Όταν πριν από 12 χρόνια τα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου σου αδυνατούσαν να επικοινωνήσουν, χρειάζεται μεγάλη μαγκιά ώστε να καταφέρεις να δημιουργήσεις τις απαραίτητες διασυνδέσεις στους τοπικούς νευρώνες μέσω της μουσικής σου, αλλά και να την κυκλοφορήσεις, φτάνοντας να πουλάς 1,5 εκατομμύριο αντίτυπα. Το ατύχημα που κόστισε πολλά στην Αμερικανίδα, πολωνικής καταγωγής, Melody Gardot έγινε έτσι το «χρυσάφι» της ζωής της. Εξαιτίας του ανακάλυψε το ταλέντο της στη μουσική, αφού η τέχνη αυτή τη βοήθησε να αναρρώσει, να σταθεί στα πόδια της και να δημιουργήσει εκείνον τον θόρυβο γύρω απ’ τ’ όνομά της. Θόρυβο που κυριολεκτικά δεν ανεχόταν, όπως και το έντονο φως, ως συνέπεια της μετεγχειρητικής της κατάστασης.
Στο 4ο ολοκληρωμένο της άλμπουμ Currency Of Man, η Gardot ανακαλύπτει νέα μουσικά μονοπάτια. Αφού πολιτογραφήθηκε ως smooth jazz μουσικός σε έντονο φλερτ με τις Peggy Lee, Norah Jones & Madeleine Peyroux –με κάτι από Lasha στην ενορχήστρωση– η 30χρονη καλλιτέχνιδα ανεβάζει εδώ τους τόνους σε όλα τα επίπεδα. Καλή η jazz, καλύτερη η bossa nova και η world, αλλά είναι καιρός να μπήξουμε το μαχαίρι πιο βαθιά στο κόκκαλο!
Και έρχεται λοιπόν να συνδράμει η pop-soul των 1960s, έτσι όπως με αρκετές δόσεις ψυχεδέλειας τη μεταχειρίστηκαν όλοι οι τζαζίστες της εποχής (μικρές και μεγάλες φωνές) και την αναβιώνουν σήμερα καλλιτέχνες όπως η Joss Stone κ.ά. Διατηρώντας τον smooth χαρακτήρα της, χωρίς να γίνεται τόσο εξωστρεφώς αιχμηρή φωνητικά όσο ίσως απαιτεί το είδος, η Gardot διαθέτει το απαραίτητο σεξ-α-πιλ, συγχρόνως όμως αποδεικνύεται και ήπια μαχητική, αλλά και υπόκωφα οργιώδης, βοηθούμενη από μια πιο εσωτερικής διάστασης ενορχήστρωση, πιο υπαινικτική σε σχέση με το στιχουργικό υπόβαθρο.
Στο οποίο η ίδια απομακρύνεται από τον προσωπικό της λόγο –όσο μπορεί– και, ως γνήσια νομάς, ανοίγεται σε προβληματισμούς που διαχρονικά απασχολούν κάθε σκεπτόμενο δημιουργό: οι δύσκολες στιγμές των χαρακτήρων που παρελαύνουν, ο αγώνας τους να τις ξεπεράσουν και η προσωπική αξία του καθενός μέσα απ’ αυτές. Το Κίνημα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ο πόλεμος, η πείνα και η φτώχεια σταχυολογούνται πολύ εύστοχα, με οδηγούς τον παραγωγό Maxime Le Guil και τον ενορχηστρωτή Larry Klein. Δεν λείπει βέβαια και η σύνδεση με τον καμπαρέ χαρακτήρα προηγούμενων άλμπουμ της, ενώ σε άλλα σημεία η ενορχηστρωτική παλέτα μεγαλώνει για να αγκαλιάσει τη soul της Δυτικής Ακτής και τα δραματικά πλην λαμπερά Motown έγχορδα.
Δεδομένης της ιδιομορφίας της Gardot, η ερμηνεία της δεν διαθέτει πάντα την απαραίτητη δυναμική για να υποστηρίξει την ένταση των τραγουδιών, αλλά και μόνο το άλμα που κάνει με το Currency Of Man είναι σεβαστό. Πρόκειται για δίσκο φτιαγμένο με αναλογικά υλικά, σε διαφορετική από τις συνηθισμένες συχνότητα (432hz), με πολλούς περιβαλλοντικούς ήχους να γεμίζουν τις ηχογραφήσεις –σαν υπολανθάνουσα live ατμόσφαιρα– και με έντονη την προσωπική της σφραγίδα. Μοιάζει να είναι βγαλμένος από άλλες εποχές, διατηρώντας όμως με γοητευτικό τρόπο ένα διαχρονικό ηχόχρωμα, ικανό να σε παρασύρει γλυκά. Προτιμήστε την έκδοση των 15 τραγουδιών με τις υδατογραφίες και αφεθείτε στον προσωπικό κόσμο μιας smoothy ιδιοφυΐας.
{youtube}gOwoE8XtPFU{/youtube}
