Είναι πραγματικά εντυπωσιακό αν αναλογιστείς ότι πρωτογνωρίσαμε τον A$AP Rocky πριν από μόλις 4 χρόνια, με δεδομένο τον ρόλο που πλέον παίζει στη σύγχρονη αμερικάνικη κουλτούρα. O 26χρονος ράπερ έχει αναχθεί δηλαδή σε γνήσιο household name, εμπλεκόμενο σε κάθε είδους event: από συναυλίες και δρώμενα που σχετίζονται με τη μουσική, μέχρι τον κόσμο της ανδρικής μόδας και πρόσφατα την ηθοποιία –με το Dope, το οποίο συμμετείχε και στο φετινό Sundance. Όλα ξεκίνησαν βέβαια με ένα mixtape (το μοναδικό του μέχρι στιγμής), που διέθετε τη δυναμική ώστε να τον καθιερώσει, αλλά και να τον μπάσει σε διαφορετικές πλευρές της σόου μπιζ. Βοήθησε ασφαλώς και η πολυτάλαντη, ευρηματική του περσόνα, καθώς διέθετε αυτό το κάτι που τράβαγε τα φώτα της δημοσιότητας και το ενδιαφέρον του κοινού.
Από το εξαιρετικό πάντως Live. Love. A$AP του 2011, που εκτός από το άστρο του Νεοϋορκέζου μας σύστησε και τον παραγωγό Clams Casino, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Το σκοτεινό, grime-y, αλήτικο αλλά και με μια σαλονάτη εσάνς ύφος μπορεί λοιπόν να μην χάθηκε, βρίσκεται όμως μία ταχύτητα κάτω από εκείνες τις εποχές. Φάνηκε άλλωστε η μετάβαση ήδη από το άλμπουμ Long. Live. A$AP του 2013, που αγκάλιαζε αυτό το νέο του στάτους στην ευρύτερη ποπ κουλτούρα: τα beats γίνανε πιο προσβάσιμα, τα flows λιγότερο χωσιματικά και ακανθώδη και η γενικότερη εικόνα έβγαζε πλέον αίγλη και λάμψη. Υπήρχε βέβαια κι ένα posse cut σαν το “1 Train” για να θυμίζει την καταγωγή, όμως το κλίμα ήταν περισσότερο “Fashion Killa” παρά street. Για να μην αναφέρουμε δηλαδή το single-δυναμίτη “Fuckin' Problems”, το οποίο αποτέλεσε για τον A$AP Rocky διαβατήριο για ολόκληρη την αμερικανική ήπειρο (και όχι μόνο).
Το φετινό At.Long.Last.A$AP δεν αποτελεί επομένως γεγονός μόνο επειδή σηματοδοτεί την επιστροφή του ράπερ στα μουσικά δρώμενα, αλλά και γιατί είναι η τελευταία δουλειά που θα φέρει τη σφραγίδα της εποπτείας του φίλου και συνεργάτη του A$AP Yams, ο οποίος στις 18 Ιανουαρίου βρέθηκε νεκρός από υπερβολική δόση. Ο κατά κόσμον Steven Rodriguez δεν ήταν απλά ένας αφανής εργάτης στο όλο A$AP Rocky (και, κατ' επέκταση, A$AP Mob) οικοδόμημα, μα και ο εγκέφαλος και –επί της ουσίας– ο μάνατζερ της όλης φάσης· οπότε ο χαμός του αποτέλεσε βαρύ πλήγμα στο ψυχολογικό μέτωπο. Στα του δίσκου βέβαια όχι και τόσο, μιας και αυτός είχε τελειώσει προτού συμβεί το μοιραίο.
Το At.Long.Last.A$AP μοιάζει με μια προσπάθεια να συνδυαστούν όλες οι διαφορετικές πλευρές του A$ΑΡ Rocky, αποφεύγοντας όμως τα άκρα. Δεν υπάρχει για παράδειγμα ούτε ο ύμνος για τους δρόμους εδώ μέσα, ούτε όμως και κάποιο ξεδιάντροπα εμπορικό τραγούδι, με μοναδικό σκοπό να ακουστεί στα mainstream clubs. Από την άλλη, μια τέτοια προσπάθεια πολυσυλλεκτικότητας καταλήγει σε υπερπροσφορά, με τον αριθμό κομματιών να ανεβαίνει στο 18 –άρα, αναμενόμενα, κάποια δεν ορθώνουν ανάστημα ίσο με τα υπόλοιπα του συνόλου. Εντούτοις το άλμπουμ πετυχαίνει στον στόχο του: συλλέγει εντός του κάτι για τον καθένα.
Θέλετε λοιπόν μπασαδούρα, ηχητικά ντουμάνια και μια αίσθηση υπογείου; Υπάρχουν επιλογές όπως τα “Lord Pretty Flacko Jodye 2”, “M'$” και “JD” για να σας ικανοποιήσουν. Πιθανό εμπορικό breakthrough; Το "Everyday", με συμμετοχές από Rod Stewart, Miguel και Mark Ronson, δηλώνει παρών. Θέλετε παραγωγή από τον παλιό Kanye West, κομπλέ με δικο του κουπλέ; Και από αυτό έχουμε, στο “Jukebox Joints”. Southern anthem με συμμετοχές από Juicy J και UGK (ακόμα και από τον θανόντα Pimp C); Κατευθυνθείτε στο “Wavybone”, παρακαλώ. Μήπως ενδιαφέρεστε για underground αντίληψη με μια πιο μαζική στόχευση; Κανένα πρόβλημα, δεύτε λάβετε “Better Things”, “Max B” και “Electric Body” με feat από Schoolboy Q και έναν ήχο λες και αποτέλεσε outtake του δικού του Oxymoron.
Το οποίο, εδώ που τα λέμε, ίσως και να αποτελεί άλμπουμ παρόμοιας αντίληψης και παρεμφερούς νοοτροπίας με το παρόν δισκίο: λίγο από όλα, κλείσιμο ματιού στα charts αλλά και μια προσκόλληση στον κώδικα των δρόμων την ίδια στιγμή, μεγαλύτερο αριθμό τραγουδιών από όσα θα έπρεπε και μια γενική ανισότητα ως προς την ποιοτική στάθμη του περιεχομένου. Και τα δύο, ωστόσο, καταφέρνουν να γείρουν την πλάστιγγα προς το μέρος τους στην τελική μέτρηση, συγκεντρώνοντας περισσότερα θετικά από ότι αρνητικά ή αδιάφορα. Χωρίς πάντως αυτό να σημαίνει πως δεν θα μπορούσαν, με μια-δυο φάλτσες επιλογές επιπλέον, να είχαν κατρακυλήσει ένα βαθμολογικό σκαλοπάτι παρακάτω...
{youtube}yEG2VTHS9yg{/youtube}
