Οι οπαδοί περίμεναν με μεγάλη προσμονή αυτό το άλμπουμ. Γιατί, όσο συμπαθής κι αν ήταν η προηγούμενη τραγουδίστρια των Φινλανδών, Anette Olzon, όλοι έλεγαν πως δεν είναι κατάλληλη: πολλοί μάλιστα έχουν ξεγράψει από τη μνήμη τους τα δύο άλμπουμ που έκαναν μαζί, το Dark Passion Play (2007) και το Imaginaerum (2011). H Olzon αποχώρησε λοιπόν κατά τη διάρκεια του αμερικάνικου σκέλους της 2012 περιοδείας, με τους Nightwish να βρίσκουν λύση στο πρόσωπο της Floor Jansen, στην οποία και έμαθαν 15 τραγούδια μέσα σε 48 ώρες, ώστε να συνεχιστεί η τουρνέ! Η (φυσική) συνέχεια είδε τη 32χρονη (τότε) Jansen να εντάσσεται μόνιμα στο line-up, κάτι που έγινε άμεσα αποδεκτό από το κοινό. Όχι μόνο επειδή τα διαπιστευτήριά της τα είχε ήδη καταθέσει με τα προηγούμενά της συγκροτήματα –τους After Forever και τους ReVamp– αλλά και στη βάση των όσων απέδειξε στις συναυλίες όπου συμμετείχε.
Αλλά το Endless Forms Most Beautiful καταγράφει και περαιτέρω αλλαγές: από session μουσικός, ο πολυοργανίστας Troy Donockley γίνεται τώρα μόνιμο μέλος, ενώ ο ντράμερ Jukka Nevalainen δεν συμμετείχε στις ηχογραφήσεις λόγω προβλημάτων αϋπνίας, με τη θέση του να δίνεται (μέχρι νεοτέρας) στον Kai Hahto. Κατά τα λοιπά, αν και δεν είναι ακριβώς concept album, η νέα δουλειά βασίζεται σε ένα γενικό κεντρικό θέμα –την εξέλιξη της ζωής στον πλανήτη μας από τα βακτήρια στις ανώτερες μορφές– με τον Tuomas Holopainen να δηλώνει πως εμπνεύστηκε από τα βιβλία του Δαρβίνου, κυρίως από την περίφημη πια Καταγωγή των Ειδών.
Ο πήχης λοιπόν των προσδοκιών είχε μπει ψηλά: ο κόσμος των Nightwish περίμενε κάτι ξεκάθαρα καλύτερο από τους δύο δίσκους με την Anette Olzon. Και το πρώτο τουλάχιστον single, το "Élan", πέτυχε τον σκοπό του –συζητήθηκε. Άσχετα αν τα περισσότερα σχόλια ήταν αρνητικά, επικεντρωμένα στον ποπ χαρακτήρα του, με επίθετα τύπου «μέτριο» και «άνευρο» να δίνουν και να παίρνουν, με την όποια βέβαια πισινή κρατούσε παράλληλα καθένας, αφού και στο παρελθόν οι Nightwish είχαν κυκλοφορήσει single-προπομπούς άσχετα με τον ήχο των άλμπουμ όπου θα περιέχονταν. Εμένα πάντως, για την ιστορία, το "Élan" μου άρεσε· αλλά ανήκω μάλλον στη μειοψηφία...
Το Endless Forms Most Beautiful ξεκινάει με μια αφήγηση από τον διάσημο βιολόγο Richard Dawkins. Κι εκεί που δεν ξέρεις τι να περιμένεις, αρχίζει το δυναμικό, γρήγορο “Shudder Before The Beautiful”· τραγούδι στα γνωστά μοτίβα των Nightwish, στo heavy μεσαίο σημείο του οποίου εύκολα μπορείς να φανταστείς μια γεμάτη αρένα να πηγαίνει πάνω/κάτω. Στον ίδιο ρυθμό συνεχίζει και το “Weak Fantasy” –που μόνο weak δεν είναι χάρη στα δεύτερα φωνητικά του μπασίστα τους Marco Hietala– ενώ πιο κάτω βρίσκεται το “Dark Chest Of Wonders” // ουπς, λάθος! αυτό ήταν στο Once του 2004, τι δουλειά έχει όμως το ίδιο ριφ στο “Yours Is An Empty Hope”; Κακία, το ξέρω... Αλλά έτσι είναι. Και στη συνέχεια πέφτουν λίγο οι ρυθμοί με τη μέτρια «μπαλάντα» “Our Decades In The Sun”.
