Πέρασαν κιόλας 10 χρόνια από την κυκλοφορία του Z, του οροσήμου για την καριέρα των My Morning Jacket, χωρίς η μπάντα να καταφέρει στο μεταξύ να «χτίσει» σπουδαία πράγματα πάνω στην επιτυχία του. Τα Evil Urges (2008) και Circuital (2011), δεν κατάφεραν να εντυπωθούν στη μνήμη ως σπουδαία άλμπουμ: παρότι έμοιαζαν να φιλοδοξούν για κάτι τέτοιο, το πετύχαιναν μόνο σποραδικά.
Στο άρτι αφιχθέν The Waterfall, πάντως, η φιλοδοξία αυτή μοιάζει κάπως να υποχωρεί. Δεν εννοώ ότι ο Jim James και η κομπανία αποφάσισαν να κάτσουν στ’ αυγά τους –υπάρχουν κι εδώ άλλωστε οι μεγαλεπήβολες αναπτύξεις που παραπέμπουν στους Yes και γενικότερα στα prog 1970s. Ακούγοντας όμως τα 10 τραγούδια του φετινού τους δίσκου, ένιωσα ότι υπάρχει συνολικά μια πιο μετρημένη αίσθηση: ένα ημέρωμα των τάσεων και σχεδίων για γιγάντωση. Ίσως έχει να κάνει με την ηλικιακή ωρίμανση της μπάντας ή με το ότι η δημιουργική φλέβα του James έχει βρει τα τελευταία χρόνια και άλλες διεξόδους (Monsters Of Folk, σόλο δίσκος, συμμετοχές κλπ.).
Χονδρικά, το Waterfall διέπεται από δύο ατμόσφαιρες: την ηλεκτρική, πάντα διανθισμένη με διακριτικά ηλεκτρονικά, και την ακουστική. Η δεύτερη αποτελεί μειονότητα στη ροή του άλμπουμ, τα τραγούδια όμως που την ακολουθούν (“Like A River”, “Get The Point”) αποδεικνύονται ιδιαίτερα στέρεα και ευθύβολα. Στην άλλη πλευρά, πάλι, αν και υπάρχουν ενδιαφέροντα σημεία και παρότι κάποιες συνθέσεις στέκονται πολύ καλά (“Believe (Nobody Knows)”, “Big Decisions”), παρατηρείται συχνά ένας «χαμός στο ίσωμα»: τουτέστιν, γίνεται πολλή φασαρία επί μετρίων ιδεών. Αποκορύφωμα το “Only Memories Remain”, το «ξεχείλωμα» που κλείνει τον δίσκο με τρόπο που αμαυρώνει κατά πολύ τις εντυπώσεις.
Επιχειρώντας βέβαια να αποτιμήσουμε το Waterfall, καλό είναι να θυμόμαστε ότι μιλάμε για το 7ο άλμπουμ των Αμερικανών. Ότι 16 χρόνια μετά το δισκογραφικό του ντεμπούτο, ένα γκρουπ –όσο κι αν τα μέλη του παραμένουν νέοι άνθρωποι– είναι πολύ δύσκολο να παρουσιάζει την ορμή και τη φρεσκάδα που το έκαναν κάποτε ιδιαίτερα αγαπητό. Και οι My Morning Jacket, λοιπόν, περισσότερο στηρίζονται πλέον σε μια διαχείριση και αναδιάταξη των όσων τους χαρακτήρισαν (ακούμε και πάλι τα ίχνη των Crosby, Stills, Nash & Young, του A.O.R. ήχου των 1980s και, κάπου στο βάθος, των Beach Boys και των Beatles του 1968), αλλά και στη φωνάρα του μπροστάρη τους, χωρίς να επιχειρούν να προσθέσουν νέα συστατικά· είτε στη συνθετική τους ταυτότητα, είτε στον ήχο τους.
Σε κάθε περίπτωση, με ένα 6.5 στο τελικό πηλίκο, το Waterfall προτείνεται προς ακρόαση σε όσους δηλώνουν θιασώτες της εκδοχής για την αμερικανική μουσική που πρεσβεύουν οι My Morning Jacket. Και, ευτυχώς, διατηρεί το ενδιαφέρον ζωντανό για τον δίσκο που έχει ήδη υποσχεθεί η μπάντα για το 2016.
{youtube}IZHNZaWIPis{/youtube}
