Προσοχή, μη σας μπερδέψει το 5άρι. Ο νέος δίσκος της Meghan Trainor δεν είναι κακός. Διόλου τυχαίο που πέρυσι σάρωσε τα βραβεία η Αμερικανίδα καλλιτέχνις, έχει δε ήδη καταφέρει παρά πολλά αναλογικά με το νεαρό της ηλικίας (21 φέτος).
Κατ' αρχήν, η Trainor δεν είναι η κλασική μπί(ν)μπο που τη βάζει στο στούντιο ένας παραγωγός και γράφει πάνω της μερικά σαχλοτράγουδα. Η δεσποινίς συνθέτει, τραγουδάει, γράφει στίχους, κάνει παραγωγή. Απόφοιτος του Berkeley παρακαλώ, ενώ διόλου δεν μασάει απέναντι στο στυλάκι που θέλει λυγερόκορμες και ανεροξικές τις σημερινές pop stars –αντιθέτως, όπως έγραψαν επιτυχημένα γι' αυτήν, «έκανε τις γυναίκες να αγαπήσουν τις καμπύλες τους». Έχει δε καταφέρει να κάνει τα μέσα να ασχολούνται μαζί της ακόμα και στο επίπεδο της μουσικής, πράγμα γενικά σπάνιο, μιας και οι υπόλοιπες του στάτους της μόνο για τα γκομενικά τους βλέπουν φως και κριτική στα περιοδικά.
Σε αυτό το 4ο άλμπουμ η Meghan Trainor αποδεικνύει και πάλι, όπως και σε προηγούμενες κυκλοφορίες, ότι είναι πραγματικά έξυπνος άνθρωπος. Έχει βάλει φωνητικά που θυμίζουν στις μεγαλύτερες κυρίες τα όποια νιάτα τους, όταν χόρευαν με φωνητικά συγκροτήματα (λευκά και μαύρα). Βάζει breaks όπου χρειάζεται για να μη χάσει τα 16χρονα, μιλεί για true ζητήματα –χαρακτηριστικό παράδειγμα το απολαυστικό "Dear Future Husband"– ενώ έχει και μια ελαφριά rock διάθεση (κυρίως στην εκφορά λόγου) για να κρατεί και τα αγόρια στην περίμετρο, ώστε να μην απομακρύνονται όταν τα κορίτσια βάζουν τα τραγούδια της στο κινητό.
Επίσης, τα φωνητικά ενίοτε σε μπερδεύουν και ξανακοιτάς το εξώφυλλο μπας και από λάθος ακούς τελικά κάποιον νέο μαύρο καγκεμούσα (εκ της ιαπωνικής ταινίας η αναφορά) του R'n'B. Προσέχει επίσης οι αναφορές της στο σεξ να μην είναι ακραίες, ώστε να μπορεί η μέση Αμερικανίδα να το ακούσει μαζί με την κόρη της στο αμάξι, καθώς πηγαίνουν παρέα το Σάββατο με το SUV στο Wall Mart ("3AM"). Και όλα αυτά, βέβαια, στη σκιά της μεγάλης χιτάρας "All About That Bass", το οποίο πήγε καρφωτό #1 σε πολλά τσαρτικά όρη (εκ του charts, και ουχί του Βασίλη Τσιάρτα).
Και το 5άρι ρε μάστορα; Γιατί λοιπόν το πετάς, μιας και βλέπουμε ότι παραληρείς για το κορίτσι και τα επιτεύγματά του;
Ευλόγως διερωτάστε, να σας πω επομένως πού είναι το πρόβλημα. Βρίσκεται μάλλον στο καντήλι της Pink, το οποίο καίει πάνω από το κρεβάτι της Meghan Trainor. Πιθανόν και στο wallpaper της Beyoncé, που ενυπάρχει μονίμως στο μομπιλάκι της. Μπορεί λοιπόν να έχει τις απολαύσεις του το Title –ειδικά αν σου αρέσουν τέτοια bubblegum soul pop– με το που πέφτουν όμως οι πρώτες νότες λες «καλό, αλλά το έχω ακούσει και σε πιο gold έκδοση». Εν κατακλείδι, και ασχέτως αν έχουμε πιθανώς εδώ μια επόμενη χρυσή υπόθεση της αμερικάνικης δισκογραφίας, μένουμε κυρίως με ένα ευγενές copy/paste, που απλώς γίνεται με αξιώσεις και λανσάρεται έξυπνα.
Καταναλώστε πάντως άφοβα, στο δικό μου το iPod παίζει συχνά, ειδικά κάτι ηλιόλουστα πρωινά που τυγχάνει ο καντινιέρης να έχει πετύχει τον φραπέ και λες «ωραία η ζωή σήμερα, ρε πούστη μου!».
{youtube}ShlW5plD_40{/youtube}
