Σε πρώτη ανάγνωση, η ελαφρότητα της μουσικής στο ντεμπούτο του Shamir κάλλιστα μπορεί να παραπλανήσει τον ακροατή, ωθώντας τον να κατατάξει το Ratchet στην κατηγορία της ψευδεπίγραφα εναλλακτικής ποπ, που εντέλει είναι κι αυτή της σειράς. Αλλά και ο ίδιος ο καλλιτέχνης δεν είναι καθόλου δύσκολο να απορριφθεί, με συνοπτικές μάλιστα διαδικασίες, ως ένα ακόμα χίπστερ σαχλοκούδουνο. Εκεί παραπέμπει η όλη του αισθητική, εκεί παραπέμπει και η συμπερίληψή του στη λίστα «BBC Sound of 2015». Τι δουλειά έχει όμως μια τέτοιου είδους καταχώρηση στους καταλόγους της πάντα εκλεκτικής XL Recordings;
Προτού λοιπόν βιαστoύμε να απορρίψουμε τον 20άχρονο Αμερικανό ως ένα ακόμη εφήμερο, trashy, χιπστερο-ποπ hype, ας προσπεράσουμε την trendy ηχητική βιτρίνα και ας προσέξουμε το funk «άγγιγμα» που δίνει υπόγεια στα περισσότερα από αυτά τα club bangers, τα οποία απαρτίζουν το ντεμπούτο του. Όπως συμβαίνει, για παράδειγμα, στο άψογο εναρκτήριο "Vegas" με τον σιγοβράζοντα ρυθμό, στο electropop καλούδι με τίτλο "Call It Off", στο swingy "In For The Kill" ή στο περίφημο "On The Regular", που μοιάζει βγαλμένο μέσα από τις καλύτερες εμπνεύσεις της Azealia Banks. Κάτι ιδιαίτερο συμβαίνει επομένως στον δίσκο του Shamir∙ δεν έχουμε να κάνουμε με τυπικό H&M music εδώ.
Ο πολύχρωμος, ανδρόγυνος κόσμος του Ratchet διαχωρίζει τον εαυτό του από τον ποπ μέσο όρο χάρη στην καμουφλαρισμένη του μουσικότητα. Οι επιρροές του καλλιτέχνη (o Prince, ο Frankie Knuckles, η Grace Jones και άλλοι, που έχουν στιγματίσει τον χώρο της disco, της house και του funk) έχουν μεταβολιστεί με ενδιαφέροντα αποτελέσματα και έχουν διασφαλίσει την εξαγωγή μιας ποπ «διαβασμένης», αλλά και πολύ πιο οργανικής σε σχέση με τους περισσότερους καλλιτέχνες της ίδιας κατηγορίας. Έτσι, μπορεί ο ήχος να κινείται στα όρια του mainstream, έχει όμως τη δυναμική να «γκελάρει» αμέσως και σε μέρος του underground κοινού, αν αντιμετωπιστεί χωρίς παρωπίδες.
Ως άλμπουμ βέβαια, το Ratchet μάλλον δεν είναι η δουλειά που εσωκλείει με τον καλύτερο τρόπο όλες τις αρετές του Shamir. Η συνολική του δυναμική μπορεί να καθιστά σαφές και αδιαπραγμάτευτο ότι έχουμε ένα ελπιδοφόρο νέο όνομα στο προσκήνιο, όμως οι όχι και λίγες αδιάφορες ή αδύναμες στιγμές αλλοιώνουν τελικά την απόλαυση της ακρόασης δίσκου, με την παραδοσιακή έννοια. Ακόμα δε και οι καλές, δίνουν την αίσθηση ότι υπάρχουν περιθώρια για το κάτι παραπάνω.
Μένει έτσι να δούμε εάν ο νεαρός θα εξελίξει το υποσχόμενο ταλέντο του ή αν θα γλυκαθεί από τις δάφνες της πρώτης αναγνώρισης και θα συνεχίσει την καριέρα του με γνώμονα τη γιγάντωση. Για κάποιον που κινείται τόσο οριακά, τα δύο ενδεχόμενα είναι ισοπίθανα. Για την ώρα, ένα δυνατό 6 για το Ratchet και τις απολαυστικές γκρούβες που κρύβει σε αρκετά από τα σημεία του.
{youtube}Lp9GgdCgMXk{/youtube}
