Το ντεμπούτο του Lupe Fiasco (Food & Liquor, 2006) έδειξε μια φρέσκια και ολίγον εναλλακτική πλευρά του χιπ χοπ στην πορεία των '00s, ενώ διέθετε και τη στήριξη μεγάλων ονομάτων όπως ο Jay-Z και ο Kanye West, έχοντας σε κεντρικό ρόλο τον 24άχρονο (τότε) MC, με τις εξαιρετικές ικανότητες στο ραπάρισμα και στη στιχοπλοκή. Η φαντασία του Lupe Fiasco τον βοήθησε να στήσει περιγραφικότατες ιστορίες, οι οποίες έβαζαν τον ακροατή μέσα στην πλοκή τους, ως συνταξιδιώτη· και είναι από τους κύριους λόγους που ο εν λόγω δίσκος έχει ήδη περάσει στους «κλασικούς».
Η συνέχεια, όμως, δεν υπήρξε ανάλογη. Το The Cool του 2007 είχε μεν ψωμί και περισσότερο στιχουργικό βάθος από τον προκάτοχό του, είχε όμως και μια ωρίμανση που έκανε πολλά μούτρα να ξινίσουν –κυρίως των νεαρότερων fans. Και μετά άρχισαν τα ζόρια... Διαμάχες με την Atlantic, 4 ολόκληρα χρόνια απουσίας από τη δισκογραφία, επιστροφή με τη μπανανόφλουδα Lasers (τα είχαμε πει εξάλλου κι εδώ): ο Lupe Fiasco έδειχνε χαμένος στο μέσον του ωκεανού, με χαλασμένη πυξίδα και, αναμενόμενα, το Food & Liquor II: The Great American Rap Album Pt. 1 (2012) προέκυψε αδιάφορο, ανάξιο του τίτλου του. Χαμηλός επομένως ο πήχης των προσδοκιών για το φετινο Tetsuo & Youth, έλα όμως που ο ράπερ όχι μόνο τον φτάνει, μα παραδίδει και το καλύτερό του άλμπουμ εδώ και μια 8ετία.
Δεν εγκαταλείπεται βέβαια ούτε εδώ η σταθερή επιλογή του Lupe Fiasco να δουλεύει με παραγωγούς του στενού του κύκλου, αντί για γνωστότερα ονόματα δεδομένης αξίας –επιλογή η οποία του έχει κοστίσει στο παρελθόν. Πάντως στο Tetsuo & Youth τα πράγματα κυλούν ομαλότατα, με τον μουσικό από το Σικάγο να βρίσκει επιτέλους την απαραίτητη χρυσή τομή μεταξύ του χιπ χοπ mainstream και της εκκεντρικότητάς του, χάρη στη απρόσμενη βοήθεια που του παρείχε η άνοδος τα τελευταία χρόνια ενός ήχου εναλλακτικού μεν, μα με παρυφές στην εμπορικότητα. Του ήχου δηλαδή που εκπροσωπεί η παρέα της Top Dawg Entertainment (Kendrick Lamar, Schoolboy Q, Ab-Soul), ο Danny Brown, αλλά και η Angel Haze με την Azealia Banks. Είχε λοιπόν δημιουργηθεί εύφορο έδαφος και ο Lupe Fiasco έρχεται να καρπωθεί αυτή τη δυναμική, βρίσκοντας ξανά μια θέση στο σύγχρονο μουσικό τοπίο.
Η ποικιλομορφία που επιδεικνύει το Tetsuo & Youth είναι αξιέπαινη. Από το βιολί και τα έγχορδα της εισαγωγής μέχρι το μπάντζο του “Dots & Lines” και το κοντραμπάσο του “Fall”, υπάρχει αρκετή ιδιαιτερότητα. Δεν λείπουν όμως και οι αμιγώς χιπ χοπ στιγμές, όπως το “Blur My Hands” με τα soulful φωνητικά, το “Prisoner 1 & 2” (δανείζεται το ίδιο sample με το "Believe Me" των Fort Minor) ή το “Deliver”, το οποίο φέρνει παραγωγικά μια νεοσχολίτικη νοοτροπία. Στο μικρόφωνο τώρα ο καλλιτέχνης μοιάζει αποφασισμένος να επανακτήσει τη θέση που κατείχε στις λίστες με τους καλύτερους MCs στην πιάτσα. Η αλήθεια είναι πως ο Lupe Fiasco ήταν πάντα ένας έξυπνος άνθρωπος –ίσως και περισσότερο από ό,τι έπρεπε. Είχε δηλαδή μια τάση ν' ακούγεται ως κήρυκας ή στη χειρότερη σαν ο δάσκαλος που, ενώ σου έλεγε τα σωστά πράγματα, ήταν τόσο διδακτικός, ώστε ήθελες να του πας κόντρα χωρίς δεύτερη σκέψη. Αυτή η παραφωνία φαίνεται εδώ να βρίσκεται σε χειμερία νάρκη, κάτι που μας αφήνει να απολαύσουμε δίχως περισπασμούς τόσο τις περίτεχνα δομημένες φανταστικές ιστορίες, όσο και το αγνό, φιδίσιο flow του κυρίου Wasalo Jaco σε πλήρη ανάπτυξη.
Η συνισταμένη των παραπάνω διανυσμάτων οδηγεί σε ένα άλμπουμ που, αν και ξεφεύγει λίγο σε χρονική διάρκεια (κοντά στα 80 λεπτά), καταλήγει με ευκολία να ξεπερνά τις δύο προηγούμενες δουλειές του καλλιτέχνη και να κονταροχτυπιέται με το The Cool για τον τίτλο του «δεύτερου καλύτερου Lupe Fiasco δίσκου». Όχι κι άσχημα για έναν ράπερ που από πολλούς θεωρείτο ξεγραμμένος τα τελευταία –αρκετά– χρόνια.
{youtube}LwS6Qn7hCcA{/youtube}
