Σαν σειρά ηχητικών απομνημονευμάτων ενός σημαντικού ονόματος του αμερικανικού πειραματισμού, το This Is What I Do ξεκίνησε το 2011, με τα περισσότερα «τεύχη» να έχουν κυκλοφορήσει στη διετία 2014/15 –νομίζω πριν λίγες μέρες βγήκε το νούμερο 12. Το volume 7 μας τοποθετεί στα δικά μας μέρη και στο φετινό πέρασμα του Jason Lescalleet από την Αθήνα (στα πλαίσια του Borderline Festival), τον Βόλο (με τη φιλοξενία του Κωστή Δρυγιανάκη) και τη Θεσσαλονίκη (μετά από πρόσκληση της ομάδας της Granny Records).
Πρόκειται λοιπόν για δείγμα της μετά-αφήγησης του Lescalleet, από την οποία δύσκολα μπορούμε να σκεφτούμε κάτι που να κρίνεται a priori αταίριαστο ή περιττό. Η ηχητική ζούγκλα μιας πόλης σε ώρα αιχμής, μια καμπάνα, ένας παλιατζής, πουλάκια που κελαηδούν, σκυλιά που γαυγίζουν, μια αφήγηση για τη Μαρία Κάλλας και τους αρχαίους την εποχή της… «ισχυρής Ελλάδας» του 2004, μια δική του εξιστόρηση για το πώς εντυπωσιάστηκε από θρησκευτικούς ύμνους κάπου στην Ανατολή, ένα ποπ χιτ της δεκαετίας του 1980 (το “Small Town Boy” των Bronski Beat), ακόμα και οι συνεννοήσεις του με τον Δρυγιανάκη ακριβώς πριν την έναρξη του λάιβ –για το αν θα κλείσουν ή όχι οι πόρτες ή για το μάθημα που ακούγεται από άλλη αίθουσα του Δημοτικού Ωδείου Βόλου, στο οποίο πραγματοποιήθηκε η συναυλία· όλα μπορούν να γίνουν πρώτη ύλη στα χέρια του Lescalleet και να συνυπάρξουν με τις δικές του, «εργαστηριακές», συχνοτικές διευθετήσεις.
Από τις πιο ενδιαφέρουσες, ίσως και χαρακτηριστική για το τι αποπειράται, η σύνθεση “Eleven Years Ago”, η οποία εξελίσσεται σε δύο μέρη, έχοντας συνολική διάρκεια 21 λεπτών. Εκεί, το ηχητικό τοπίο θυμίζει πολύ αυτό στις παρυφές του Εθνικού Κήπου, με το βουητό της πόλης να συνυπάρχει με το κελάηδημα των πουλιών. Η αντιπαραβολή τους στο μεγαλύτερο μέρος της σύνθεσης, μαζί με τους τονισμούς του Lescalleet, φτιάχνουν χρωματισμούς που μεταφέρουν μια ένταση· υπόκωφη, αλλά υπαρκτή. Πάνω της παρατίθεται ένα ηχητικό από την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, τότε που η χώρα βάδιζε περιχαρής προς την καταναλωτική της ολοκλήρωση.
Δεν ξέρω αν ήταν στις προθέσεις του Lescalleet, αλλά το τελευταίο –όλος δηλαδή ο υπερβάλλων λυρισμός για το ένδοξο παρελθόν, απέναντι σε μια αμετακίνητη κανονικότητα (αυτή των παρυφών του Εθνικού Κήπου)– θα μπορούσε να αποτελεί ένα πρώτης τάξεως κοινωνικό σχόλιο για τον ιδιότυπο πυρετό εκείνων των ημερών. Όπως και να 'χει, φαίνεται πόσο επιδέξια μπορεί να παίξει ο Αμερικανός πειραματιστής με διαφορετικές ηχητικές πραγματικότητες και με τις συνδηλώσεις τους.
Μια κάπως διαφορετική πτυχή μεταφέρει το Borderline remix του “Small Town Boy”. Παρακολούθησα τότε τον Αμερικανό σ’ ένα DJ set του στο μπαρ Some Bizarre, στο περιθώριο του «επίσημου» προγράμματος του φεστιβάλ. Ομολογώ πως μου είχε κάνει μια κάποια εντύπωση το γεγονός ότι χρησιμοποιούσε κατά βάση ποπ επιτυχίες του παρελθόντος, καθώς δεν είναι συχνό ως φαινόμενο, καλλιτέχνες με όνομα στον σκληρό πυρήνα του πειραματισμού να «τσαλακώνονται» δημοσίως με χιτ «του συρμού». Γιατί, ακόμα κι αν το όλο πράγμα συνέβαινε στα πλαίσια μιας συνολικότερης επιτέλεσης, ενός ευρύτερου (ας τον πούμε έτσι) καλλιτεχνικού σχεδιασμού, το ζητούμενο δεν ήταν ο …αποχαρακτηρισμός των τραγουδιών –η απεμπόληση δηλαδή του ποπ χαρακτήρα τους. Ήταν ακριβώς η χρησιμοποίηση αυτού του χαρακτήρα: όχι απολύτως με όρους εργαλειακούς, αλλά με τρόπο που άφηνε τόπο και για μια ίδια τύπου ευχαρίστηση.
Έτσι, σεβόμενος τους ίδιους τους όρους ύπαρξης του “Small Town Boy”, ο Lescalleet το περιβάλλει με το δικό του συχνοτικό σύννεφο και, αλλάζοντας «απλώς» τις ταχύτητές του (το παίζει σαν ένα 45άρι που τρέχει στις 33 στροφές), καταλήγει –ως δια μαγείας– με μια παρόμοια ποπ ποιότητα.
Φυσικά (είναι νομίζω περιττό να αναφερθεί), το άλμπουμ ως σύνολο απέχει πολύ από το οτιδήποτε ποπ. Θα μπορούσε καλύτερα να περιγραφεί σαν δουλειά που κινείται, εν γένει, σ’ αυτό που γίνεται αντιληπτό ως musique concrète, διαθέτοντας όμως και μια σαφή προδιάθεση προς το noise. Σαν ένας δίσκος ο οποίος, μολονότι δεν βρίσκει πάντα τη δυναμική που (ελπίζω να) περιγράφηκε προηγουμένως, δεν περιττολογεί, ούτε πλατειάζει. Σαν ένας δίσκος, τέλος πάντων, «τυπικός» για το βεληνεκές του δημιουργού του.
{youtube}qVvlKyxM_74{/youtube}