Μέχρι εδώ, οι Nightwish έχουν γράψει τα ιδανικά τραγούδια για να ικανοποιήσουν τους παλιούς οπαδούς. Οποιοδήποτε από τα παραπάνω θα μπορούσε δηλαδή να βρίσκεται στο Once, καθώς τα συμφωνικά στοιχεία κάνουν ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία τους. Από εκεί και πέρα, οι Φινλανδοί προσπαθούν πρώτα να ικανοποιήσουν τους εαυτούς τους και μετά τους νεότερους φίλους. Το ορχηστρικό “The Eyes Of Sharbat Gula”, λ.χ., άνετα θα έμπαινε στο Music Inspired By The Life And Times Of Scrooge του Holopainen (δες εδώ), ενώ την παρουσία του δηλώνει ενεργά και ο Donockley στο “My Walden”, το οποίο, συνδυασμένο με τη φωνή της Jansen, καταλήγει ένα ενδιαφέρον κομμάτι σε φολκ γραμμές. Όσο για το βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο του Dawkins “The Greatest Show On Earth”, από τη διάρκειά του και μόνο καταλαβαίνεις ότι είναι η μεγαλύτερη πρόκληση του νέου δίσκου. Έχω ρωτήσει διάφορους πώς τους φάνηκε –με τις απαντήσεις να κυμαίνονται από «έπος!» μέχρι «βαρετό». Σίγουρα θα μπορούσε να είναι μικρότερο, ειδικά η 5λεπτη εισαγωγή, όπως και το τέλος. Έχει πάντως ορισμένα ενδιαφέροντα σημεία, ενώ βρίσκει και τη Jansen στην καλύτερή της ερμηνευτική στιγμή. Κατά τ' άλλα, ομολογώ κι εγώ πως κάπου χάθηκα στα 24 του λεπτά.
Το Endless Forms Most Beautiful είναι λοιπόν το ιδανικό άλμπουμ στη δεδομένη στιγμή. Χωρίς πολλά-πολλά, με την πρώτη ακρόαση ξεχνάς τις δουλειές με την Olzon και νιώθεις να ξαναπιάνεις το Nightwish νήμα από το Once. Αλλά το ξαναπιάνεις πράγματι; Η απάντηση είναι όχι και την ευθύνη γι' αυτό τη φέρει ο Holopainen. Πρώτα-πρώτα, αν και δήλωσε ότι πρόκειται για ομαδική δουλειά, η Jansen απουσιάζει από τη διαδικασία. Δεύτερον, κάποια τραγούδια θα μπορούσε άνετα να τα είχε πει και η Olzon –η μόνη διαφορά είναι ότι η Jansen τα λέει καλύτερα. Κι ενώ επίσης η ορχήστρα, η παραγωγή, η αφήγηση και όλες οι μικρές λεπτομέρειες κυμαίνονται σε υψηλό επίπεδο, σαν να ξέχασε ο Holopainen να επικεντρώσει στη νέα τραγουδίστρια της μπάντας. Δεν εκμεταλλεύεται δηλαδή πλήρως τις δυνατότητές της και, με εξαίρεση το “The Greatest Show On Earth”, πάει στα σίγουρα.
Ορισμένα δυναμικά τραγούδια θα εκτιμηθούν βέβαια δεόντως στις συναυλίες που θα επακολουθήσουν. Όσοι όμως ενδιαφέρονται για το βήμα παραπάνω, θα πρέπει να περιμένουμε την επόμενη δουλειά.
{youtube}zPonioDYnoY{/youtube}
