«Ζουν ακόμα αυτοί;», με ρώτησε συνομιλητής σε μουσική συζήτηση, όταν του ανέφερα το όνομα των Weezer. Ζουν και βασιλεύουν, είναι η απάντηση, και μάλιστα βγάλανε πριν λίγους μήνες και την καλύτερη δουλειά τους από το Pinkerton (1996). Αλλά άντε τώρα να το εξηγήσεις αυτό...
Και πώς αλήθεια να το εξηγήσεις, όταν η αμέσως προηγούμενή τους κυκλοφορία –το Hurley του 2010, με τον αγαθό χοντρούλη του Lost Hugo "Hurley" Reyes στο εξώφυλλο– ξεχάστηκε σχεδόν με το που βγήκε; Όμως, με 20+ χρόνια στην πλάτη του, το γκρουπ από το Λος Άντζελες είχε την εμπειρία για να πάρει τις πρέπουσες αποφάσεις για τη μουσική του κατεύθυνση. Τους βρίσκουμε λοιπόν εδώ να επιστρέφουν σε ό,τι ξέρουν καλύτερα να κάνουν, σ' εκείνο δηλαδή το στυλ που τους έκανε γνωστούς. Αφήνουν έτσι τον ποπ/ηλεκτρονικό ήχο των δύο τελευταίων κυκλοφοριών και ξαναγυρνούν στον alt-rock/power pop ήχο των πρώτων άλμπουμ. Κι όλα αυτά με την εποπτεία του Ric Ocasek των Cars, που υπήρξε παραγωγός τους στα The Blue Album (1994) και The Green Album (2001) και συνεργάζεται ξανά μαζί τους, μετά από χρόνια.
Τέτοιες κινήσεις τις έχουμε βέβαια συναντήσει πάρα πολλές φορές, από μια μεγάλη ποικιλία γνωστών ονομάτων του παρελθόντος. Και το αποτέλεσμα είναι συνήθως κατώτερο των (όποιων) προσδοκιών. Αλλά η 9η Weezer κυκλοφορία αποτελεί την εξαίρεση του κανόνα. Έστω κι αν, με την πρώτη κιόλας ακρόαση, με γύρισε καμιά 20αριά χρόνια πίσω, στα τρίλεπτα εκείνα τραγούδια τα οποία μπορούσαν να στηρίξουν το μουσικό πρόγραμμα ενός rock club της εποχής, αλλά και να χορευτούν άνετα από τους θαμώνες.
Το διάβασα κι αλλού και είναι σωστό: το Everything Will Be Alright In The End είναι ένα ανέμελο άλμπουμ, προσεγμένο σε κάθε του λεπτομέρεια. Στα περισσότερα τραγούδια υπάρχουν διάσπαρτοι στίχοι απολογητικοί προς τους οπαδούς των Αμερικανών, τύπου «αρκετά σας πρήξαμε με τη ντίσκο, "Back To The Shack" τώρα και πάμε να τραγουδήσουμε τις μελωδίες που μας έκαναν γνωστούς» –π.χ. "Eulogy For A Rock Band”. Στο “Ain't Got Nobody”, πάλι, ένα παιδί ξυπνάει και λέει στη μαμά του ότι είδε έναν εφιάλτη για να το καθησυχάσει εκείνη λέγοντάς του πως Everything Will Be Alright In The End.
Αφού τα βρήκαν λοιπόν με τους οπαδούς, οι Weezer έβγαλαν 3 single ιδανικά για το Avopolis Radio ("Back To The Shack", “Cleopatra” και “Da Vinci”) και κράτησαν και τα καλύτερα για το τέλος, με την Futurescope τριλογία του Rivers Cuomo. Στο “I. The Waste Land” ο τραγουδιστής/κιθαρίστας θυμάται το παρελθόν, όταν έπαιζε... progressive metal(!), με την κιθάρα του να «χτίζει» ένα επικό δραματικό instrumental, για να συνεχίσει στο “II. Anonymous” –αρχικά με πιάνο και μετά πάλι η κιθάρα να απογειώνει το τραγούδι. Κλείνει δε με το “III. Return Τo Ithaka", σολάροντας σαν να μην υπάρχει αύριο!
Δίκαια, το Everything Will Be Alright In The End εμφανίστηκε σε αρκετές λίστες ως ένα από τα καλύτερα ροκ άλμπουμ του 2014. Δεν είναι ασφαλώς το νούμερο ένα της περασμένης χρονιάς, αλλά ίσως είναι η καλύτερη επιστροφή συγκροτήματος για το οποίο λίγοι πια πίστευαν ότι θα έβγαζε ξανά κάτι καλό. Οι ραδιοφωνικοί σταθμοί μπορούν να παίζουν τα 3 singles, οι οπαδοί θα εκτιμήσουν τα τρίλεπτα, ενώ ο παράξενος δισκοκριτικός εκτίμησε περισσότερο την τελική τριλογία, που την ακούει στο repeat. Πραγματικά όλα πήγαν καλά στο τέλος, και μπράβο στους Weezer.
{youtube}3H89GXU9OeU{/youtube}
