Άτιμο πράγμα η δίψα για crossover. Και την έχουμε συνηθίσει να συγγενεύει με το mainstream ξέπλυμα. Όμως στην περίπτωση του 25χρονου Abel Tesfaye, βρισκόμαστε μπροστά σε μια υδάτινη αναγέννηση της υγρής «baby making music» με ηλεκτρονικό υπόβαθρο· έστω και αν μένουμε τελικά σε ρηχά νερά.
Εδώ το soul feeling είναι μετεξελιγμένο, παραμένει πάντως απίστευτα κλασάτο, ενώ διαθέτει και trip hop απολήξεις. Τα νέα τραγούδια αυτού του έκφυλου αντι-crooner είναι επαρκώς glamour ώστε να τυφλώσουν και τα λευκά ακροατήρια, μα και αρκετά ψυχωμένα ώστε να απηχήσουν στα «horny» εφηβικά αυτιά, τα οποία καταναλώνουν άβουλα τα προϊόντα της R’n’B φάμπρικας (μην έχοντας πολλές επιλογές).
Και υπάρχει πράγματι ομορφιά πίσω από την τρέλα, όση και ρομαντζάδα πίσω από την προστυχάντζα. Τα βρωμόλογα δηλαδή που εκτοξεύει ο Weeknd σε τραγούδια όπως το "Tell Your Friends" ή το "Often", σερβίρονται με σαλονάτο coolness και κάνουν τα φωνητικά να ακούγονται σαν μεταξωτές στρώσεις πάνω σε σαγρέ επιφάνεια: σαν να σκουπίζεις από το πεζοδρόμιο ακαθαρσίες με πάλλευκα, χνουδωτά φτερά πάπιας.
Νιώθεις όμως ότι ο Καναδός έχει κατουρόκαυλα τη στιγμή που βγαίνουν τα λόγια από τα πνευμόνια του, πριν μεταμορφωθούν σε μαλακό, μαύρο βελούδο για να θρέψει ερωτικές περιπτύξεις (σαν καλό νυχτερινό ραδιόφωνο). Έτσι θα έπρεπε να ακούγεται ο R. Kelly, αν δεν πνιγόταν στις περιπαθείς σούπες του. Αλλά και κάθε macho απόφοιτος της σχολής του Luther Vandross, αν ένιωθε ότι απευθύνεται σε ενήλικο κοινό, το οποίο δεν έχει χάσει ακόμα τους χυμούς του.
Χάρη στη στιλάτη, φιλική για όλα τα ακροατήρια και καψωμένη παραγωγή, ο Weeknd νιώθει στην έδρα του όταν τα κομμάτια γίνονται χυμώδη και πληθωρικά. Ακούστε ας πούμε τον τρόπο που πιάνο και παλαμάκια στο "Losers" (σε παραγωγή Kanye West) σηκώνουν αέρα στα ηχεία, εντείνοντας την ορχηστική «κορύφωση» του τέλους. Ο Weeknd εκφέρει τις βιτσιόζικες, κωλοπαιδίστικες ιστορίες του καμαρωτά, αλλά κρατάει και μια γλυκύτητα στον τρόπο με τον οποίον ελίσσεται στον ρυθμό. Βρείτε την στο "Earned It", το κομμάτι που έντυσε τον κοσμοπολίτικο σαδομαζοχισμό του Fifty Shades Of Grey. Διαθέτει επίσης και μια αδιόρατη μελαγχολία στη χροιά: ακούστε τη στο “Shameless”, που φλερτάρει με τα ψιλά γράμματα της neo-soul (για αυτούς που έχουν ειδικευτεί στη soul μπαλάντα), αλλά και στις κιθάρες, οι οποίες αναμοχλεύουν εκείνες των Isley Brothers.
Από την άλλη, ο Abel Tesfaye συχνά επιδεικνύει εδώ παραπανίσια αυτοπεποίθηση και περισσότερο «ego» απ’ όσο απαιτεί η διάθεση της μελωδίας –έστω κι αν τον δικαιολογεί το νεαρό της ηλικίας του. Ακόμα και στα γενναιόδωρά του, καπηλεύεται (και δεν προκρίνει) την περσόνα της Lana Del Ray στο "Prisoner", η οποία ναι μεν ξανά υποφέρει από δαίμονες, κυλιέται όμως στη δαντέλα και στα τσαλακωμένα, σατέν σεντόνια. Εκεί όμως που ο Weeknd θριαμβεύει, είναι όταν μιμείται κατά γράμμα τον μαγνητισμό του Michael Jackson (της εποχής του "Billy Jean"), με τους αριστοκρατικούς ρυθμούς του "Can’t Feel My Face": ένα broken soul beat καλούδι, με σπουδαίες synth πλάτες και κολλητικό pop riff, φτιαγμένο να ακούγεται για πάντα.
Ο δίσκος μπορεί να είχε ανάγκη περισσότερα αξιομνημόνευτα τραγούδια, παρά απαγορευμένους χυμούς και σκοτεινά πάθη, για να γράψει ιστορία. Έστω κι έτσι, πάντως, η απολαυστική space soul του Beauty Behind the Madness θα βρει μια ιδανική αδελφή ψυχή στο φετινό (και τραγικά παραγνωρισμένο) Wildheart του Miguel.
Τελικά εκείνη η τριπαρισμένη, βρώμικη και σεξουαλίζουζα ατμόσφαιρα της τριλογίας των EP/mixtapes (House Οf Balloons, Thursday, Echoes Οf Silence) που μας σύστησαν τον προικισμένο Καναδό soulman το 2011 δεν παραγκωνίστηκε, απλά έκανε μερικές εκπτώσεις. Ας όψεται το crossover.
{youtube}KEI4qSrkPAs{/youtube}
