Μπορείς να αντιμετωπίσεις τη Róisín Murphy σαν μια ποπ ψυχή φυλακισμένη σε art house σώμα, αλλά και σαν μια πορσελάνινη disco diva που βγήκε από τον πάγο και κατάπιε όλη τη μοντερνίζουσα ποπ. Μπορείς να την αντιμετωπίσεις σαν απόμακρη «μούσα» η οποία στρογγυλοκάθεται σε ένα ροζ σύννεφο από glitter, αλλά και σαν μουρλοκακομοίρα τυλιγμένη σε ροζ μαλλί της γριάς. Μπορείς επίσης να τη δεις σαν φουτουριστική ιέρεια που πήρε τα σκήπτρα του Nightclubbing της Grace Jones (στο “Evil Eyes”), αλλά και σαν ταλαντούχα Τρελαστέρω που πασχίζει να εκφέρει κουλές εξυπνάδες (στο post-jazz, μυστηριώδες “Uninvited Guest”).
Γενικά δεν βγάζεις άκρη με το σπηλαιώδες χάος στο μυαλό της συμπαθέστατης Ιρλανδής, που μετά από 8 χρόνια επανήλθε αγκαζέ με τον Eddie Stevens και τη σχεδόν τηλεπαθητική επικοινωνία που έχουν αναπτύξει οι δυο τους στο στούντιο. Χωρίς εκθαμβωτικά singles και χωρίς (συνειδητή) στιλιστική πρόταση στον ήχο και στην εικόνα της, η Róisín Murphy αποδεικνύει στο Hairless Toys πως δεν έχει χάσει την ικανότητα να δημιουργεί ενορχηστρωτική δίνη, η οποία μερικές φορές είναι δυνατή σαν κρύος νυχτερινός αέρας που σε χτυπάει στο πρόσωπο. Ειδικότερα στο “Exploitation”, το μοναδικό πραγματικά εθιστικό τραγούδι του δίσκου: ένα εξαιρετικό δείγμα εσωστρεφούς ποπ με ερωτικό φετίχ («who’s exploiting who») και με arty disco αλάνθαστης μετρονομίας.
Το πρόβλημα έγκειται στο «αποπροσανατόλιστο» του συνόλου και στο σύνδρομο έλλειψης μουσικών συντεταγμένων από τα τραγούδια. Η Murphy κρύβει έναν δημιουργικό ποταμό πίσω από τη «ζωγραφιστή σε ακριβό καμβά» κρύα ομορφιά της, αλλά της λείπει το ξάστερο όραμα του Overpowered (2007). Δεν έχει αίσθηση για το πού πρέπει να στρίψει, πού να κόψει δρόμο, πού να πιάσει τη λωρίδα των γρήγορων, ποια stop να παραβιάσει (έτσι, για την αλητεία) και πού να τηρήσει την επιτρεπόμενη ταχύτητα.
Αυτό γίνεται εμφανές σε κάτι αμήχανα σημεία του δεύτερου μισού του άλμπουμ (το λες και έντεχνο), όπου κάνει επιλογές σαν κάτι πνιγμένους οι οποίοι πιάνονται από τα μαλλιά τους. Για παράδειγμα το “Exile” διέπεται από μια άστοχη alt-americana, στο “Exile On Glass” κυριαρχεί μια avant-jazz από πειραγμένο εκκλησιαστικό όργανο, ενώ στο "Hairless Toys" ακούγεται σαν ξεκούρδιστη Tori Amos. Ευτυχώς έρχεται η λυτρωτική ακουστική gospel του "Unputdownable" στο φινάλε για να κλείσει τουλάχιστον με ένα χαμόγελο πληρότητας η ακρόαση του δίσκου.
Θα περιμένουμε λοιπόν την επόμενη προσπάθειά της για να την «κατατάξουμε». Για το αν χρειάζεται βέβαια τελικά κάτι τέτοιο με καλλιτέχνες σαν τη Róisín, είναι μια άλλη συζήτηση.
{youtube}NjSwFsPCeJ4{/youtube}
