Με κάθε νέο δισκογραφικό μπουκέτο τραγουδιών δια χειρός Noel Gallaher, η παρόρμηση –τόσο για εμένα, όσο και για στρατιές θρεμμένων με βρετανική ποπ– είναι πάγια και αδιαπραγμάτευτη: να νιώθω δικαιωμένος για την αέναη επιβολή του πρώην αρχηγού των Oasis στο τρέχον κατεστημένο και να χλευάσω ελαφρώς αυτούς που κρατιούνται ακόμα από κάθε νέα αυτάρεσκη άσκηση ύφους του Thom Yorke και των μαθητών του.
Τα πράγματα είναι απλά: όσοι ακούγοντας τα κομμάτια του Chasing Yesterday δεν υποκλιθούν μπροστά σε έναν διαβολεμένα ικανό χειριστή και γνώστη της τετράλεπτης ποπ δυναμικής, έχουν ξεχάσει ή έχουν μαύρα μεσάνυχτα για το τι σημαίνει τραγουδιστική («τραγουδένια» ρε παιδί μου) απόλαυση. Αν ακόμα και σήμερα κάποιοι σκαλώνουν στην –άκρως αντιπαθητική, είναι η αλήθεια– περσόνα του Gallaher και στην αλαζονική του μεγαλοθυμία και όχι στην υγιεινή αισθητική της μουσικής του, τότε μιλάμε για αγκυλωμένες στην επιφάνεια νοοτροπίες, που δεν έχουν καμία επαφή με την ποπ κουλτούρα.
Στο δεύτερο άλμπουμ του με τους High Flying Birds (το Wings ήταν κατοχυρωμένο) ο Noel δυστυχώς νιώθει ακόμα ότι όλος ο ντουνιάς του χρωστάει, άλλωστε είναι ο χαϊδεμένος της brit pop έκρηξης του 1990. Τουλάχιστον όμως εξακολουθεί να παράγει αλλεπάλληλα ηχο-πυροτεχνήματα, γεμάτα διακριτική και καθόλου ψυχαναγκαστική μελαγχολία, γύρω από έναν λεπτοδουλεμένο οργανικό όγκο. Σε μια εποχή, μάλιστα, που ξέρουμε πόσο δυσκολεύει η υπόθεση «κολλητικό riff».
Πραγματικά, το Chasing Yesterday διαθέτει έγχρωμη πολυρυθμία ενώ εσωκλείει μερικά από τα «δράματα» της χρονιάς, όπως το "The Dying Of The Light". Το "Lock All the Doors" αναμοχλεύει τον ηλεκτρισμό του (What’s The Story) Morning Glory, το “In The Heat Of The Moment” αλληθωρίζει στο γραπτό των Blur περισσότερο απ’ όσο θα παραδεχόταν ποτέ ο δημιουργός του, το "The Right Stuff" φέρνει αναθυμιάσεις από το αλησμόνητο ψυχεδελικό Manchester, ενώ το “Ballad Of The Mighty I” διψάει να ρεμιξαριστεί σε extended ηλεκτρονική πανδαισία.
Πίσω από τις επιφανειακά ελαφρές ιδέες του Noel κρύβονται λοιπόν αντίστοιχες ευφυείς εκλάμψεις, οι οποίες προκαλούν καταιγιστικό συναισθηματικό άδειασμα σε κάποιο φαντασιακό bubble gum πάρτυ για ενήλικες, κάπου στα απόνερα του έκπτωτου swinging London.
Ο Noel Gallagher κυνηγάει ακόμα την απόλυτη, ολοστρόγγυλη μελωδία, θέλοντας να αφήσει κληρονομιά το δικό του “Yesterday”, όπως υπαινίσσεται και ο «διπλής ανάγνωσης» τίτλος αυτής της νέας δουλειάς. Ακόμα όμως κι αν δεν καταφέρει να πραγματοποιήσει την υγρή, μπητλική του φαντασίωση, το Chasing Yesterday μπορεί να λειτουργήσει σαν ηχητική τροφή για να αναπληρώσει την έλλειψη βιταμινούχων μελωδιών από την οποία πάσχει η σύγχρονη mainstream τραγουδοποιΐα.
{youtube}bzQYtpjMjSo{/youtube}
