για την αφάνεια, όχι όμως και για τους Royal Headache, οι οποίοι έχουν τα φόντα να γράψουν μικρά διαμαντάκια garage αισθητικής, μπολιασμένα με ένα αδιαμφισβήτητο ποπ στοιχείο. Στα μεγάλα συν της μπάντας είναι βεβαίως και ο τραγουδιστής τους Shogun, που διαθέτει χαρακτηριστική φωνή, μα και μια απολαυστική τσαχπινιά στην ερμηνεία του. Κι αν στον πρώτο, ομώνυμο δίσκο τους (2012) αυτή παρέμενε ενταγμένη σε μια αυστηρά punk ρυθμολογία, στο High βρίσκει την ευκαιρία να απλωθεί και σε πιο στρωτές μορφές, όπως γίνεται λ.χ. στο “Wouldn't You Know” και στο “Carolina”.
Ο Shogun είχε δηλώσει πέρυσι πως αποχωρούσε από το συγκρότημα και ότι θα έμενε μέχρι να τελειώσουν οι ηχογραφήσεις του High. Κάτι που τελικά φαίνεται πως μετάνιωσε, αποφασίζοντας να παραμείνει. Χωρίς άλλωστε τη χαρακτηριστική του χροιά δύσκολα θα έμεναν ίδιοι και οι Royal Headache –η παρουσία του ας πούμε εδώ μετριέται ομόφωνα στα συν του δίσκου. Και έχει πολλά τέτοια το High, προσφέροντας ένα ολοκληρωμένο πακέτο από κιθάρες φορτωμένες με teenage angst, μπασογραμμές βγαλμένες από τη χρυσή εποχή του garage και punk ήχου, αλλά και μια ποπ καρδιά στο κέντρο του, που το καθιστά ακαταμάχητο. Σε κάνει δε να βλαστημάς την ώρα και τη στιγμή που το Avopolis δεν διαθέτει μισαδάκια στη βαθμολογία του διότι –πανάθεμά το!– μοιάζει λίγο ένα ακόμα εφτάρι, για ένα άλμπουμ ικανό να σου προκαλεί στερητικό σύνδρομο εν τη απουσία του.
{youtube}n1WfmwEECc4{/youtube}
