Βάζεις στο Google το όνομα ενός μουσικού. Συνήθως σου βγάζει ακόμα και τα σχολικά συγκροτήματα στα οποία είχε παίξει. Γράφεις τα ονόματα των αδελφών Votta. Τίποτα!
Μέχρι και τον Ιανουάριο του 2015, o Jon (κιθάρα) με τον Vince (ντραμς) Votta ήταν παντελώς άγνωστοι. Απλά εδώ και 18 χρόνια είναι φίλοι με τον Ron "Bumblefoot" Thal –κιθαρίστα των Guns N' Roses– και από καιρό έλεγαν να κάνουν κάτι μαζί. Σε ένα forum διάβασα ότι έχουν και πολλά λεφτά. Δεν ξέρω εάν ισχύει, θα εξηγούσε πάντως το πώς ήταν σε θέση να πληρώσουν τον Scott Weiland για να τραγουδήσει στο παρόν δισκογραφικό ντεμπούτο των Art Of Anarchy. Ο Weiland πάλι έχει δηλώσει εδώ και καιρό ότι ήταν απλά ένα project που πληρώθηκε για να το κάνει, ενώ τα υπόλοιπα μέλη (συμπεριλαμβάνεται και ο μπασίστας John Moyer των Disturbed) αφήνουν το θέμα λίγο φλου, με το «δράμα» ανάμεσα στις δύο πλευρές να συνεχίζεται.
Εάν δεν υπήρχε το «δράμα», το πιθανότερο είναι να μην διαβάζατε ποτέ κριτική στο Avopolis για το Art Of Anarchy, καθώς είναι απλά το αποτέλεσμα ενός project που –λογικά– δεν θα έχει συνέχεια. Εντούτοις, έχοντας κάνει κριτική στον πρόσφατο δίσκο του Weiland με τους Wildabouts (δες εδώ) και έχοντας ακούσει και το προσωπικό του Bumblefoot, είχα την περιέργεια να ακούσω τη δουλειά τους. Παραδόξως, το άλμπουμ ήταν λίγο καλύτερο από ό,τι περίμενα. Και, όπως θα εξηγήσω παρακάτω, το καλύτερο αλλά και χειρότερο την ίδια στιγμή στοιχείο του, αποδείχθηκε ο Bumblefoot.
Κάπως αναμενόμενα, η μουσική των Art Of Anarchy είναι αμερικάνικο hard rock με στοιχεία από Stone Temple Pilots, Disturbed και Velvet Revolver, με τον Bumblefoot να έχει αναλάβει την παραγωγή και τη μίξη. Πιστεύοντας τώρα ότι ο Weiland το έκανε καθαρά για τα χρήματα, το πρώτο που παρατηρείς ακούγοντας το άλμπουμ είναι ότι τίμησε το κάθε δολάριο της αμοιβής του –ακούγεται ίσως και καλύτερος σε σύγκριση με το Blaster. Καθώς η μουσική ήταν έτοιμη, γραμμένη από τους Bumblefoot & John Votta, στα mid-tempo τραγούδια o Weiland τα πηγαίνει περίφημα: του ταιριάζουν, θυμίζοντας την πρώτη κυκλοφορία των Velvet Revolver. Σε πιο heavy όμως στιγμές, όπως π.χ. το “Superstar”, δυσκολεύεται· δεν είναι στα «νερά του».
Ενώ λοιπόν ο Bumblefoot σε ρόλο παραγωγού αποδεικνύεται πολύ καλός και είναι εξίσου καλός στα ρυθμικά, αλλά και στα διάφορα γεμίσματα που κάνει, όταν έρχεται η ώρα του σόλο, μας τα χαλάει. Και μάλιστα ενώ είχε όλες τις ευκαιρίες να τη «μπει» στον μεγάλο (Axl Rose), με μια σολάρα για την οποία θα έλεγες μπράβο του. Για παράδειγμα, η μπαλάντα “'Til The Dust Is Gone” φωνάζει από μακριά ότι χρειάζεται ένα μελωδικό σόλο για να απογειωθεί, αυτό όμως δεν έρχεται ποτέ. Σε μια συνέντευξή του ο Bumblefoot περιγράφει αναλυτικά τα σημεία που παίζει εκείνος και τα σημεία όπου παίζει ο Jon Votta. Ακόμα κι εκεί, λοιπόν, τα μελωδικά τα έχει αναλάβει ο Votta(!) αφήνοντας για τον ίδιο τα πιο τεχνικά –που δεν έχουν και μεγάλη ουσία στα συγκεκριμένα κομμάτια.
Το καλύτερο τραγούδι εδώ είναι το “Aqualung” (καμία σχέση με το γνωστό των Jethro Tull), όπου ο Weilland κάνει μια κατάθεση ψυχής, βάζοντας όλα του τα συναισθήματα και δείχνοντας ότι, ακόμα και επί πληρωμή, μπορεί να φέρει κάτι το ξεχωριστό σαν φωνή. Το παράδοξο μάλιστα είναι ότι στο συγκεκριμένο κομμάτι βρίσκουμε και το καλύτερο σόλο του άλμπουμ, που το παίζει… ο Jon Votta!
Συνοψίζοντας τα παραπάνω, το ντεμπούτο των Art Of Anarchy είναι καλύτερο από ό,τι περίμενα, όπως γράφτηκε και πιο πάνω: τα 3 πρώτα τραγούδια θα μπορούσαν να βρίσκονταν στο πρώτο άλμπουμ των Velvet Revolver, η παραγωγή του δίνει ένα επιπλέον bonus, και το “Aqualung” είναι κομμάτι που –προσωπικά– το ακούω συνέχεια. Μπορεί λοιπόν να μη φτάνει σε ένα σπουδαίο επίπεδο, αλλά δεν είναι και αμελητέο, για τους fans τουλάχιστον του συγκεκριμένου ήχου.
{youtube}HFT1tW3XsL4{/youtube}
