Η επική συλλογή The Art Of McCartney ακούγεται λιγότερο σαν τον ήχο πυροτεχνημάτων για τη συμπλήρωση μισού αιώνα «μπιτλομανίας» και περισσότερο σαν άσκηση εφαρμοσμένης τραγουδοποιίας σε όλα εκείνα τα σημεία του ορίζοντα που χαρτογραφούν νοητά το δοξασμένο τερέν της διάνοιας του «Μάκα».
Όμως δεν μπορεί να δοθεί απάντηση με το χέρι στη φωτιά για το αν σκοπός ενός τόσο φιλόδοξου και πολυσυλλεκτικού εγχειρήματος ήταν ν' αποδείξει πως τα τραγούδια του μεγαλύτερου συνθέτη του 20ου αιώνα (μαζί με τον Burt Bacharach) αποτελούν τα απόλυτα εύπλαστα και ανθεκτικά μουσικά πανωφόρια για κάθε είδος, κάθε ιδιοσυγκρασία και κάθε γενιά. Μήπως είναι απλά μια αφορμή για να επαναλασαριστούν στην αγορά οι διαχρονικές μελωδίες του, μέσω ενός roster βαρέων βαρών; Σ' αυτά πάντως τα 34 τραγούδια (42 στην ψηφιακή έκδοση), ο B.B. King, η Chrissy Hynde, ο Yusuf Islam/Cat Stevens και ο Barry Gibb –μεταξύ πολλών άλλων– μπορούν να στοιχηθούν ισάξια πίσω από τις «άγιες» μελωδίες του Sir και να αποτελέσουν αψίδα για μια μυθική μορφή, η οποία υπερβαίνει την ίδια την ιδέα της ποπ κουλτούρας στο σύνολό της.
Οι μελωδίες του Paul McCartney είναι αυτόματα κομμένες και ραμμένες για κάθε σώμα και καθίστανται με μαγικό τρόπο τεμνόμενες με κάθε διάθεση διασκευής. Όμως εδώ, στις περισσότερες ηχογραφήσεις, ο παραγωγός Ralph Saul χρησιμοποιεί τη σταθερή session μπάντα του δημιουργού, αφήνοντας στους «ξεσπιτωμένους» μπροστάρηδες την ευθύνη να κάνουν μόνοι τους τη διαφορά· με αποτέλεσμα πολλές εκτελέσεις να μην ακυρώνουν την όποια προβλεψιμότητα, αλλά χωρίς να ευνουχίζονται κάτω από την πίεση της απήχησης των αυθεντικών. Λείπει απλώς η ανάμειξη ανόμοιων ιδιωμάτων και το παζλ διαφορετικών πολιτισμικά ήχων, που θέλουν τόλμη, καθώς και η προσπάθεια. Είναι ας πούμε γοητευτικό αλλά τελικά αχρείαστο να ακούς τον Roger Daltrey στο “Helter Skelter” ή τον Brian Wilson στο “Wanderlust”, σε ασκήσεις μιμητικής στα αυθεντικά. Και από την άλλη τον Billy Joel στο "Live And Let Die" και τον Steve Miller στο "Junior's Farm" να διασκεδάζουν στο στούντιο περισσότερο από εμάς στο σπίτι. Ακόμα και οι Heart δεν κάνουν την ελάχιστη υπέρβαση στον ευπρόσωπο ήχο του “Band On The Run”.
Ελάχιστοι καλλιτέχνες μπαίνουν λοιπόν εδώ σε φιλικά ανταγωνιστική διάθεση, αποσκοπώντας να αναδείξουν εκείνο το κάτι παραπάνω που θα δώσει γοητεία στο ετερόκλητο. Ποιος αλήθεια περίμενε ότι τελικά θέλαμε να ακούσουμε ονόματα όπως τους Def Leppard, τους Kiss και τον Alice Cooper να επεμβαίνουν στον κατάλογο των Beatles και των Wings; Κάποιοι άλλοι, πάλι, περιπλανούνται αβίαστα σε γνώριμα μονοπάτια χωρίς ρίσκο ή επιδειξιομανή στόμφο, αλλά με τρυφερότητα και φρεσκάδα: η Corrine Bailey λ.χ., η οποία γυρίζει προς τα πάνω τον τζαζ διακόπτη στην ενορχήστρωση του “Blackbird”, οι Cure που εμβολιάζουν με νεορομαντικά συστατικά το μπιτλικό “Hello Goodbye”, ο Dr. John που γκρουβάρει πατινάροντας με α-λα-Νέα Ορλεάνη στυλ στο αξιολάτρευτο “Let 'Em In”, ο Jeff Lynne με την κομψή τιμιότητα με την οποία παίζει το “Junk" και οι Airborne Toxic Event, οι οποίοι μπολιάζουν τις συγκινησιακές δονήσεις του “No More Lonely Nights” με alt-rock γλυκύτητα.
Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που μπαίνουν στο κόλπο σαν καμικάζι αλτρουιστές. Πρώτος και καλύτερος ο αμίμητος Smokey Robinson, ο οποίος απογειώνει το “So Bad”. Ή ο Bob Dylan, που ανατρέπει συθέμελα το "Things We Said Today", αλλά και ο Willie Nelson, με την ελεγειακή προσέγγισή του στο πολυδιακευασμένο “Yesterday”. Τελικά λοιπόν είναι το εύρος του πολυσέλιδου songbook του σερ Πωλ που γίνεται καύσιμο για όλη τη διαδρομή και όχι τόσο η διάθεση των συμμετεχόντων ονομάτων να συλλάβουν αυτόφωτα, πλήρη τραγούδια κάτω από δικούς τους νεοτερισμούς ή αναχρονισμούς: η δεδομένη οικειοποίηση του μακαρτνεϊκού πνεύματος από τους ακροατές της (όποιας) νέας εποχής.
Καλά νέα είναι επομένως η κυκλοφορία της εν λόγω συλλογής. Ακόμα καλύτερα, όμως, είναι η μίνι συνεργασία του McCartney με τον Kanye West σε ένα χαλαρό νέο τραγούδι ("Only One"), την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές. Ο Μάκα βρίσκεται ήδη στην 6η δεκαετία του. Ευτυχώς...
{youtube}efr5XyMd-sw{/youtube}
