«Πες τους ότι την έκανα» λέει ο τίτλος, αλλά ο καλλιτέχνης που στα 1970s κατακτούσε τα μεγάλα ακροατήρια ως Cat Stevens δίνει μια χαρά το παρών στα αυλάκια τούτου του δίσκου. Μπορεί για πολλά χρόνια να απείχε πράγματι από το μουσικό στερέωμα, αλλά από το 2006 –οπότε και μας επανασυστήθηκε ως Yusuf Islam με το An Other Cup– έχει επιστρέψει σε (ημι)κανονικούς δισκογραφικούς ρυθμούς, κυκλοφορώντας το Roadsinger το 2009 και επιστρέφοντας στα τέλη του 2014 με το Tell ‘Em I’m Gone.
Όπως αρκετοί τραγουδοποιοί του στάτους και της ηλικίας του, ο Stevens/Islam επέλεξε εδώ να συνεργαστεί με τον μεγαλοπαραγωγό Rick Rubin. Ο Rubin, εκτός των άλλων, ειδικεύεται στο να «σουλουπώνει» και να επανασυστήνει γερόλυκους καλλιτέχνες στο κοινό: έχει αφήσει, ως γνωστόν, εποχή με τις συνεργασίες του με τον Johnny Cash. Για την περίπτωση του Tell ‘Em I’m Gone, το κλου της συνεργασίας είναι μια μπλουζ συνιστώσα που έρχεται να προστεθεί στις folk και soft rock απολήξεις της τραγουδοποιίας του Yusuf. Όπως ο ίδιος εξηγεί στο ένθετο του άλμπουμ, αυτή η μουσική, παρότι ουσιαστικά απουσίαζε από τη μέχρι σήμερα δισκογραφική πορεία του, ήταν από τα πρώτα πράγματα που τον συγκίνησαν ως έφηβο, τότε που σύχναζε στα κλαμπ του Λονδίνου, πίσω στα 1960s.
Ομολογουμένως, αυτή η εμπλουτισμένη ταυτότητα παρουσιάζεται αρκετά πειστικά, με χρήση διαφόρων μέσων. Είναι αλήθεια ότι η φωνή του τραγουδοποιού δεν διαθέτει δράμι γρεζιού, αλλά η μπλουζίστικη μελωδικότητα σε κάποιες από τις νέες συνθέσεις (“I Was Raised In Babylon”, “Editing Floor Blues”, “Gold Digger”) μαρτυρά ότι, πράγματι, υπάρχει μια βιωματική σχέση. Η εικόνα συμπληρώνεται από αρκετές προσεγμένες διασκευές (όπως στο “Big Boss Man” του Jimmy Reed, για παράδειγμα, ή στο κλασικό “You Are My Sunshine”), ενώ η παικτική εγκυρότητα επικυρώνεται από σπουδαίους συμμετέχοντες μουσικούς (Richard Thompson, Tinariwen κ.ά.), οι οποίοι κεντούν στις ενορχηστρώσεις, γεφυρώνοντας το «χάσμα» μεταξύ των όσων ξέραμε για τον Yusuf –ο folk εαυτός του χαίρει άκρας υγείας στα “Dying To Live” και “Cat And The Dog Trap”– και των όσων νέων εισπράτουμε.
Δεν είναι συγκλονιστικό άλμπουμ το Tell ‘Em I’m Gone, ας το ξεκαθαρίσουμε αυτό. Είναι, όμως, μια προσεγμένη δουλειά, η οποία επιχειρεί να εμπλουτίσει διακριτικά την εικόνα του 66χρονου πρωταγωνιστή της και πετυχαίνει τελικά τους στόχους της, σε μεγάλο βαθμό. Εκείνο που παραμένει ως δική μου απορία είναι γιατί η πολυπολιτισμική ταυτότητα του καλλιτέχνη (Ελληνοκύπριος πατέρας, Σουηδή μητέρα, βρετανική υπηκοότητα και κουλτούρα, Ισλάμ ως θρήσκευμα κλπ.) δεν έχει δώσει μέχρι σήμερα το παρών στη μουσική του με πιο εμφατικό τρόπο. Ποιος ξέρει, ίσως η πορεία του προς την πνευματική απελευθέρωση να έχει και άλλα κεφάλαια προς ανακάλυψη...
{youtube}XVTbbsKl_8w{/youtube}
