Waterboys - Modern Blues

Με τη σκέψη ότι, είτε με τους Waterboys, είτε σόλο, η δισκογραφική παρουσία του Mike Scott απλώνεται σε τέσσερεις δεκαετίες, είχα μείνει με την εντύπωση ότι ο Σκωτσέζος τραγουδοποιός ήταν μεγαλύτερης ηλικίας. Κι όμως, είναι «μόλις» 56 ετών: ακόμα κοτσωνάτος και πάντα έτοιμος για άλλη μία απόπειρα στησίματος της Μεγάλης Μουσικής που παίζει στο κεφάλι του. Όμως στον νέο του δίσκο μόνο σποραδικά καταφέρνει κάτι τέτοιο.

 

Φαινομενικά, στα 9 τραγούδια του Modern Blues, όλα τα στοιχεία που συνθέτουν την οικεία εικόνα των Waterboys είναι στη θέση τους: οι folk και rock μουσικές αναφορές, ο προβληματισμένος και καλοδουλεμένος στίχος, εκείνη η χαρακτηριστική εκφορά των λέξεων από τα χείλη του Scott. Από την άλλη, η πραγματοποίηση των ηχογραφήσεων στο Νάσβιλ φέρνει τη στροφή προς μια southern/blues rock κατεύθυνση, η οποία αποδεικνύεται διόλου διακριτική. Και κάπου εδώ αρχίζουν τα «θεματάκια» που έχει ο δίσκος: τα νέα στοιχεία χρησιμοποιούνται με όχι ιδιαίτερα ευφάνταστους ή δουλεμένους τρόπους, δίνοντας την εντύπωση μιας άνευ όρων παράδοσης στο ρετρό.

 

Ας πάρουμε για παράδειγμα το “Destinies Entwined”, που ανοίγει το άλμπουμ: παρότι ως διάθεση είναι ό,τι πρέπει για ξεκίνημα, οι χιλιοακουσμένες κιθαριστικές και πληκτρονικές φράσεις μάλλον μούδιασμα φέρνουν, παρά αδημονία για τη συνέχεια. Τα ίδια πάνω-κάτω ισχύουν και για το “Still A Freak”, ενώ στο “Rosalind (You Married The Wrong Guy)” συναντάμε ένα από τα πλέον ατυχή και κουραστικά κομμάτια του συνόλου της πορείας του Mike Scott. Τέλος, το κλείσιμο με το Σπρινγκστινικό (ο Θεός να το κάνει) 10άλεπτο “Long Strange Golden Road”, αποδεικνύεται υπερβολικά... «long» και καθόλου «strange» ή «golden».

 

Ευτυχώς, πάντως, δεν είναι όλα στραβά στο 11o άλμπουμ των Waterboys. Ένα τραγούδι σαν το “The Girl Who Slept For Scotland”, ας πούμε, δικαιολογεί σχεδόν από μόνο του την ύπαρξη του δίσκου, ενώ και τα “November Tale” και “Nearest Thing To Hip” φέρουν φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του δημιουργού τους, πιστοποιώντας ότι παραμένει ανήσυχος καλλιτεχνικά και με ανοιχτά αυτιά και μάτια απέναντι στα όσα συμβαίνουν γύρω του. Αλλά και στο “I Can See Elvis” εντοπίζεται αρκετό ενδιαφέρον, κυρίως λόγω της παρέλασης στους στίχους του σειράς μεγάλων μορφών της περίφημης «μπάντας του ουρανού».

 

Τελικά επιτυγχάνεται μια κάποια ισορροπία στο Modern Blues, καθώς ενυπάρχουν σε αυτό αρκετές στιγμές που στέκονται επάξια δίπλα στον κατάλογο των σπουδαίων τραγουδιών του Waterboys παρελθόντος. Οι εξίσου ηχηρές αστοχίες και οι αναχρονισμοί, βέβαια, καθιστούν ακατάλληλη τη χρήση του όρου «modern» στον τίτλο και μαρτυρούν πισωγύρισμα, αν αναλογιστούμε κιόλας ότι το προ τετραετίας An Appointment With Mr. Yates έδειχνε (και υποσχόταν) διαφορετικά πράγματα. Αλλά εντάξει, δεν θα τα χαλάσουμε με τον Mike Scott απλά επειδή έκανε έναν έτσι-κι-έτσι δίσκο. Το 'παμε άλλωστε ότι αντέχει ακόμα, έχει κι άλλο δρόμο μπροστά του...